بریده‌ای از کتاب یک دقیقه بعد از نیمه شب اثر سارا کروسان

و در آن پنج دقیقه‌ی آخر که منتظرم نگهبان روی ساعتش بزند نمی‌دانم چطور لحظه‌ها را به هم بدوزم، زمان بسازم و از غلظت این اندوه بکاهم. خشم تا گلویم بالا می‌آید و نفرت مانند سگی گداخته دهانم را می‌سوزاند. بیرون که می‌آییم هیچ‌کدام حرف نمی‌زنیم کنار هم قدم‌زنان می‌رویم، ولی من احساس تنهایی می‌کنم. آن خداحافظی لعنتی را چطور به زبان بیاورم؟