بریده‌های کتاب Sudabe

اینجا گوشه اطاقم وقتی که چشم هایم را به هم میگذارم سایه های محو و مخلوط شهر ،آنچه که در من تاثیر کرده با کوشکها، مسجدها و باغهایش همه جلوی چشمم مجسم میشود. این دو دریچه مرا با دنیای خارج با دنیای رجاله ها مربوط می کند ولی در اطاقم یک آینه به دیوار است که صورت خودم را در آن میبینم. در زندگی محدود من آینه، مهمتر از دنیای رجاله ها است که با من هیچ ربطی ندارد.

خدا میداند که از زندگی کردن بین شما ملول و دلتنگ شده ام و دوست دارم خدا مرا از میان شما به آستان رحمت خود ببرد ای کاش هرگز شما را نمیدیدم و نمیشناختم به خدا قسم که این آشنایی منجر به پشیمانی و ناراحتی شد.

اُف بر شما که از شما غم بسیار در دل دارم وای بر شما! نه روزی که شما را آهسته فراخواندم و نه روزی که بلند صدا زدم کسی جواب مرا نداد و نه کسی در برادری صادق بود به خدا قسم من به دست شما گرفتار شده ام کر هستید و نمی شنوید لال هستید و سخن نمی گویید کور هستید و نمی بینید الحمد لله رب العالمین .

من به این نکته ، متنبه شدم که این که میگویند: «مداد العلماء افضل من دماء الشهداء» معنایش این است آن عالم است که میتواند محتوای ذهن انسانی را تبدیل به چیزی کند که از این جسم - به اصطلاح رایج امروز از این- سخت افزار موجود بشری - یک انسان متعالی،یک انسان پیشرو و یک انسان فعال و مقاوم بسازد.یک عالِم می توانداین کار را بکند.

-آرزوی من این است که با امام باشم تا انتهای ابدیت،تاخدا خداست.تاهمیشه. - خب این که آرزوی بزرگی نیست. - پس آرزوی بزرگ چیست؟ - چگونه بودن با امام !کفش و لباس هم همیشه با امامامند. - حرف درستی است !جمانه تو چقدر همیشه حرفهای درست میزنی - حرف درست که این نیست. - پس چیست؟ - آرزوی بزرگ آن است که نداشته باشی اش و جرأت خواستنش را هم نداشته باشی. این آرزوی تو را امام همان روزهای اول برآورده کرده است امام آرزوی من؟ کی؟! - همان وقت که تو گفتی اسمت رفیق است و امام گفت تو از این پس رفیق مایی. همۀ آرزوی من آن لحظه این بود که اسمم رفیق بود.