بریده‌های کتاب ملینـا

او زیاد لبخند می‌زند؛ لبخند واقعی. جایی مثل این‌جا، چنین چیزی کمیاب است.

هر انسان دور خودش جهانی دارد؛ جهانی که رنگ، بو و حتی کلمات خاص خودش را دارد و هر فرد آن را با خودش این‌طرف و آن‌طرف می‌برد. هنگامی که آدم‌ها از کنار یکدیگر عبور می‌کنند یا به هم فکر می‌کنند و یا با یکدیگر حرف می‌زنند، این جهان‌ها درهم فرو می‌روند و مشترکاتی پیدا می‌شوند. دلیل تفاوت جملات و افکار آدم‌ها، تفاوت همین جهان‌هاست. من اما فکر می‌کنم همه‌ی ما در جهان مشترکی زندگی می‌کنیم و هر کدام‌مان برحسب قدرت درونی‌مان صورتی از همین جهان واحد را درک می‌کنیم.

حاصل همه‌ی فلسفه مشاهده‌ی نابینایی و ضعف بشری است، و، علی‌رغم تلاش‌های ما برای گریختن یا اجتناب از آن، در هر موقعیتی در مقابل‌مان قرار می‌گیرد.

چقدر انسان تنهاست. مثل پر کاه در هوای طوفانی.

قرارگرفتن در یک گروه اقلیت، حتی اقلیتی یک نفره، نشانه‌ی دیوانگی آدم نیست. حقیقتی هست و دروغی هست، و اگر آدم جانب حقیقت را بگیرد، حتی اگر تمام دنیا مخالفش باشند، چنین آدمی دیوانه نیست.

نه فقط اعتبار تجربه، بلکه اساساً خود وجود واقعیت بیرونی تلویحاً در فلسفه‌ی حزب انکار می‌شد. عقل سلیم مترادف شده بود با بدعتی بدعت‌آمیز تر از همه‌ی بدعت ها.

تا وقتی آگاه نشوند هرگز قیام نمی‌کنند، و تا وقتی قیام نکرده باشند آگاه نخواند شد.

یکی از مهم‌ترین نشانه‌های هر جامعه‌ی آزاد و رشدیافته‌ای این است که بتوان واقعیت‌هایی را با مردم در میان گذاشت که معمولا تمایلی به شنیدنش ندارند.

لزوم اجرای عدالت توسط خودمان، مانند بن‌بستی است که گاهی در آن گرفتار می‌شویم.

ای آقایانی که در مرکز تالار مجلس نشسته‌اید، ای آقایانی که جای‌تان در بخش‌های انتهایی مجلس است، بخش اعظمی از مردم دارند رنج می‌کشند.

گیوتینی که سر مجرمین سیاسی را قطع می‌کند، در زمین ریشه دوانده و در مدت زمانی اندک از همه جای خاک دوباره سر برمی‌آورد.

در زمان انقلاب مراقب اولین سری که از بدن جدا می‌کنید باشید. چرا که آن سر، اشتهای مردم را به انقلاب چند برابر می‌کند.

از میان بحران‌های اجتماعی، اعدام سیاسی، منفورترین، فجیع ترین، و مسموم‌ترینِ اعدام هاست و ریشه‌‌کن کردن آن بیش از دیگر اعدام‌ها، حیاتی و واجب است.