خیلی جالب و متفاوت بود. ماجرای روابط انسانی و نحوه ارتباط آدم های مختلف با جهان کنجکاویم رو همیشه بر می انگیزه. امیدوارم بخونیدش و لذت ببرین ازش
        

          نمی‌دونم چی بنویسم درموردش…

پایین خلاصه‌ای از اول‌های داستانه.  اسپویل خاصی نداره، اما اگر حساسیت دارید نخونید.


خوآن سالواتی‌یرا در کودکی زیر اسب لگدکوب می‌شه و بعدش با اینکه زنده می‌مونه، اما دیگه صحبت نمی‌کنه. در دوران بهبودش، دکترش بهش یه جعبه آبرنگ هدیه می‌ده و بعد از اون دیگه همهٔ حرف‌هاشو با نقاشی می‌زنه. فقط زندگیش رو نقاشی می‌کشه.
حالا پس از مرگش، دوتا پسرش به روستا برگشتن، نقاشی رو نگاه می‌کنن و در این بین انگار شناخت جدیدی از پدرشون به دست می‌آرن. نقاشی عظیمی که روی کرباس‌های بزرگی هر سال از زندگی سالواتی‌یرا رو تشکیل می‌ده. انگار زندگی‌نامه‌ای شکل نقاشی. :)
اما یکی از این کرباس‌ها گمشده! یک سال نیست. و راوی میوفته دنبال اون یه طومار نقاشی که جاش خالیه...

سالواتی‌یرا من رو یاد شخصیت اصلی کتاب «ناگهان هوس» می‌انداخت. نمی‌دونم چرا. حسشون شبیه هم بود…🌊
توصیفات بی‌نظیری داشت و غرق شدم توی رودخونه و نقاشی.
خیلی خیلی دلم می‌خواست که این نقاشی عظیم رو می‌دیدم و نمی‌دونم داستان واقعیت داره یا نه. باید یه کم تحقیقات کنم. :))
توی نوشته‌ها انگار رنگ‌ها رو می‌دیدم و دلم می‌خواد ببینم چقدر تصوراتم درست بوده!

پ.ن: فکر می‌کردم طرح جلد یه نقاشی آرژانتینیه، اما متوجه شدم که برای همین کتاب طراحی شده و کار آقای سیامک پورجباره. خیلی خفن بود. و خیلی مناسب حال و فضای کتاب. خوشم اومد.
        

          کتاب «سال گمشده خوان سالواتی‌یرا» نوشته‌ی پدرو مایرال، داستان خوان سالواتی‌یرا، مردی آرژانتینی که قادر به صحبت کردن نیست، را روایت می‌کند. او بیشتر عمر خود را صرف خلق یک نقاشی دیواری فوق‌العاده و عظیم می‌کند که چندین کیلومتر طول دارد. این نقاشی دیواری کل تاریخ شهر کوچک کنار رودخانه‌ی او را به تصویر می‌کشد و زندگی روزمره، رویدادهای مهم، و حتی رویاها و خاطرات را ثبت می‌کند.

پس از مرگ سالواتی‌یرا، دو پسرش به زادگاه‌شان برمی‌گردند تا به امور او رسیدگی کنند و درباره سرنوشت نقاشی دیواری تصمیم بگیرند. این نقاشی‌ها به صورت یک سری طومارهای بزرگ نگهداری می‌شوند، اما آنها متوجه می‌شوند که یک سال از نقاشی دیواری ناپدید شده است. با کنجکاوی و عزمی راسخ برای کامل کردن میراث پدرشان، آنها به دنبال طومار گمشده می‌گردند و در این مسیر به کشف رازهایی درباره پدر  و شهرشان می‌پردازند.

این رمان به بررسی موضوعاتی مانند حافظه، خانواده، هنر، و گذر زمان می‌پردازد و همچنین به چگونگی حفظ تاریخ و روایت‌های شخصی از طریق هنر اشاره می‌کند. پسران در طول سفر خود به درک عمیق‌تری از پدرشان و راه بی‌صدا اما قدرتمند او در بیان خود دست می‌یابند.

پدرو مایرال نویسنده‌ای آرژانتینی است که در سال ۱۹۷۰ در بوئنوس آیرس به دنیا آمد. او به خاطر رمان‌ها، داستان‌های کوتاه و اشعارش شناخته می‌شود و اغلب طنز، عمق احساسی و تأمل را با هم ترکیب می‌کند. مایرال با رمان «سال بیابان» (El Año del Desierto) در سال ۱۹۹۸ به شهرت بین‌المللی دست یافت و با رمان «زن اهل اروگوئه» (La Uruguaya) که در سال ۲۰۱۶ منتشر شد و به یکی از پرفروش‌ترین‌ها تبدیل شد، جایگاه خود را به عنوان یکی از صداهای کلیدی ادبیات معاصر آرژانتین تثبیت کرد.

آثار مایرال اغلب به بررسی موضوعاتی چون هویت، روابط و پیچیدگی‌های احساسات انسانی می‌پردازند و معمولاً در بستر جامعه آمریکای لاتین قرار دارند. رمان «سال گمشده خوان سالواتی‌یرا» (۲۰۱۱) به دلیل کاوش در موضوعات هنر، حافظه و خانواده تحسین گسترده‌ای دریافت کرد. سبک چندوجهی مایرال و توانایی او در ترکیب روایت‌های شخصی با موضوعات اجتماعی گسترده‌تر، او را به یکی از تحسین‌شده‌ترین نویسندگان نسل خود در آمریکای لاتین تبدیل کرده است.
        

          راویِ کتاب، پسرِ  خوان سالواتی یراست. 
سالواتی يرا به خاطر حادثه ای که در کودکی برایش اتفاق می‌افتد لال می‌شود و از 20 سالگی تا 60 سالگی زندگی اش را روی کرباس می‌کشد و باعث می‌شود بعد از مرگش 4 کیلومتر اثر هنری روی طومار های بلند از او باقی بماند.
هر طومار  برای یک سال است و در جریانی پسر های سالواتی يرا متوجه مفقود شدن طومار یک سال از زندگی پدر می‌شوند و در راه پیدا کردن آن چیز هایی از پدرشان می‌فهمند و چیز های عجیبی از پدر متوجه می‌شوند.

***

و اما نویسنده... چندین بار در داستان شک کردم که کتاب شرحِ داستان واقعیه از بس این نویسنده دقیق و با جزئیات و حرفه ای توصیف کرده. نقاشی هایی که وجود خارجی نداره اینقدر عالی توصیف شده که میتونید تک تکشو ببیند. حتی حس ها، بو ها، حالت ها... همه چی دقیق و حرفه توصیف شده و واقعا لذت بردم. 

***
کاش طرح جلد کتاب نقاشی نبود 
طرح جلد کتاب زبان اصلی خیلی هوشمندانه بود و از نقاشی ساده و مینیمال 5 تا رول نقاشی منهای رول گم‌شده استفاده شده بود ولی این طرح جلد کتاب با اینکه بسیار قشنگه و اثر یه هنرمند ایرانیه... مناسب این کتاب نبود هی با تصوراتم از نقاشی خوان ترکیب میشد مخصوصا در کتاب تاکید کرده بود که خوان سال ها پیشِ یک هنرمند آلمانی رنگ روغن و پرسپکتیو و عمق و فضا سازی رو یاد گرفته و تصاویری رو توصیف می‌کرد یا رنگ های رئال و گاها با توجه به حال نقاش کم جون و بی حال یا پر شور ولی طرح کتاب هی بهم تصور نقاشی فانتزی و شاد میداد و... 
8.5/10


        

          چقدر دوسش داشتم... بعدا می‌نویسم ازش:')