من برای مردگان زنده و برای زندگان مرده بودم. زندگی من چه زندگی ای بود؟ اول دلتنگی، دوم تنهایی و سپس همراه خویشتن بودن.

در حالی که جسم ما گرفتار معامله کلمات معمولی و برده احتیاجات اجتماعی است، روح ها به سبک مخصوص خود یکدیگر را درک می‌کنند و صمیمی می‌شوند تا به هم «تو» بگویند.

متوجه شدم که با وجود ظاهر عجیبم، وی می‌توانست مرا دوست بدارد. این فکر را حتی به خودم نیز نگفتم، ولی از آن شب به بعد، انگار رختخوابم نرم‌تر و اشیا نجیب تر و هوا سبک‌تر و آسمان آبی‌تر و خورشید درخشان‌تر بود.

نتیجه این افکار چه بود؟ اینکه من به علت محکوم بودنم به دروغ گفتن، هرگز نمی توانستم یک دوست، یک دوست واقعی داشته باشم.

زیبایی رفتن در همین بود که کاملاً به سادگی انجام شود. وقتی فرد فکر نکند که رفتن چه عواقب و مشاجره ها و جراحت هایی خواهد داشت، دیگر این کار به بازی کودکانه ای می ماند.