همیشه گروهی از شعرا که شاعران موفقی نیستند و عجزی در سرایش شعر متعالی دارند، شروع به آیین‌نامه یا "مانیفست" نوشتن برای چگونگی یک شعر خوب می‌کنند. در تاریخ ادبیات هر موقع که این اتفاق می‌افتد، آن‌وقت است که شعر خوب کم صورت می‌بندد. در شعر آیینی در کنار توجه به آیین‌نامه‌ها و خط قرمزها شاعر نباید از آیین‌نامه‌ی دل خودش غفلت کند. "عاریتِ کس نپذیرفته‌ام آنچه دلم گفت بگو، گفته‌ام"

در سرزمین حافظ و فردوسی و سعدی، شاعر شدن کار آسانی نیست، خیال خامی‌ست اگر آدم باورش شود که شاعر است و شعر می‌گوید! شعر دقت و همت زیادی را می‌طلبد وگرنه واژه‌هایی را در ریتم و وزن و قافیه آوردن کار سختی نیست. این عرض شد که به هر حال انسان و به طور خاص شاعر، مستعدِ توهم است.

در همین کوچه و بازار مادری فرزندش را صدا می‌زند با این لحن که: "مادر، حسین! زینب گُم نشود؟!" و تو که این جمله را در ازدحام بازار می‌شنوی، گریه‌ات می‌گیرد؛ گویا روضه‌ای بی‌شیله پیله شنیده‌ای. می‌دانید که تمام اوقات ما گره خورده است با روضه! آب می‌نوشیم و می‌گوییم یا حسین. این یعنی چه؟ آیا غیر از روضه است؟ اما چه روضه‌ای؟ ساده و صمیمی و سلیس!