بریده‌های کتاب سپهر ناصری

شبی که از دل آن گذر می‌کرد به سخن درآمده بود و آن درد و وحشت و درهم شکستگی جبران ناپذیر می‌گذشت و همه چیز به موسیقی بدل می‌شد و تنها به سبب زیباییش هستی می‌یافت.

آلکسی دریافت که سال‌های سپری شده می‌توانند بهتر از لبه کلاهش از او محافظت کنند.

گاهی از فرط تکرار، آن ارتعاش باطنی ناشی از تازگی را از دست می‌دهیم، آن خردک شرر معجزه یا تردستی را که هنرمند بدون آن ز کار باز می‌ماند.

آن‌ها نمی‌توانستند به چیزی فکر کنند که بتوان به آن امیدوار بود، بااین‌حال امیدوار بودند - امیدی انکارناپذیر در آن‌ها می‌درخشید.

بیاید اینقدر خودمان را آزار ندهیم، اینقدر وجودمان را زخمی نکنیم.

تعداد بیشماری از روشنفکرانی که من می‌شناسم عقب هیچ و پوچ می‌گردند، کاری انجام نمی‌دهند و به درد کاری هم نمی‌خورند. خودشان را روشنفکر می‌نامند. اما همشان به نوکرهایشان توهین می‌کنند. با دهقانان مثل گله گوسفند رفتار می‌کنند. همشان بد درس خوانده‌اند. جدا و واقعاً چیزی نمی‌خوانند. کاری انجام نمی‌دهند. راجع به علوم فقط داد سخن می‌دهند. از هنر کم سر در می‌آورند. همشان خودشان را می‌گیرند. قیافه‌هایشان جدی است. حرف‌های گنده گنده می‌زنند. مدام تئوری می‌بافند، در حالی که توده وسیعی از ما، نودونه درصد از مردم، مثل بردگان زندگی می‌کنند. با کمترین ناملایمات از جا در می‌روند و مشت به چانه طرف حواله می‌کنند.

لازم نیست بروید نمایش تماشا کنید، کمی بیشتر خودتان را تماشا کنید. چقدر زندگی‌هایتان تیره‌وتار است. چقدر حرف‌های بی‌معنی و مزخرف می‌زنید.

اگر برای بعضی از دردها درمان‌های متعدد و زیاد تجویز کنند، این علامت آن است که درد بی‌درمان است.

گذشت یک جاده دو طرفه نیست.

افسردگی نبود شادی نیست. فقدان زندگی و اراده است.

هیچ چیزی نیست از این واقعیت تلخ‌تر مرگ آدم تلخ و مرگ آدمیت تلخ‌تر هر کبوتر چون به بند و خاک و خون محکوم بود نامه‌ها در دست نامیمون جغدی شوم بود

چه‌بسا گران‌بهاترین چیزی که انسان دارد، حافظه است. انسان بدون حافظه، انسانی بدون سایه است.

لبخند تنها نشانه گذر ما از جهان هستی است.

بالم از اوج گرچه خالی ماند شوق پرواز دست کم بوده!

خود ویرانگری راهی برای صدمه به خودمان نیست؛ بلکه راهی‌ست که با آن سعی می‌کنیم از خودمون محافظت کنیم.

در جهانی هرگز خیال هم نمی‌کردم چه زمانی در این راه بیفتم، زندگی اینطور پیش آورد و همه زیر سر یک دوست بود.

ذهن پویای آدم‌ها جای خود را دارد، جلوش را که بگیری حریص‌تر می‌شود.

کسی که مطالعه نمی‌کند، چگونه زندگی می‌کند؟

من هم مثل گارسیا مارکت می‌گفتم که ما در آمریکای لاتین یک رمان می‌نویسیم ه فصل مربوط به کلمبیا را مارکز می‌نویسد، فصل کوبارا کارپانتیه و فصل آرژانتین را کورتاسار و الی آخر. ما در قاره‌ای زندگی می‌کنیم که رمان در آن پدیده جدید است و خیلی چیزها ناگفته مانده.

من فکر می‌کنم ادبیات واقعی می‌آفریند و اگر نیافریند اصلاً ادبیات نیست.