بریده‌های کتاب نیکتا خرامان

و در آن پنج دقیقه‌ی آخر که منتظرم نگهبان روی ساعتش بزند نمی‌دانم چطور لحظه‌ها را به هم بدوزم، زمان بسازم و از غلظت این اندوه بکاهم. خشم تا گلویم بالا می‌آید و نفرت مانند سگی گداخته دهانم را می‌سوزاند. بیرون که می‌آییم هیچ‌کدام حرف نمی‌زنیم کنار هم قدم‌زنان می‌رویم، ولی من احساس تنهایی می‌کنم. آن خداحافظی لعنتی را چطور به زبان بیاورم؟

چیزهای زیادی در مورد آدم‌ها وجود دارد که به راحتی می‌شود فهمید مثل قد، وزن، یا اینکه تخم‌مرغشان را چه جوری دوست دارند، اما هیچ‌وقت نمی‌شود فهمید درون قلبشان چه می‌گذرد.

اگر دوست داشتنی بودن هم یادگرفتنی بود مثل یادگرفتن پیانو یا صرف افعال، در برگه‌ی ارزیابی من نوشته می‌شد: باید بیشتر تلاش کنی.

«هرگز و هیچ‌گاه، نباید با رفتاری ناشیانه به پسربچه‌‌ایی که مشغول خواندن داستانی هیجان‌انگیز است فهماند که باید کتابش را رها کند و‌برود بخوابد.» این جمله از آن کافکا است، فرانتس کوچکی که پدرش ترجیح داد تا او همه‌ی شب‌های عمرش را به حساب کردن بگذراند.

حالا دیگر چطور ممکن بود آنجا حکم "خانه" را داشته باشد؟

می‌توانم همه‌ی چیزهایی را که درباره‌ی زندگی آموخته‌ام در سه کلمه جمع‌بندی کنم: ادامه پیدا می‌کند.

خارجی بودن یک‌جور حاملگی مادام‌العمر است؛ با یک انتظار ابدی، تحمل باری همیشگی و ناخوشی مدام. یک‌جور مسئولیت مداوم و بی‌وقفه‌.یک جمله‌ی معترضه وسط چیزی که یک موقعی اسمش زندگی معمولی بوده، فقط برای اینکه نشان بدهد از زندگی قبلی دیگر خبری نیست و جای آن را چیزی پیچیده و پرزحمت گرفته.

اگر بدانم که شعرها از کجا می‌آیند، به آنجا خواهم رفت.