بریده‌های کتاب شهرزاد؛

نیشل لبخند زد. «خوبه یکی به آدم نیاز داشته باشه.»

تنه ی درخت تکه تکه شده، هنوز به خاطر برخورد صاعقه، داشت دود میکرد، اما وقتی دقیق تر نگاه کردم، سه جوانه ی سبز تازه از بیخ تنه اش بیرون زده بود.

- باید از اینجا بریم بیرون! - فکر می‌کنی من خوشم میاد تو دستشویی خانم ها باشم؟ - پرسی، منظورم کِشتیه! باید از کِشتی پیاده بشیم!

می‌دانم که یک یا دو سال دیگر می‌توانی حرف زدن یاد بگیری، و بعد از آن وارد مرحله ای می‌شوی که هر چه من بگویم، تو باز سوال میکنی«چرا؟»خب، بگذار بگویم که در نود و پنج درصد موارد جواب«چرا؟»این است:«چون آدم ها به راستی احمق هایی بیش نیستند.» شیر فهم شدی؟ خیلی خب.

«همیشه یادت باشه...اگر تنها،غمگین یا افسرده باشی...توی یه چشم به هم زدن،اسیر نجواگر میشی.»

خشم انگیزه ی خوبی است و زمان هایی پیش می‌امدند که شما به چیزی برای ادامه دادن احتیاج داشتید و خشم می‌توانست ان چیز باشد.

مشکل سوال مکس این بود که فکر میکرد من با جسم و روحم میتوانم چیزی را بخواهم. کسی را. وقتی خودم را بالای صخره تصور کردم، من خودم را تنها تصور کردم.

یکی از چیزایی که درباره ی اوستین میدانستم این بود که اگر چیزی را درک نمیکرد،مغزش بدون وقفه به آن موضوع حمله میکرد و با قدرت یک تراشه ی پردازنده کامپیوتر،به مقایسه ی حقایق و محاسبه ی اعداد و ارقام می‌پرداخت.

مردم همیشه چیزی رو که دوست دارن به حای حقیقت میپذیرن.نفرت،تهمت و ترس آسون تر از درک و فهمه.هیچ‌کس دنبال حقیقت نیست.همه میخوان خودشون رو سرگرم کنن.

لحظه ای که یک زن متوجه میشود هیچ دلیلی برای زندگی کردن ندارد،نه‌عشق،نه‌وظیفه،نه‌هدف و نه‌امید،لحظه ای به تلخی مرگ است