بریده‌ کتاب‌های سیده محدثه موسوی

نبردی بی‌انتها در می‌گرفت. اما خب مگر تاریخ چیزی بیش از یک نبرد بی‌انتهاست؟ War without end. Well, what was history if not that

من ممکن است سال‌ها باز توی این کشتی بمانم، اما از دریا چیزی نفهمم. در حالی که اینجوری، پیاده میشوم و چندسالی زندگیم را روی زمین و از راه زمین می‌گذرانم، یک آدم معمولی می‌شوم، و بعد یک روز راه می‌افتم، به ساحلی می‌رسم، حالا هر ساحلی که بود باشد، سرم را بلند می‌کنم، دریا را نگاه می‌کنم: و می‌بینم که دریا آنجاست و فریادش را می‌شنوم.

مرد ترس را کنار گذاشته؛ این دقیقا آغاز انقلاب است. از همین‌جا شروع می‌شود. تا الان هروقت این دو مرد به هم می‌رسیدند، شخص سومی هم فورا خود را بینشان جا می‌کرد. این نفر سوم ترس بود. ترس متحد پلیس بود و خصم مرد لای جمعیت. ترس قوانین خودش را حاکم می‌کرد و درباره‌ی همه‌چیز تصمیم می‌گرفت. اما حالا دو مرد می‌فهمند که تنهایند، رودروی هم، و ترس غیبش زده. تا حالا ارتباط میان آن دو را احساسات شکل می‌داد، آمیزه‌ای از پرخاشگری، تحقیر، خشم و وحشت. اما حالا که ترس پس نشسته، این پیوند تباهی‌بخش و موحش هم یکباره در هم شکسته است.

آدمی که توی کشتی است تا ترومپت بزند، معلوم نیست که وقتی طوفان می‌شود کاری از دستش ساخته باشد. تنها کاری که می‌تواند بکند این است که ترومپت نزند تا اوضاع از اینکه هست خرابتر نشود، و بعد هم آرام روی تشکش دراز بکشد. اما اینکار از من ساخته نبود.

نمیفهمید حتی اگه یه آدم رو محو و نابود کنی، باز نمیتونی جلوی وجود داشتنش رو بگیری. برعکس، می‌شه این‌جوری گفت که با این کارها تصویرش توی ذهن مردم مدام پررنگ‌تر می‌شه. این‌ها تناقض‌هاییه که هیچ مستبدی نمی‌تونه کاریش بکنه. داس ضربه‌ش رو می‌زنه و علف درجا شروع می‌کنه به رشد دوباره. باز قطعش می‌کنی و اون هم دوباره درمی‌آد. حتی تندتر از دفعه‌ی قبل_قانون دلگرمی‌بخش طبیعت‌.