بریده‌های کتاب مارال یوسفیان

هنوز می دیدم زندگی در اینجا(سوئد)چه نظم و ترتیب درستی دارد و نهادهای دولتی نه برای آزار دادن یا کنترل و نظارت که واقعا برای کمک به مردم ساخته اند.

مثلا زمانی که آتئیست بود به عضویت کلیسا پروتستان اصلاح شده درآمد...تصمیم گرفت به جای آنکه نخبگانِ روشنفکرِ طرفدار غرب را رهبری کند،نماینده ی کارگران و روستائیان باشد.اوربن شستش خبر دار شده که اگر خود را مذهبی جلوه دهد،نفوذش بر این قشر راحت تر خواهد بود.

به عکس که نگاه می کردم،می دانستم ناظر بی طرفی نیستم-تک تک ما از پشت تجربیات و خاطرات خودمان به این تصویر نگاه می کنیم.

نه که در غرب فساد نباشد،البته که هست،اما فرق هست بین فساد های موردی غرب و فساد سیستماتیک نظام های شرق .اینجا چرخ جامعه با فساد می چرخد. تعجبی ندارد که خیلی از مردم افسرده اند و باقی هم دارند کشورشان را ترک می کنند.

من در وقفه های کوتاه، کتاب تئوری آسمان های کانت را می خواندم که می گفت: ((در سکوت شبانه،سکوت مطلق شبانه،وقتی حواس انسان آرام گرفته است،روحی جاودان به زبانی بی نام با انسان از چیزهایی ،از اندیشه هایی سخن می گوید که می فهمی ولی نمی توانی وصف کنی.)) این کلمات مرا چنان تکان داد که باز به سراغ سوراخ دودکش دویدم و به آن تکه آسمان پرستاره ی بالای سرم مدتی چشم دوختم.بعد باز به سرکارم برگشتم.

نه در آسمان ها نشانی از عطوفت هست و نه در وجود آدمیزاد دو پا.

یک داستان،بیش از هر چیز،گفت و گویی است میان روای و خواننده و درست همان طور که راوی ها فقط تا آنجا که توانایی هایشان به آن ها اجازه می دهد می توانند حکایتی را ارائه دهند،خوانندگان نیز فقط می توانند تا آنجا که در روحشان نوشته شده است آن حکایت را بخوانند.

یک داستان هزارتویی بی پایان از کلمات ،تصاویر و ارواحی است که احضار شده اند تا حقیقتی نادیدنی درباره ی خودمان را به ما نشان دهند.

کنار هم گرد می آمدند تا از درگاه خداوند،در آن سکوت بی انتهایش ،عاجزانه استدعا کنند که آن ها و وجود زودگذرشان را به خاطر داشته باشد.

مادرم همیشه می گفت ما در اعماق وجودمان همواره تنها هستیم،به خصوص آن دسته از ما که زن متولد می شویم.

بخت آیینه ندارم که در او می نگری خاک بازار نیرزم که بر او می گذری

در کوی تو معروفم و از روی تو محروم گرگ دهن آلوده ی یوسف ندریده

زایل شود هر آنچه به کلی کمال یافت

((من می رم به بازار بوکریا تا کمی خرید کنم.تو چیزی نمی خوای؟)) ((چرا.یک مثقال زندگی عادی))

وقتی جوان هستی جهان رو طوری می بینی که می بایست باشه و وقتی پیر می شی جهان رو همان طور که حقیقتا هست،می بینی.

او ترجیح می داد مانند یک جیب بر پیر در تنهایی و فراموش شدگی بمیرد تا به عنوان قهرمانی ساختگی... زمان هایی در زندگی وجود دارند که در آن ها مردن در دل وانهادگی و فراموش شدگی شرفی بسیار بیشتر نسبت به زندگی با این چنین افتخاراتی دارد.

در همون اوضاع و احوال چیزی به من گفت که هرگز اون رو فراموش نمی کنم.گفت: ((آدم ها می نوشن که به خاطر بیارن و می نویسن تا فراموش کنن.))

درازنای شب از چشم دردمندان پرس

در همه چشمی عزیز و پیش تو خواریم در همه عالم بلند و پیش تو پستیم

آدمیزاد هر چه سطحی تر و احمق تر، در عین حال خودشیفته تر و متکبرتر.