بریده‌های کتاب Razie.bahrekani

بشر در مسیر تکاملی خود مانند قافله‌ای است که در راهی و به سوی مقصد معینی حرکت می‌کند، ولی راه را نمی‌داند؛ هر چندی یک بار به کسی برخورد می‌کند که راه را می‌داند و با نشانیهایی که از او می‌گیرد ده ها کیلومتر راه‌ را طی می‌کند تا می‌رسد به جایی که باز نیازمند راهنمای جدید است ، با نشانی گرفتن از او افق دیگری برایش روشن می‌شود ودهها کیلومتر دیگر را با علاماتی که گرفته طی می‌کند تا تدریجا خود قابلیت بیشتری برای فراگیری‌ پیدا می‌کند و می‌رسد به شخصی که ((نقشه کلی )) راه را از او می‌گیرد و برای‌ همیشه با در دست داشتن آن نقشه ، از راهنمای جدید بی‌نیاز می‌گردد .

ظهور پیاپی پیامبران تنها معلول تغییر و تکامل شرایط زندگی و نیازمندی‌ بشر به پیام نوین و رهنمایی نوین نیست ، بیشتر معلول نابودیها و تحریف‌ و تبدیل‌های کتب و تعلیمات آسمانی بوده است.

در راه دراز انسان ، "مَرکب معرفت و آگاهی "، "محبت و عشق "و "عمل و اقدام "مادام که در سرزمین رنجها و بلاءها مبتلا نشوند و به عجز نرسند به اعتصام و توسل نمرسند...

تمامی هستی به تو منتهی میشود و تو باید به خدای هستی منتهی شوى: إِنَّ إِلَى رَبَّكَ الْمُنْتَهی

تو پایان افتخارات گذشته هستی و من آغاز فردا...

خون شهید هر قطره‌اش تبدیل به صدها قطره ، و هزارها قطره ، بلکه به دریایی از خون‌ می‌گردد و در پیکر اجتماع وارد می‌شود . لهذا پیغمبر فرمود : « ما من قطرش احب الی الله من قطرش دم فی سبیل الله » : هیچ قطره‌ای در مقیاس حقیقت‌ و در نزد خدا از قطره خونی که در راه خدا ریخته شود بهتر نیست .

همه گروههای خدمتگزار دیگر مدیون شهدا هستند ولی شهدا مدیون آنها نیستند یا کمتر مدیون آنها هستند؛ عالم در علم خود و فیلسوف در فلسفه خود و مخترع در اختراع خود و معلم اخلاق در تعلیمات اخلاقی خود نیازمند محیطی مساعد و آزادند تا خدمت خود را انجام دهند ولی شهید آن کسی است که با فداکاری و از خود گذشتگی خود و با سوختن و خاکستر شدنِ خود، محیط را برای دیگران مساعد می‌کند.

قرآن کریم درباره رسول اکرم و کسانی که با اویند و تربیت اسلامی یافته اند می فرماید : محمد رسول الله و الذین معه اشداء علی الکفار , رحماء بینهم . محمد پیامبر خدا و کسانی که با اویند , بر کافران سخت اند و با یکدیگر مهربان . آیات کریمه قرآن ما را متوجه می کنند که دشمنان اسلام در هر زمان سعی دارند ولاء منفی را تبدیل به اثباتی و ولاء اثباتی را تبدیل به منفی نمایند , یعنی همه سعی شان این است که روابط مسلمین با غیر مسلمین روابط صمیمانه , و روابط خود مسلمانان به بهانه های مختلف – از آن جمله اختلافات فرقه ای - روابط خصمانه باشد .

قرآن میفرماید: وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ ؛مردان مؤمن و زنان مؤمن بعضی ولیِّ بعضی دیگرند به معروف امر می‌کنند و از منکر باز می دارند. مؤمنان نزديك به يكديگرند و به موجب اينكه با يكديگر نزديكند، حامي و دوست و ناصر يكديگرند و به سرنوشت هم علاقه‌مندند لذا امر به معروف و نهي از منكر مي‌كنند. اين دو عمل (امر به معروف و نهي از منكر) ناشي از وداد ايماني است و لذا امر به معروف و نهی از منکر بلافاصله به دنبال بيان ولاء ايماني مسلمانان واقع شده است.

قرآن می خواهد جامعه مسلمانان برتر از دیگران باشد: «وَ لا تَهِنُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنینَ؛ سست نشوید و اندوهگین نباشید که اگر به حقیقت مؤمن باشید شما برترید.» (آل عمران/ 139) ایمان، ملاک وحدت و رکن شخصیت و تکیه گاه استقلال و موتور حرکت جامعه اسلامی است .

میرزا سعید خوان مؤتمن الملک به اندازه ای از سیاست خارجی بی اطلاع بود که سفیران کشورهای دیگر به جای "وزیر امور خارجه" به او "وزیر خارج از امور " لقب داده بودند...

میرزا سعید خوان مؤتمن الملک به اندازه ای از سیاست خارجی بی اطلاع بود که سفیران کشورهای دیگر به جای "وزیر امور خارجه" به او "وزیر خارج از امور" لقب داده بودند. میرزا سعید خان در سال ۱۲۹۹ هجری قمری مأمور شد تا با روس ها درباره سرزمین های مشرق دریای خزر که امروزه کشور ترکمنستان بخشی از آن است مذاکره کند. روس ها در این سال ها در آسیای مرکزی پیشروی کرده بودند و شهرهای خیوه ،بخارا، خجند و تاشکند را تصرف کرده بودند. شهر مرو هم که ایران آن را بخشی از سرزمین خود میدانست به دست روسها افتاده بود. میرزا سعید خان در مذاکره با روس ها، بدون چانه زنی زیاد راضی شد تا تمام سرزمین های شمال رود اترک در اختیار آنها قرار گیرد. این عهدنامه به پیمان "آخال" روستایی که امروز در کشور ترکمنستان قرار دارد معروف شد و ناصر الدین شاه هم با رضایت آن را امضا کرد؛ چون توقع داشت روسیه از این پس جلوی راهزنی های قبایل آن منطقه را که به شهرها و روستاهای خراسان حمله می کردند بگیرد...

در قرارداد ترکمانچای ایران قبول کرده بود که از کالاهای روسی که به ایران وارد می شدند فقط ۵ درصد حقوق گمرکی دریافت کند. این امتیاز باعث میشد روسها کالاهای خود را با قیمت بسیار ارزانی در ایران بفروشند و دیگر کسی اجناس کارگاه های ایرانی را خریداری نکند و کارگران ایرانی به فلاکت و گرسنگی بیفتند.