بریده‌های کتاب نبات

پیش می آید که آدمی با خودش در نبرد و پیکار است.این میدان هیچوقت بازنده و برنده ای ندارد.فرساینده ترین شکل آن است که آدم میان دوراهی بماند.نداند حرف دلش را گوش بدهد یا عقلش را.در این جنگ چه قلب بر مغز آدم و چه مغز بر قلب آدم پیروز شود فرقی نمی کند.اگر برنده شوی همه آن ها می برند و اگر قربانی شوی،همه با هم شکست می‌خورند.

زندان روی مرد تاثیر نمی‌گذارد و این بهای میهن پرستی است.

در دست من شمشیر تیزی بود اما شمشیر او تیزتر بود. شمشیر او لطف و محبتش بود او با آن شمشیر مرا کشت و قدرتم را از من گرفت...

ما غریبه نیستیم؛ حتی اگر زبان هم را نفهمیم لهجه آهنگین غریب شامی به گوش ناآشنا و به دل آشناست.ماهمدیگر را می‌شناسیم...

اینجا مردم برای اینکه با احساساتشان کنار بیایند وقت کم می‌آورد.حادثه پشت حادثه شهید بعد از شهید...

مردمی که سقف آرمانشان کوتاه باشد خودشان هم کوچک و کوتوله باقی می‌مانند.

این جنگ ، جنگ وجودی است. جنگ وجودی یعنی چه؟ یعنی یا ما می‌مونیم یا اونا پس بذار تا هر وقت که می‌خواد این جنگ طول بکشه.

ما ماموریت‌های تاریخی داریم ؛ در حاشیه کتاب فاخر تاریخ نقاشی‌های کودکانه نکشید!

حقیقت تکنولوژی همین است ؛ بهینه کردن نابودی ولو به تدریج.

در این سرزمین همان گونه که زیتون می‌روید ، مبارزان مقاومت نیز پرورده می‌شوند و نسل به نسل تسلیم ناپذیری را به ارث می‌برند.

مقاومت زنده است.هنیه زنده است .نصرالله زنده است.همین جاست!از همین ضایحه دستور آتش را بر قلب دلیرمردانش الهام می‌کند...

زمان شکست‌ها سپری شده و نصرالله (پیروزی الهی) فرا رسیده.

هنوز باور ندارم سید مقاومت رفته و دیگر با لبخند آشنا و لحن آتشینش برای دشمن اسرائیلی رجز نمی‌خواند.لبنان سال‌ها بود که در هر هنگامه ای سرش را بر شانه سید می‌گذاشت و بر او تکیه می‌کرد.