بریده‌های کتاب سید مجتبی مشرّف

در همین کوچه و بازار مادری فرزندش را صدا می‌زند با این لحن که: "مادر، حسین! زینب گُم نشود؟!" و تو که این جمله را در ازدحام بازار می‌شنوی، گریه‌ات می‌گیرد؛ گویا روضه‌ای بی‌شیله پیله شنیده‌ای. می‌دانید که تمام اوقات ما گره خورده است با روضه! آب می‌نوشیم و می‌گوییم یا حسین. این یعنی چه؟ آیا غیر از روضه است؟ اما چه روضه‌ای؟ ساده و صمیمی و سلیس!

در سرزمین حافظ و فردوسی و سعدی، شاعر شدن کار آسانی نیست، خیال خامی‌ست اگر آدم باورش شود که شاعر است و شعر می‌گوید! شعر دقت و همت زیادی را می‌طلبد وگرنه واژه‌هایی را در ریتم و وزن و قافیه آوردن کار سختی نیست. این عرض شد که به هر حال انسان و به طور خاص شاعر، مستعدِ توهم است.

همیشه گروهی از شعرا که شاعران موفقی نیستند و عجزی در سرایش شعر متعالی دارند، شروع به آیین‌نامه یا "مانیفست" نوشتن برای چگونگی یک شعر خوب می‌کنند. در تاریخ ادبیات هر موقع که این اتفاق می‌افتد، آن‌وقت است که شعر خوب کم صورت می‌بندد. در شعر آیینی در کنار توجه به آیین‌نامه‌ها و خط قرمزها شاعر نباید از آیین‌نامه‌ی دل خودش غفلت کند. "عاریتِ کس نپذیرفته‌ام آنچه دلم گفت بگو، گفته‌ام"

_بگذارم بجنگی؟ تو آخرین امید و عزیزترین کس حسینی. تو ماه خاندان بنی هاشمی. تو جگر بند و تکیه‌گاه منی. اگر گزندی به وجود نازنین تو برسد چه؟ اگر زنان و اطفال خیمه‌گاه خبردار شوند که به تو چشم‌زخمی رسیده، بند دل و رشته‌ی امیدشان پاره می‌شود... نه برادرم، نه امیدم، نه...جنگ نه. اما کودکان تشنه‌اند. اگر می‌توانی فقط قدری آب‌...

کربلا نقطه‌ی پایان هجرت شهداست و نقطه‌ی آغاز محنت اُسَرا. و هنوز اولِ عشق است...

امروز وقتی چهره‌ی زیبای عباس را با آن لب‌های خشک و تَرَک خورده، بر بلندای نیزه دیدم، گریان و بر سر زنان، بی‌اعتنا به تازیانه‌ی سواران و سنگ‌اندازی و ضرب و شتمِ مَردُم و مأموران، پیش رفتم و با صدای بریده و سوخته عرض کردم؛ "خوش آمدید مولای من..." آن‌گاه در حالی که بغض و گریه گلویم را می‌فشرد، نالیدم که؛ آیا چنین است شیوه‌ی کریمان در وفای به عهد؟ مگر نه این‌که مرا بشارت دادید به این‌که سلام و درودم را پاسخ خواهید گفت؟ آه آه آه... می‌دانی چه شد که از هوش رفتم؟ به خدا قسم هنوز جمله‌ام را به پایان نبرده بودم که آن لب‌های خشکیده، با همان لبخند شیرین و محجوب به حرکت درآمد؛ سلام بر تو ای زید...

غم چیست؟ غم چه کرد؟ که دانست در جهان؟ من دانم و خدای من و استخوان من...

دره‌ای؟ نه! رود باریکی؟ نه! دیواری‌ست؟ نه! بین ما با مرگ ای یاران، وریدی بیش نیست تا پذیرایی کنی تنها گریبان چاک کن این که بر در می‌زند زخم جدیدی بیش نیست...

چنین به آب زدن امتحان غیرت بود وگرنه بود شما را به آب کوثر دست چو دست بُرد به تیغ آسمانیان گفتند؛ به ذوالفقار مگر برده است حیدر دست؟ برای آن‌که بیفتد به کار یار گره طناب شد فلک و دشت شد سراسر دست گرفت تا که به دندان ابوالفضائل مشک به اتفاق به دندان گرفت لشکر دست حکایت تو به اُم‌البنین که خواهد گفت؟ وزین حدیث چه حالی دهد به مادر دست؟...

درد اینجاست که آدمیزاد روی زمین تنهاست.