بریده‌های کتاب سهیل قریب

جادو به عین حقیقت است زیرا اغلب محتمل نباشد. تنها آنگاه محتمل می‌گردد که اغوایی صورت گیرد. و البته هیچ تنابنده‌ای اغوا نگردد اِلا که متمایل به منفعتی باشد.

ام‌الصبیان می‌خندید و می‌گفت: 《حقیقت عین این آتش است که در عین سوزندگی، صیانت ذات می‌کند.》

پسر زیردریایی زرد گفت:《لطفا به وجود خودجایگزینت ایمان داشته باش.》 -《 این ایمان تنها راه نجات منه》 -《 درسته. اون تو رو می‌پذیره. لطفا بهش ایمان داشته باش. ایمان به خود جایگزین، یعنی ایمان به خود.》

اما شاید زمان زیادی برایم باقی نمانده باشد. به همین دلیل است که دیوانه‌وار به در و دیوار می‌کوبم، به در و دیوار می‌کوبم، به در و دیوار می‌کوبم...

اما حالا که به خنده افتاده و مایوس شده و دلش به رحم آمده بود، می‌دانست که دیگر نمی‌تواند از اسلحه استفاده کند، چرا که دانه‌ی شفقتی که از اندوه آب می‌خورد در یک آن شروع به جوانه زدن کرده بود.

قلبش می‌گفت من کاری کردم، من کاری کردم، من کاری کردم.

جستر دهانش را باز کرد و همان‌طور با دهان باز نفس کشید، سکوتش پر از غوغا بود.

چشمش پی ساندویچ گاززده بود؛ قاپیدش و با ولع خوردش. اما، از آنجا که خلا درونش از گرسنگی نبود، ناراحتی‌اش برطرف نشد.

شرمن داشت به حقایق و رویاهایی فکر می‌کرد که از دیگران پنهان کرده بود. آن‌قدر از بلایی که آقای استیونز سرش آورده بود به کسی چیزی نگفت که به لکنت افتاد و لکنتش تا جایی پیش رفت که کسی از حرف‌هایش سر در‌نمی‌آورد. به کسی نگفته بود که دنبال مادرش می‌گردد و از خیال‌بافی‌هایش درباره مارین اندرسون هم کسی خبر نداشت. هیچ‌کس، هیچ انسانی از جهانِ پنهان او خبر نداشت‌.

عجیب بود که مالون، که عاشق اشعار موزون و آهنگین بود، یاد آن سطرهایی افتاد که به خاطر سپرده بود: خطیرترین خطرها، یعنی از دست دادن خویشتن، چه بسا چنان آهسته و بی‌صدا بر ما بگذرد که گویی هیچ اتفاقی نیفتاده است؛ حال آنکه بی‌گمان متوجه هر فقدان دیگری می‌شویم، از دست دادن یک دست، یک پا، یک پنج دلاری، فقدان همسر یا هر چیز دیگری. تناقض نهفته در این ایده‌ها، که همچون زندگی خودش مهم و در عین‌حال معمولی بودند، به صدای گوش خراش برج ساعت شهر می‌ماند، همان‌قدر بی‌افت‌و‌‌خیز و بی‌روح.

مالون که پاکت سبزی‌ها هنوز توی بغلش بود می‌توانست تنِش توی اتاق را حس کند. واضح بود که اوضاع هر روز همین بود. با خودش گفت که این وسط کدامشان دیوانه است؟ قاضی پیر؟ کاکا سیاه چشم آبی؟ خودش؟ یا لانگ فلو؟ محتاطانه گفت:《از یاغچه‌مون یه‌کمی برگ شلغم و کلم‌برگ سبز براتون آوردم.》

ولی این واقعا معجزه بود که آن باغچه، که همین‌طور سرسری تویش بذر کاشته و اصلا هم بهش نرسیده بود، آن‌طور سرسبز شده بود.

یکدفعه پرده‌ی کلمات فروافتاد و مالون که دربرابر سرنوشتش بی‌پناه مانده بود به گریه افتاد.

مرگ همیشه یک شکل داشته است، ولی هر آدمی به شیوه‌ی خاص خودش می‌میرد. این اتفاق برای جی.تی.مالون به قدری ساده و عادی شروع شده بود که او تا مدتی پایان زندگی‌اش را با آغاز فصلی تازه اشتباه می‌گرفت.

از چشم‌هایش نمی‌شد چیزی فهمید، نه ترس و وحشت و نه تاسف و نفرت. از بین تمام کسانی که از موضوع باخبر شدند، تنها کسی بود که این چیزها در نگاهش نبود. چون او تنها کسی بود که عمق فاجعه را می‌فهمید.

ولی اصلا چرا باید ادامه می‌داد؟ چرا در قعر این سیاه‌چاله و در این منتهای بی‌حرمتی و تحقیر نمی‌ماند تا دمی آرام بگیرد؟

ما گنج بی‌پایان ذهن و روحمون رو در اختیارشون می‌ذاریم. اونچه پیشکش می‌کنیم ارزشمندترین چیز زندگیمونه. و اون‌وقت از پیشکشی‌هامون با تنفر و تحقیر استقبال می‌کنن. پیشکش‌های ما به لجن کشیده و بی‌ارج می‌شن.

وقتی نمی‌شود از حقیقت گفت، همان بهتر که دهانت را بسته نگه داری.