بریده‌ کتاب‌های Noura

من ضدی دارم.ان قدر فریب کار که آن را «خود»پنداشته ام…

هر آن که پا به وجود از عدم گذاشت گریست

گر سراغ از عالمی دیگر بگیری بهتر است،مرگ را با شوق اگر در بر بگیری بهتر است،تن دو روزی بیشتر پیراهن روح تو نیست،هرچه کنار خو به این پیکر بگیری بهتر است،آفرینش جایی از دنیا ندارد پست تر،گر به هرجا غیر از اینجا پر بگیری بهتر است،من که می گویم در این بازار از هر سو زیان،هرچه را بفروشی و ساغر بگیری بهتر است،نخ به پای بادنکنک های کم طاقت مبند،زندگی را هرچه آسان‌تر بگیری بهتر است …:)

نگو خود را کنار دیگران تنها نمی بینی،تو تنهایی!فقط تنهاییمون را نمی بینی،رفیقا!شادمانی های عالم جاودانی نیست،مگر اندوه را در خنده ی گل ها نمی بینی…:)

جز اینکه قصه ی پیچیده ای ست خوشبختی،کسی نگفت و ندانست چیست خوشبختی،فقط بدان که زمانی به چشم می اید،که رفته است و دگر با تو نیست خوشبختی،کجا فلک به کسی روی خوش نشان داده ست،بیا بکر ببین سهم کیست خوشبختی،شبی به خنده کنارم نشست و آخر کار،لبی به «می»زد و با من گریست خوشبختی،به روی سنگ میارم بخوان به خط غبار،که مرد با من و با من نزیست خوشبختی….:)

فاضل ز خیر نام گذشته ست دوستان،روی مزار او بنویسید هیچ کس

در کوله بار غم قسمت ما غم زیاد بود،کم بود عمر ما و همین کم زیاد بود،ان سوی شوق و شادی و شور و نشاط ما،اندوه و غصه و ماتم زیاد بود،این یکی دو روز را که به آن عمر گفته اند،یادم نبود بیش و همان دم زیاد بود

میان جمعم و سرگرم داستان سازی،کی ام؟عروسک تنهای خیمه شب بازی،به پای کروبی غمگین من نمی خندی،اگر نگاه به ناچاری ام بیندازی

سوی عدم دری ز جهان وجود نیست،ما جاودانه ایم بر این می توان گریست،چیزی که مرگ نام گرفته ست بین ما،دروازه ای میان دو زندگی ست،ای مرگ،اینجات موقت!شتاب کن،هرچند روشن است آن روی سکه چیست

شاخه ای خشکید و از چنگ شکوفایی گریخت خوش به حال هرکه از غم های دنیایی گریخت همنشینی با کسی دلتنگی ام را کم نکرد کاش می شد لحظه ای از دست تنهایی گریخت بی وفایی شد جواب مهربانی،حیف شد خواستی از پای آهویی بند بگشایی گریخت رود روزی از خودش پرسید هجرت تا کجا؟ بعد شد مرداب و از بیهوده پیمایی گریخت

گفتی چرا به دشمن خود می سپارمت؟!ای دل مرا ببخش!جوابی ندارمت :)…

دیر یا زود این عذاب ای جا به پایان می رسد،شاد باش!این رنج بی پایان به پایان می رسد،گرچه گاهی تند بادی شاخه ای راهم شکست ،سرو می ماند ولی توفان به پایان می رسد،زندگی بر مردم آزاده ی بی آرزو ، سخت می‌گیرد ولی آسان به پایان می رسد،داستان شمع با آتش روایت شد ولی،عاقبت با دیده ی گریان به پایان می رسد

-تو قوی هستی.اون قدر قوی که می تونی این غمی که تو دلت هست،مخفی کنی. ولی فکر می کنم دیگه وقتشه اونو رها کنی. -گریه کردن ضعف آدم رو نشون میده. گریه کردن کار احمق هاست -نه کارلی،این ضعف نیست،این انسان بودنه

«می دونم که بقیه بچه ها اگه از مدرسه در برن سر از مرکز خرید در میارن،ولی من میرم کتابخونه.»

هیجان انگیز ترین اتفاق امروز وقتی پیش آمد که با پرگار دوتا سوراخ روی میزم کندم.تنها راه برای به جا گذاشتن نقشی از خودم در مدرسه همین است

«میدونی،بعضی وقت ها نیاز داری بجنگی،حتی اگر نخوای.»

کاش دنیای مرا می شناخت.اما مثل این است که بخواهی جنگل را برای یک نهنگ توصیف کنی

پیش خودم فکر کردم دوری کردن من از اتفاق های بد مثل این است که باران بخواهد از آسمان پرهیز کند

حالا که سه ماه از کاراموزی شان گذشته بود،سیترا نمی توانست است حقیقت را انکار کند که دلش می خواست او کسی باشد که داس فارادی برای دریافت انگشتر انتخاب می کرد.هرقدر مقاومت می کرد،به خودش می گفت به درد این سبک زندگی نمی خورد،اما اهمیت آن و این موضوع که می توانست داس خیلی خوبی باشد درک کرده بود .او همیشه دلش می خواست زندگی پر معنایی داشته باشد و بر جهان اثر بگذارد.به عنوان یک داس،می توانست این کار را بکند.بله،درست است که دستش به خون اغشته می شد اما خون می توانست پالاینده باشد….

گفتن واقعیت دو حالت داره،یکی قبل اتفاق و یکی هم بعدش.ادم باید بدونه چی رو کی بگه…