بریده‌های کتاب Danesh

واژه‌ها ، واژه‌ها، زندگی ام هرگز چیزی بجز واژه ها نبوده است...

ادب حضور،سخن گفتن را بی ادبی می‌نمایاند.کلمات در اینجا بازیچه‌هایی حقیرند که گفتن‌شان دون شان او و توست. همه‌ی بار مسئولیت را ذر این لحظات چشم ها بر دوش می‌کشند. گاهی چشم ها،تنها با نگریستنی و خیره شدنی ،یک کتاب سخن می‌گویند... قلبت بی‌تاب و ناآرام و وجودت ملتهب است...

..شهدای فخ به زبان امروزی یک گردان بچه سید بوده اند؛ همه سید؛ سید بنی هاشم. ساده اش می‌شود جوانان بنی‌هاشم. پیامبر و علی و اولاد علی هم خبر شهادتشان را از قبل داده بودند. در زمان امام کاظم قیام کردند و مدینه را فتح کردند. آمدند مکه که حج بگذارند. گفتند ماه حرام است.قتالی نمی‌شود. سلاح نیاوردند. آمده بودند اینجا که مُحرِم شوند و حج کنند. نماز صبح ریختند و کشتند و قطعه قطعه ‌شان کردند..... شباهت ها عجیب و حیرت آور است. اسم فرمانده گردان حسین‌بن‌علی بوده. زن و بچه هایشان اسارت می‌رود. این حسین‌بن علی خواهری داشته که به اسارت می‌رود. یک روضه‌‌ی مفصل است اینجا... یک تکه زمین که صد بچه‌ی حضرت زهرا قطعه قطعه و پاره‌پاره پیکر در زیر خاک هایش مدفون اند...💔 دارم در لجه‌ی خون قدم می‌زنم. چه بدبختم که مشامم لیاقت آن عطری را که شیخ می‌گفت، ندارد؛ وگرنه عطر خون شهید تا همیشه‌ی تاریخ جاری و نوازشگر مشام است

آمد پیش علامه امینی صاحب الغدیر و گفت هزار و چهارصد سال پیش یک جنگی شده حسین را کشته اند،تمام شده رفته.چه خبرتان است؟؟چرا شلوغش می‌کنید،خیابان می‌بندید،دسته راه می‌اندازید،بازار تعطیل می‌کنید؟ علامه اشک ریخت دستی به محاسنش کشید و گفت ،همان یک بار در غدیر که شلوغش نکردیم و حق را خوردند ،برای هفت‌پشتمان بس است.غدیر را هم مثل عاشورا شلوغش میکردیم وضعمان این نبود.حسین را شلوغش میکنیم تا کور شود هر آنکه نتواند دید..

چه کیفی می‌دهد وقتی می‌بینی بقیه زادگاه مولایت را طواف می کنند؛ مولایی که حقیقت کعبه خفته در ولایت اوست؛ وگرنه که از این سنگ ها خوشگل تر و قیمتی ترش جاهای دیگر دنیا هم پیدا می‌شود...