بریده‌های کتاب امیرحسن

مزایای سرمایه‌داری به نفع سرمایه‌داران نیست، بلکه به نفع توده‌ها است. سرمایه‌داری در درجه اول تولید است، تولید در مقیاس بزرگ، برای توده‌ها. خریدار که همیشه حق با اوست، از سرمایه‌داری سود می‌برد. نهاد سرمایه‌داری پاداشی برای فرزندان خوب نیست؛ بلکه نهادی به نفع ملت‌ها و مردم است.

از لحظه‌ای که به اینجا آمده‌ایم، بدون آنکه کوچک‌ترین تلاشی بکنیم، از گذشته‌ی خود جدا شده‌ایم. گاهی سعی می‌کنیم نگاهی به گذشته بیاندازیم و توضیحی برای این تغییر پیدا کنیم، اما موفق نمی‌شویم. برای ما جوانان بیست ساله همه چیز به نحو عجیبی مبهم است: برای کروپ، مولر، لیر و برای من، برای تمام کسانی که کانتورک آنها را جوانان آهنی می‌خواند. مردان مسن‌تر از ما گذشته مشترکی دارند. آنها همسر، فرزند، شغل و مقامی دارند. گذشته‌ی چنان نیرومندی دارند که جنگ نمی‌تواند پاکش کند. اما ما جوانان بیست ساله تنها والدینی داریم و شاید بعضی‌های‌مان نامزدی. والدین‌مان دیگر نفوذی بر ما نداشته‌اند و دخترها نیز تاثیر چندانی بر ما نگذاشته‌اند. فقط همین؛ البته کمی هم سرگرمی و مقداری شور و شوق مدرسه. زندگی‌مان از این فراتر نمی‌رود که از این‌ها هم چیزی نمانده.

هرکس سهم خود را گرفت و به آرامی شروع به خوردن کرد. شهر در مسافتی دور در زیر پای آنان در حال سوختن بود. تل اجساد پشت سرشان بود. گروه کوچک در سکوت دور هم جمع شده بودند و نان می‌خوردند. این نان با همه‌ی نان‌هایی که تا آن روز خورده بودند، فرق داشت.همچون یک مراسم عشای ربانی عجیب بود که آنها را از بقیه افراد خوابگاه، از تسلیم‌گرها، متمایز می‌ساخت. آنها با هم نمی‌جنگیدند. برای خود دوستانی یافته بودند و هدفی داشتند. آنها دشت‌ها و کوه‌ها را، شهر را و شب را تماشا می‌کردند— و در آن لحظه سیم‌های خاردار و برج‌های مسلسل به چشم هیچ یک از آنها نمی‌آمد.

دارو و بخشش می‌تواند لحظاتی شادی بخش را همراه مرگ ایجاد کنند- انگار دوباره به کودکی برمی‌گردند- و چون آینده هیچ اهمیتی ندارد، چون آدم مجبور نیست آنها را برای زندگی تربیت کند، درس یادشان بدهد، خاطره‌های کاربردی و عملی بسازد، به طور ماهرانه‌ای می‌توانند از آخرین لحظه‌ها لذت ببرد و در قلبش ذخیره‌اش کند. این بهترین و صمیمی‌ترین لحظه‌های چارلی با مادر و خواهرش بود و بادی نیز در این میان، به عضوی از خانواده‌شان تبدیل شد.

تبادلات بازار موجب غنی شدن همه شرکت کنندگان آن می‌شود، و این موضوع به دلیل افزایش رفاه همه طرف‌های مبادلات منجر به افزایش رفاه اجتماعی می‌شود. در مقابل تصمیم گیری سیاسی اغلب هزینه‌هایی را بر برخی به نفع دیگران تحمیل می‌کند.

انتخاب‌ها روی مجموعه‌ای از رویدادها اثر می‌گذارند که هم روی انتخاب کننده و هم روی بقیه تاثیرگذار است. انتخاب‌های جونز حتماً می‌تواند روی گزینه‌ها و وضع دیگران تاثیر بگذارد.

هزینه امری ذهنی است. یک شخص ممکن است پولش را خرج دیدن نمایش کند و دیگری ممکن است رفتن به رستوران را انتخاب کند چون به نظر وی احساس رضایت و میزان لذت بیشتری را به دست می‌آوردند. هر دوی این ارزش گذاری‌ها می‌تواند درست باشند، ولی هیچ راهی نیست که به طور قطع این را بفهمیم. افراد می‌دانند چقدر رضایت از انتخاب‌هایی که واقعاً کرده‌اند دارند، اما آنها از اینکه چقدر لذت می‌برند یا رضایت داشتند اگر انتخاب دیگری می‌کردند را تنها می‌توانند حدس بزنند زیرا واقعاً این انتخاب دیگر را تجربه نکردند. شخص ممکن است از اینکه نمایش را دیده است خوشحال باشد و احساس رضایت داشته باشد، اما اینکه او چقدر لذت می‌برد یا احساس رضایت بیشتری می‌کرد اگر به رستوران می‌رفت فقط می‌تواند یک حدس و گمان باشد زیرا عواقب این انتخاب را واقعاً تجربه نکرده است.

خاله‌ای را که کتاب می‌خواند پشت تک تک جملات نامه می‌بینم که عینکش را برداشته و به پشتی‌اش تکیه داده و نگاه می‌کند.می‌گوید تو هم اگر دلت نمی‌خواهد بیایی مهم نیست. نمی‌خواهی کنارم باشی؛ ایرادی ندارد دلخور نمی‌شوم. فقط یادت نرود که جهان مثل قصه نیست که بشود یک روز از جایی بروی و هیچ وقت برنگردی.

بنیان بدهی‌های دولت به عنوان یک نهاد مالی، این است که اجازه می‌دهد هزینه پروژه‌هایی که امروز انجام می‌شود در زمانی دیگر و توسط نسل‌های دیگر پرداخته شود‌.

حکومت و جامعه هیچ کدام یک موجود واحد و مستقل نیستند. بلکه در اثر کنش‌ میلیون‌ها فرد شکل گرفته‌اند. در نظر نگرفتن این نکته و موجود واحد و مستقل دانستن این چنین پدیده‌هایی باعث ایجاد سردرگمی و بی‌راهه رفتن در تحلیل و بررسی امور می‌شود. گروه‌هایی را که از مجموعه‌ای از افراد تشکیل شده، نمی‌توان امری فرا-فردی دانست اما امروزه این امر رایج است. فلاسفه سیاسی و اقتصاددانان این امر غلط را تئوریزه می‌کنند و فردیت افراد را از بین می‌برند. دو یا چند نفر ممکن است علایق مشترکی داشته باشند و ممکن است برای دنبال کردن آن منافع مشترک به یک گروه بپیوندند. اما دو یا چند نفر هرگز یک فردیت خاص نیستند. فرد درد و لذت تجربه می‌کند، سود می‌برد، زیان می‌کند و تصمیم می‌گیرد. اما یک گروه (مجموعه‌ای از افراد) لذت و تجربه نمی‌کند, سود نمی‌برد و زیان نمی‌کند. به همین دلیل گروهی از افراد تصمیم نمی‌گیرند بلکه افراد تصمیم می‌گیرند.

به خودم می‌گویم از تو که تعمیرکار ساعتی بعید است. چرا بی‌خیال او شدی؟هر قطعه‌ای، هر قدر کوچک و کم‌اهمیت، وقتی نباشد یا خراب شود، زمان لااقل مفهوم همیشگی‌اش را از دست می‌دهد. از حرکت نیوفتد، تند و کند می‌شود. آن‌وقت تو، بی‌آنکه درست و حسابی ته‌وتوی ماجرای این دختر را بدانی، راهش دادی توی زندگی خودت و خاله‌ی پیرت که چه! معلوم است یک جای، یک وقتی ریتم زندگی‌ات را به هم می‌زند. رفتن پروین عبور زندگی‌ام را کند کرده؛ خیلی کند.