بریده‌های کتاب کەوسەر

عکس‌ها، بە ویژە عکس‌های خانوادگی، چنان‌کە شرلی تورکل می‌گوید، «اشیایی خاطرەانگیز» هستند کە «بر تفکیک‌ناپذیری فکر و احساس در رابطەی ما با چیزها تأکید می‌کنند. ما به واسطەی اشیایی کە دوست داریم می‌اندیشیم، ما اشیایی را کە بە واسطەی آنها می‌اندیشیم دوست داریم.»

بت‌سازی کە یکی از ویژگی‌های مردم ماست و این خود نە بە صلاح بتی است کە می‌سازند و ضمناً در آخرین تحلیل بە زبان خودشان هم تمام خواهد شد.

می‌دانست کە فرصت کوتاە است، پس شتاب داشت کە بخواند و بیاموزد و لمس کند و تجربە کند و بسازد و ثبت کند و جام هر لحظه را پر و پیمان بنوشد و لحظات را با حواس باز خوش آمد بگوید و حول و حوش خود را با هوشیاری و کنجکاوی و تفکری کە هیچ‌گاە گرد زنگار نگرفت،چرا کە با وسواس هموارە گردگیریش می‌کرد و آینەوار صیقلش می‌داد، ارزیابی کند.

لذت یعنی همین کە در متن کاری باشی کە آن را دوست داری.

نوشتن چیزی نیست جز پا گذاشتن به گورستانی که تمام گورهایش، در انتظار نبش قبر شدن هستند.

من آزادی‌ام را گم کردەام و اکنون جهنم دارد برایم شروع می‌شود.

برای ماندن در یک مکان، آدم باید دلایلش را هم داشتە باشد، یعنی دوستانی را و مهر و محبت چند نفری را؛ وگرنە محرکی برای ماندن در یک جا و نماندن در جای دیگر وجود نخواهد داشت.

من فقط مشتاق آرامشم.مشتاق اندکی فراموشی.

برگشتن به کتاب مثل برگشتن به شهرهایی است که فکر می‌کنیم شهر ما هستند؛ ولی در واقع فراموششان کردەایم و فراموشمان کردەاند. در شهر -در کتاب- بیهودە به گذرگاەها سر می‌زنیم و دنبال نوستالژی‌هایی می‌گردیم که دیگر مال ما نیست. محال است برگردیم به جایی و همان طوری بیابیمش که آخرین بار ترکش کردە بودیم. محال است در کتابی دقیقاً همان چیزی را کشف کنیم که اولین بار بین خطوطش خواندە بودیم.

ولی نوستالژی همیشه نوستالژی گذشتە نیست.بعضی چیزها از قبل نوستالژی ایجاد می‌کنند:فضاهایی که به محض یافتنشان می‌دانیم از دست خواهند رفت،جاهایی که می‌دانیم در آنها خوشحال‌تر از هر زمانی در آینده خواهیم بود.در این مواقع روح به دور خودش می‌چرخد،انگار بخواهد تماشای زمان حال خودش از آیندە را بازنمایی کند.شبیە چشمی که از جایی در آیندە به خودش نگاە می‌کند،حالِ دوردستش را می‌بیند و مشتاقش است.

بعضی وقت‌ها برای لحظەای ثابت نگە داشتن چیزی کە مدام از چنگمان فرار می‌کند باید نوری غیرمستقیم به آن بتابانیم تا ابژەی فرار روشن شود‌.

وسواس تو برای همیشه در حرکت بودن ممکن است سودمندی‌اش را به تدریج از دست داده و زیان به بار آورد؛ زیرا نفس تازە کردن و رسیدگی به جسم همیشه برای یک کوهنورد در اولویتی بالاتر از حرکت همیشگی است.

این واقعیت است که هر انسانی را دنیایی ویژه است و آنچه آنان را به هم وصل می‌کند، تنها بازگویی نمودهای مشترک تجربیات آن‌ها از پدیدەهای بیرونی و درونی است.

هر اتفاقی که واسه آدم افتاده به همون موقع ربط داره؛ نباید دوباره شخمش بزنی. یه دلیلی برای فراموش کردنش هست.

هیچ‌وقت به خودش اجازه نمی‌داد برگردد و نقاشی‌اش را تغییری بدهد. اگر از کاری که کرده بود خوشش نمی‌آمد، بعداً دوباره به شکل‌های دیگری می‌کشیدش اما هیچ‌وقت برنمی‌گشت عقب. به نظرش عوض کردن چیزی که کشیده بود غیرممکن بود، درست مثل گذشته.

به او بگویید دلم برایشان لک زده؛ امّا اکنون کاغذ و قلم ندارم که چیزی برایش بنویسم.حتی کتابی هم ندارم که برگەهایش را پارە کنم و مطلبی برایش بنویسم. من با حیرت گفتم:حتی کتاب در اختیار ندارید؟چطور می‌توانید بدون کتاب زندگی کنید؟من تمام وقت خود را در کتابخانه سپری می‌کنم و با اینکه کتابخانەام غنی و پر از کتاب است؛ امّا باز هم در گرینج احساس تنهایی و یکنواختی می‌کنم.من بدون کتاب خواهم مرد!

بە راستی که از تولد تا مرگ،پرتاب سنگی از دست کودکی به جای نامعلوم است که دلایل و عواقبش بر سنگ و زننده و خورنده هیچ روشن نیست.

آدم وقتی مرگ را شناخت،معنای زندگی را می‌فهمد.

شاید زنده کردن خاطرات گذشته به مرور زمان برایش سخت و سخت‌تر می‌شد، خاصه اینکه کسی را نداشت که خاطراتش را با او سهیم شود.