حالت پیش فرض یک مدیر نباید محرمانگی باشد. ... هنگامی که بی درنگ به محرمانگی روی می آورید به دیگران می گویید که آن ها قابل اعتماد نیستند. وقتی روراست هستید به دیگران می گویید که به آن ها اعتماد دارید و چیزی برای ترس وجود ندارد. وقتی چیزی را با کارمندان در میان می گذارید به آن ها حس مالکیت نسبت به آن اطلاعات را می دهید. نتیجه اش ... این است که با احتمال کمتری آنچه را با آن ها در میان گذاشته اید، افشا می کنند.

درسی که اینجا می شد گرفت ارزش تکرار را دارد: رسیدن به یک تیم خوب پیش نیاز ضروری برای رسیدن به یک ایده ی خوب است. راحت می توانید بگویید که شما افراد یا استعدادی می خواهید و همین طور هم هست، ولی اینکه این افراد چگونه با یکدیگر تعامل برقرار می کنند، کلید واقعی است. ... اینجا یک اصل مهم وجود دارد که شاید بدیهی به نظر برسد اما با این حال - به تجربه ی من -اصلاً بدیهی نیست. یافتن افراد مناسب و روابط مناسب مهم تر از یافتن ایده ی مناسب است.

وقتی جنبه های مثبت و منفی یک کار هم زمان وجود دارند، اتفاقی که کاملاً عادی است، افراد تمایلی ندارند به چیزهایی که آزارشان می دهد زیاد توجه کنند چرا که می ترسند انگ معترض به آن ها بخورد.

عواملی که موجب می شود آدم ها کارهای احمقانه ای بکنند، عوامل قدرتمندی هستند و اغلب هم نامرئی اند، حتی در بهترین محیط ها هم نفوذ می کنند.

بر این باورم که مدیران باید از شدت کنترل ها بکاهند نه اینکه بر آن بیفزایند. آن ها باید ریسک را بپذیرند؛ باید به کسانی که برایشان کار می کنند اعتماد داشته و در هموار کردن مسیرشان کوشا باشند و همواره باید به هر آنچه ترس می آفریند توجه کنند و به آن بپردازند. علاوه بر اینها رهبران موفق این حقیقت را می پذیرند که الگوهایشان ممکن است اشتباه یا غیر کامل باشد. تنها در صورتی که نادانسته های خود را بپذیریم می‌توانیم به یاد گرفتنشان امیدوار باشیم.