بریده‌های کتاب ریحانه‌فلاح

ناگهان می‌فهمم هیچ‌وقت این آدم‌ها را درک نکردم. هیچوقت متوجه نشدم زیر ظاهر شوخ و قشنگشان، احساسات خطرناکی قرار دارد.

بعد از مدتی مارتین می‌گوید «تو خوش‌بینی.» «به‌ نظرم با توجه به نظم منطقی مزخرف بودن زندگی، مهمه که این‌طور باشیم.»

اگه همه‌ی ما وقتی شرایط سخت می‌شه از چیزهایی که دوست داریم دست بکشیم، دنیای وحشتناکی می‌شه.

"باید باهاتون حرف بزنم." هیچ وقت خبر خوبی نیست.

نمی‌شود با کسی که فراموشت کرده آشتی کنی. چون در ادامه‌ی زندگی هم همیشه نگرانی که همان کاری را که قبلا با تو کرده باز هم انجام دهد. همیشه می‌دانی که او بدون تو کاملا راحت است، اما تو هیچ وقت بدون او راحت نخواهی بود.

در سینه‌ام دیگر حسب وجود ندارد. هیچ ستاره‌ای در آسمان سوسو نمی‌زند.

بعضی وقت‌ها، یک شایعه، درست عین یک گلوله‌ی برفی می‌مونه که تبدیل می‌شه به یک بهمن.

بهش گفتم: «می‌دونی چیه؟» دستمو گرفت و گفت: «چی؟» «تورو بیشتر از همه دوست دارم.»

می‌گوید:« تو باعث می‌شی که بخوام یه آدم دیگه‌ای باشم، ولی اگه ندونم چطوری اون کسی بشم که تو می‌خوای، اون وقت چی؟ همه‌ی این چیزا برام تازگی داره و می‌خوام بهت ثابت کنم که تورو فقط برای دوستی یه شبه نمی‌خوام. می‌خوام همیشه باهات باشم.

دوسش دارم. ولی دلم نمی‌خواد دوسش داشته باشم.

بعضی از آدم‌ها، حضورشان به تنهایی آرامش بخش است و آن‌هم یکی از آن آدم‌هاست.

آدم‌ها همدیگر را به توهمِ ساختنِ جهانی بهتر می‌کُشند اما جهان به هیچ‌وجه بهتر نمی‌شود.

آدم‌ها برای بقای خودشان، چیزهای عزیزشان را قربانی می‌کنند.

تا درون انسان عوض نشود، بیرونش تغییر نمی‌کند.

مادر می‌گوید، آدم‌ها وقتی می‌نویسند، چیزهای نادیدنی درونشان را هم می‌زنند و از دل‌شان، چیزی در می‌آورند که قابل دیدن است.

اون بیرون، دنیای خطرناکی است.

گاهی وقت‌ها مردن برای آدمیزاد عروسی است.

تو می‌تونی ازتوی هر چیز تکراری یه چیز تازه و عجیب بیرون بکشی، به شرطِ این که عادت‌های همیشگی‌ت رو بذاری کنار.

برای اینکه بتونی وارونه حرف بزنی، باید به هیچ چیز عادت نکنی. به چیزی که عادت نکردی، دیگه هیچی برات تکراری نمی‌شه. اوت وقت همه چیز رو طوری می‌بینی که انگار برای اولین باره که می‌بینی‌ چون یاد می‌گیری با چشم نگاه کنی، نه با مغز. (کتابی که در بهخوان ذخیره شده، به اشتباه یا به درست، ۱۴۲ صفحه دارد. نسخه‌ی چاپی این کتاب که دست من است، ۱۶۶ صفحه دارد. به همین دلیل است که صفحه به اشتباه ذخیره می‌شود. این بریده، مربوط به صفحه‌ی ۱۵۵ کتاب است.)

تا وقتی با چشم نگاه نکنیم، چیزی را درست نمی‌بینیم. ما با چشم نگاه نمی‌کنیم؛ ما با مغز نگاه می‌کنیم. و این یعنی خطای باصره‌. و خطای باصره یعنی این که همراه نگاه کردن، قضاوت هم می‌کنیم.