بریده‌های کتاب ریحانه‌فلاح

بعضی وقت‌ها، یک شایعه، درست عین یک گلوله‌ی برفی می‌مونه که تبدیل می‌شه به یک بهمن.

بهش گفتم: «می‌دونی چیه؟» دستمو گرفت و گفت: «چی؟» «تورو بیشتر از همه دوست دارم.»

می‌گوید:« تو باعث می‌شی که بخوام یه آدم دیگه‌ای باشم، ولی اگه ندونم چطوری اون کسی بشم که تو می‌خوای، اون وقت چی؟ همه‌ی این چیزا برام تازگی داره و می‌خوام بهت ثابت کنم که تورو فقط برای دوستی یه شبه نمی‌خوام. می‌خوام همیشه باهات باشم.

دوسش دارم. ولی دلم نمی‌خواد دوسش داشته باشم.

بعضی از آدم‌ها، حضورشان به تنهایی آرامش بخش است و آن‌هم یکی از آن آدم‌هاست.

آدم‌ها همدیگر را به توهمِ ساختنِ جهانی بهتر می‌کُشند اما جهان به هیچ‌وجه بهتر نمی‌شود.

آدم‌ها برای بقای خودشان، چیزهای عزیزشان را قربانی می‌کنند.

تا درون انسان عوض نشود، بیرونش تغییر نمی‌کند.

مادر می‌گوید، آدم‌ها وقتی می‌نویسند، چیزهای نادیدنی درونشان را هم می‌زنند و از دل‌شان، چیزی در می‌آورند که قابل دیدن است.

اون بیرون، دنیای خطرناکی است.

گاهی وقت‌ها مردن برای آدمیزاد عروسی است.

تو می‌تونی ازتوی هر چیز تکراری یه چیز تازه و عجیب بیرون بکشی، به شرطِ این که عادت‌های همیشگی‌ت رو بذاری کنار.

برای اینکه بتونی وارونه حرف بزنی، باید به هیچ چیز عادت نکنی. به چیزی که عادت نکردی، دیگه هیچی برات تکراری نمی‌شه. اوت وقت همه چیز رو طوری می‌بینی که انگار برای اولین باره که می‌بینی‌ چون یاد می‌گیری با چشم نگاه کنی، نه با مغز. (کتابی که در بهخوان ذخیره شده، به اشتباه یا به درست، ۱۴۲ صفحه دارد. نسخه‌ی چاپی این کتاب که دست من است، ۱۶۶ صفحه دارد. به همین دلیل است که صفحه به اشتباه ذخیره می‌شود. این بریده، مربوط به صفحه‌ی ۱۵۵ کتاب است.)

تا وقتی با چشم نگاه نکنیم، چیزی را درست نمی‌بینیم. ما با چشم نگاه نمی‌کنیم؛ ما با مغز نگاه می‌کنیم. و این یعنی خطای باصره‌. و خطای باصره یعنی این که همراه نگاه کردن، قضاوت هم می‌کنیم.

به نظر من آدم همیشه یک چیزهایی را می‌برد و یک چیزهایی را از دست می‌دهد.

بعضی از بچه‌ها لجشان در آمده بود، چون نه برنده شده بودند پ نه اسمشان چاپ شده بود. می‌گفتند دیگر هیچ‌وقت چیزی نمی‌نویسند که به نظر من خیلی مسخره است. شنیده‌ام حتی گاهی کتاب‌های نویسنده‌های واقعی هم رد شده.

خیلی خوب است که آدم چیزی بسازد که کار کند، حتی اگر نتواند از آن استفاده کند.

مهم نیست گاهی وقت‌ها همه‌چیز بد پیش می‌رود‌. مهم این است که هنوز زندگی ادامه دارد.

قول، قول است؛ به خصوص اگر نوشته شده باشد.

از پدرم پرسیدم می‌شود تابستان بعد، وقتی مدرسه‌ها تعطیل شدند، یک‌بار هم مرا با خودش ببرد. او هم گفت ببیند چه می‌شود. از این‌جور جواب‌ها متنفرم.