مزایای سرمایه‌داری به نفع سرمایه‌داران نیست، بلکه به نفع توده‌ها است. سرمایه‌داری در درجه اول تولید است، تولید در مقیاس بزرگ، برای توده‌ها. خریدار که همیشه حق با اوست، از سرمایه‌داری سود می‌برد. نهاد سرمایه‌داری پاداشی برای فرزندان خوب نیست؛ بلکه نهادی به نفع ملت‌ها و مردم است.

از لحظه‌ای که به اینجا آمده‌ایم، بدون آنکه کوچک‌ترین تلاشی بکنیم، از گذشته‌ی خود جدا شده‌ایم. گاهی سعی می‌کنیم نگاهی به گذشته بیاندازیم و توضیحی برای این تغییر پیدا کنیم، اما موفق نمی‌شویم. برای ما جوانان بیست ساله همه چیز به نحو عجیبی مبهم است: برای کروپ، مولر، لیر و برای من، برای تمام کسانی که کانتورک آنها را جوانان آهنی می‌خواند. مردان مسن‌تر از ما گذشته مشترکی دارند. آنها همسر، فرزند، شغل و مقامی دارند. گذشته‌ی چنان نیرومندی دارند که جنگ نمی‌تواند پاکش کند. اما ما جوانان بیست ساله تنها والدینی داریم و شاید بعضی‌های‌مان نامزدی. والدین‌مان دیگر نفوذی بر ما نداشته‌اند و دخترها نیز تاثیر چندانی بر ما نگذاشته‌اند. فقط همین؛ البته کمی هم سرگرمی و مقداری شور و شوق مدرسه. زندگی‌مان از این فراتر نمی‌رود که از این‌ها هم چیزی نمانده.

هرکس سهم خود را گرفت و به آرامی شروع به خوردن کرد. شهر در مسافتی دور در زیر پای آنان در حال سوختن بود. تل اجساد پشت سرشان بود. گروه کوچک در سکوت دور هم جمع شده بودند و نان می‌خوردند. این نان با همه‌ی نان‌هایی که تا آن روز خورده بودند، فرق داشت.همچون یک مراسم عشای ربانی عجیب بود که آنها را از بقیه افراد خوابگاه، از تسلیم‌گرها، متمایز می‌ساخت. آنها با هم نمی‌جنگیدند. برای خود دوستانی یافته بودند و هدفی داشتند. آنها دشت‌ها و کوه‌ها را، شهر را و شب را تماشا می‌کردند— و در آن لحظه سیم‌های خاردار و برج‌های مسلسل به چشم هیچ یک از آنها نمی‌آمد.

دارو و بخشش می‌تواند لحظاتی شادی بخش را همراه مرگ ایجاد کنند- انگار دوباره به کودکی برمی‌گردند- و چون آینده هیچ اهمیتی ندارد، چون آدم مجبور نیست آنها را برای زندگی تربیت کند، درس یادشان بدهد، خاطره‌های کاربردی و عملی بسازد، به طور ماهرانه‌ای می‌توانند از آخرین لحظه‌ها لذت ببرد و در قلبش ذخیره‌اش کند. این بهترین و صمیمی‌ترین لحظه‌های چارلی با مادر و خواهرش بود و بادی نیز در این میان، به عضوی از خانواده‌شان تبدیل شد.

تبادلات بازار موجب غنی شدن همه شرکت کنندگان آن می‌شود، و این موضوع به دلیل افزایش رفاه همه طرف‌های مبادلات منجر به افزایش رفاه اجتماعی می‌شود. در مقابل تصمیم گیری سیاسی اغلب هزینه‌هایی را بر برخی به نفع دیگران تحمیل می‌کند.