بریده‌های کتاب حانیه‌‌ سادات

آوارگی، سرنوشت انسان اندیشمند عصر ماست؛ و تا رسیدن به سرپناهی آرام‌بخش، چه چاره از جست‌وجو در تمامی جهات ؟

سرار کوهستانِ عشق را در نوردیدم چه دشوار است، و کیست که بتواند تحمل کند این درد را؟ اگر طوقِ عشق را بر گردنِ آسمان بیاویزند آسمان خواهد لرزید، و صبر نخواهد کرد این درد را. -مَختوم قُلی ترکمن

شفا، برای عارف، در دوامِ درد است نه محو درد.

یارا! نمی‌شود عمری نشست و حسرت خورد که:« ای کاش این واقعه زودتر اتفاق افتاده بود، و آن حادثه، قدری پیش از آن، و آن یار که می‌طلبیدم‌، زودتر به دیدارم می‌آمد و این مال، که حال به من تعلق گرفته است، پارسال می‌گرفت!» نمی‌شود یارا! اینها که حسرت خوردنی ست ابلهانه و باطل، حقِ آدمیانِ کم عقل است باید دوید، رسید، حادثه ی دیر را در آغوش کشید و گفت: دیر آمدی نگارِ سرمست، زودت ندهیم دامن از دست.

قصه ی شال و شهید من بهانه است. حرف اصلی قصه ی کربلاست؛ به این تقدیر خوبم می‌بالم.

شاد بودن و تحمل کردن غصه ها در یک روز آفتابی راحت تر است. احساس میکنم در روزهای آفتابی می‌توانم با غصه هایم کنار بیایم. وقتی داستان های غم‌انگیز می‌خوانیم، با شهامت خودمان را در آن موقعیت ها تصور می‌کنیم، ولی به محض اینکه واقعا غصه‌دار می‌شویم ، تازه میفهمیم تحمل کردنش چه کار سختی‌ است. این طور نیست ؟

ماموریت احمد یوسفی در جبهه زمانی تمام می‌شود که جنگ ایران و عراق تمام شود و البته جنگ اسلام و کفر تمامی ندارد. امروز عراق است، فردا فلسطین و اگر فضل خدا شامل حال من شود در این راه به برادر عزیزم رحمان خواهم پیوست. خلاصه ماموریت تمام شدنی نیست والسلام.

پاییز آمد در میان درختان لانه کرده کبوتر از تراوش باران می‌گریزد خورشید از غم با تمام غرورش پشت ابر سیاهی عاشقانه به گریه می‌نشیند ...

یادت هست که ما، چگونه از خورشید جدا شدیم، و در فضا چرخیدیم و چرخیدیم و چرخیدیم؛ و خداوند خدا گفت:«بشود» و ما شدیم؛ و گفت:«زمان، پدید آید» و ما از لازمانی درآمدیم؛ و گفت:«روز بشود» و روز شد؛ و گفت:«شب بشود» و شب شد و ما از تاریکی ترسیدیم و فریاد کشیدیم: ای فرمان‌روای همه‌ی روشنی‌ها، ای خدای خورشید، باغ زیتون! مارا در ظلمات وجود رها مکن! و خداوند خدا گفت :«خویشتن را از جمیع گناهان دور نگه دارید!» و ما... آه... آه ای سلیمه ای سلیمه... یادت هست ؟