این کتاب دومین کتابِ از ماجراجویی طولانی پرسی جکسون است و من هنوز منتظرم که در جلدهای بعدی اتفاقی به غیر از ظهور هیولاهای عجیب و جنگ با آن ها رخ بدهد تا بتوانم کتاب را دوست تر داشته باشم. در این جلد هم پرسی برای نجات دوستش با چندین و چند هیولا می جنگند و دشمن بزرگش را هم موقتاً متوقف می کند. و ما را برای رویارویی با هیولایی هایی دیگر به جلد سوم می فرستد

در مورد این مجموعه در ریویو کتاب اول یعنی «دزد آذرخش» مفصل نوشته ام و همچنان صبورانه می خوانمش تا راز محبوبیتش را کشف کنم.
        

          پرسی جکسون ، یک پسر آمریکایی است. با همه ویژگی هایش. یک پسر خوانش پریش و دردسر ساز! اما بعد متوجه می شود که از قضا این دردسر سازی اش ، از یک نیروی ویژه خبر می دهد!
ریردان ، به نرمی در این کتاب فانتزی ، ارزش خانواده را نشان داده ، اینکه نسل بچه های تک والد یا بی والد چه رنجی می کشند. بچه هایی که از نعمت بودن یک والدشان محرومند و حتی پدر یا مادر نانتی  خوب محرومند. و والد رفته شان هم خبری از آنها نمی گیرد. بچه هایی که به خاطر مشکلات رفتاری  غیر ارادی شان  همیشه مورد سرزنش قرار می گیرند.
ریردان بر پر کردن خلا نداشتن اسطوره در فرهنگ آمریکایی (و نه سرخ پوستی) از اسطوره های یونانی استفاده کرده است و با اعتقاد راسخ به مهد تمدن بودن آمریکا ، (همان طور که اعتقاد دارد یونان باستان زمانی مهد تمدن بوده) با تلفیق این دو ، داستانی روان و جذاب برای نوجوان ها تحریر کرده ، و در آن تلاش کرده ، بارزش خانواده را به بهترین نحو به آنها یاد بدهد . قهرمان های داستان ، بچه هایی هستند مثل بقیه بچه ها! یعنی دقیقا همان نوجوانان معمولی آمریکایی که می فهمند ضعف هایی مثل خوانش پریشی آنها ، ناشی از قدرت نیمه ایزدی شان هست. البته این که آمریکا مهد تمدن است به شدت در داستان پررنگ است ، به گونه ای که از بین رفتن آمریکا در این کتاب ، مساوی است با از بین رفتن تمدن!به نظر من ریردان به خوبی توانسته حس افتخار را به نوجوان آمریکایی بدهد! جوری که او تمدن و فرهنگش را با همه عیب و ایراد ها ستایش کند ، در کنار آن در این مجموعه به شدت بر اثر خانواده تاکید می کند که می تواند یک نوع فرهنگ سازی جالب برای نوجوانان 11 تا 16 سال (سنین نوجوانان کتاب) باشد.
        

          در این جلد پرسی جکسون عملا وارد دنیای یونان باستان شده و موضوع اصلی مجموعه اول به طور کلی اغاز میشه.رابطه ای که بین شخصیت ها وجود داره دلنشینه و ترس ها و امیدهاشون رو اقای ریوردان به خوبی به نگارش درآورده به صورتی که قابل درکه . تنها مانعی که سرعت مطالعه من رو کم کرد حجم اتفاقات در این کتاب بود.
ماجراجویی هایی که زیاد بودند اما خب در هر صورت اگه وقت گذاشته بشه مطمئنا  میشه از مطالعه شون لذت برد.
        

          خوب بود ولی فیلمش بهتر بود
        

          جلد قبلی رو بیشتر از این جلد دوست داشتم ولی بنظرم تو این جلد شخصیت پردازی بهتر بود 
و آدم بهتر با شخصیت ها خو می‌گرفت و اینکه چون دنیاسازی توی جلد قبل انجام شده بود دیگه کمتر برای ادم مبهم بود 
با اینحال پیشنهادم اینه بخونیدش ولی بازم میگم جلد قبلی خیلی بهتر بود(شاید چون توی جلد قبلی پوسایدون حضور مستقیم داشت و من عاشق پوسایدونم😭)
و اینم از آخرین کتابی که خوندم تا بعد از کنکورم
امیدوارم  که این دو جلد رو یادم نره اتفاقاتش رو تا بعد کنکورم بتونم تمومش کنم 
به امید دیدار دوباره و خوندن کتابای بیشتر :)
        

          هر چی جلوتر میره قشنگ تر میشه فقط یکم صبوری نیاز داره
        

          جلد دوم این مجموعه رو بالاخره تموم کردم و واقعا دوستش داشتم. شخصیت پردازی خیلی خوبی داره، داستان مداوم آدم رو کنجکاو میکنه تا بفهمه آخر داستان چی میشه، از ماجراجویی های پرسی و دوستاش میگه و من به شخصه این جلد رو بیشتر از جلد اول دوست داشتم.
        

          گویا جلد دوم از یک مجموعه رو خوندم!

من نوع روایتش و این که همه چیز رو خیلی ناگهانی و هر موقع لازم بود توضیح می داد رو دوست نداشتم. 

داستان های اسطوره ای هم زیاد مورد پسندم نیستند...

البته که فکر می کنم اگر اصل کتاب رو بخونم بیشتر دوست خواهم داشت.
        

          خیلی قشنگ بود. مخصوصا پایانش خیلی حیرت انگیز بود و باید بگم تا حدودی من رو یاد جلد چهار مجیستریوم می اندازه. بعد تموم شدنش دلم میخواست جیغ بکشم( و البته کشیدم )

        

          ، جلد دوم پرسی جکسون یعنی "دریای هیولاها" یه جورایی همون حس و حال کتاب اول رو داره، ولی با کلی ماجراهای جدید و پیچیده‌تر. این بار داستان یه کم جدی‌تر می‌شه، شخصیت‌ها رشد می‌کنن و خطراتی که تهدیدشون می‌کنه، واقعی‌تر و سنگین‌ترن.
ریتم تند و هیجان‌انگیز – این کتاب یه لحظه هم نمی‌ذاره حوصله‌ت سر بره. از همون اول تا آخرش یا در حال دویدنن، یا دارن با هیولاها می‌جنگن، یا دارن رازهای جدید کشف می‌کنن. ک البته شاید اینهمه هیولا یکم رو مخ باشه و روند تکراری محسوب شع

شخصیت‌ها قابل لمس‌تر می‌شن – پرسی اینجا یه کم بالغ‌تر شده، آنابث هنوزم باهوش و کله‌شقه‌ست، ولی بهترین نکته ورود تایسونه، . تایسون  یه شخصیت بامزه و دوست‌داشتنیه که هم به ماجراها حس احساسی می‌ده، هم یه جورایی قلب داستانه.

 اسطوره‌شناسی باحال و خلاقانه – ترکیب افسانه‌های یونانی با دنیای مدرن همچنان یکی از قوی‌ترین بخش‌های کتابه. مثلاً دریای هیولاها که همون مثلث برموداست، یا اینکه پشم زرین رو به ماجرای آرگونات‌ها ربط دادن، خیلی باحالههه بنظرم 

اما؛ 
 خیلی کوتاه و سریع تموم می‌شه – بعضی جاها حس می‌کنی می‌تونست یه کم بیشتر روی جزئیات بمونه. مثلاً جنگ با پولیفموس خیلی زود جمع می‌شه.

 آنتاگونیست‌ها هنوز خیلی قوی نیستن – کرونوس داره نقشه می‌کشه، ولی هنوز یه تهدید واقعی و ملموس نیست. بیشترش هنوز روی لوک متمرکزه که یه جورایی نصفه‌نیمه به‌نظر میاد.

"دریای هیولاها" یه ادامه‌ی عالی برای جلد اوله. هم ماجراجویی و اکشن داره، هم دوستی و فداکاری. اگه کتاب اول رو دوست داشتیذ این یکی قطعاً ناامیدتون نمی‌کنه. فقط آماده باشید که پایانش یه پیچش داستانی خفن داره که مستقیم می‌بردتمون به کتاب سوم;) 


        

          شخصیت های داستان رو دوست دارم باعث میشه نسبت به داستان  کنجکاو تر شم که اخرش چی میشه
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 
.
و جلد دومی که با ایده‌ش بازم جالب و خلاقانه بود ، ولی حس میکنم جزییات اصلا توش گفته نشد و از محیط توصیفات خوبی به جا نگذاشته بود.
هنوز انچنان از پرسی دلسرد نشدم ، ولی خسته چرا ، ازونجایی که میگن در ادامه خیلی خفن تر میشه ادامه میدیم ببینیم چی میشه ، ایا سربلندمون میکنه یا نههه.
        

          جلد دوم شروع قشنگی داره ولی خب چند تا باگ داره، ولی در مجموع قشنگ تموم میشه