بریده‌های کتاب Hooman Arabnejad

و به‌راستی، اخلاق را والاتر از این درسی نیست که انسان کاستی‌های خویش را در فردی مشاهده کند که ذاتاً نیک است، زیرا وجود چنین مواردی انسان را عظیم‌تر به شگفتی می‌افکند و بر ضمیر او بس بیشتر اثر می‌کند از آنکه این‌گونه کاستی‌ها در موجوداتی سراپا دنائت و رذالت به نمایش گذارده آید.

به راستی، این یکی از بلیّاتی است که بر اثر بدنام‌کردن دور از انصاف مردم رخ می‌دهد، بدین معنی که کسی که شخصیت ناجوری دارد و به این امر واقف است البته نمی‌تواند بر کسانی که او را نادیده می‌گیرند یا به او اهانت روا می‌دارند خرده بگیرد، بلکه به‌عکس باید از کسانی که به دوستی و همکلامی با او تظاهر می‌کنند، منزجر و روگردان باشد، مگر آنکه بر اثر صمیمیت و نزدیکی به آن فرد متقاعد شده باشند که شخصیت او به گونه‌ای نامنصفانه و ناروا مورد افترا و بهتان قرار گرفته است.

بریده‌ای نامربوط به داستان: و اما راستش را بخواهيد، جهان بیش از حد به منتقد جماعت میدان داده، و آن‌ها را به مراتب بیش از استحقاق‌شان تیزبین و ژرف‌اندیش پنداشته است، و این میدان دادن، منتقدان را گستاخ‌تر کرده است، به‌طوری که آنان قدرتی استبدادی به چنگ آورده‌اند، و چندان در این کار توفیق یافته‌اند که اکنون به صورت ارباب درآمده و با پررویی تمام به وضع قوانین ادبی برای نویسندگان پرداخته‌اند، حال آنکه در ابتدا قوانين را نیاکان همین نویسندگان وضع می‌کرده‌اند.

عالی‌ترین و گران‌بهاترین مصالح را گرد می‌آوری، حال آنکه کلنگی و بیلی برای کندن کافی است، و کاخ‌های پانصد پا در صد پا می‌سازی، بی‌آنکه خانه دو در شش را فرا یاد آوری.

و اما در خصوص هراس از بذل و انفاق به کسانی که ممکن است پس از این عمل، عدم صلاحیت خود را به اثبات برسانند- و به‌راستی بسیاری افراد از این دسته‌اند - مطمئناً چنین موانعی نمی‌تواند انسان نیکوکار را از نیکی کردن باز دارد. من فکر نمی‌کنم که چند نمونه ناسپاسی - یا حتی نمونه‌های بسیار - بتواند دلیلی برای سنگدلی انسان در برابر رنج همنوعانش باشد، و نیز فکر نمی‌کنم که وجود چنین مواردی تأثیری در قلب انسانِ واقعاً نیکوکار داشته باشد.

پدران هرقدر هم که گناهکار باشند، فرزندان‌شان بی‌تردید بی‌گناهند.

همیشه ابراز محبت موجب کسب محبوبیت و دوستی نمی‌شود، بلکه آن‌ها را با آدم دشمن می‌کند.

عشق، هرچند که سبعانه مفهوم آن را به ابتذال بکشانیم و تحریف کنیم، عاطفه‌ای ستایش‌انگیز و عقلانیت است، و هرگز در قلبی رخنه نخواهد کرد، مگر آنکه دوجانبه باشد.

طبقه‌ی متوسط در این گیرودار، با تظاهر به این امر که برای آزادی و عدالت می‌جنگد، طبقه‌ی پایین را در کنار خود جای می‌دهد. به‌ محض رسیدن به هدف، طبقه‌ی پایین را به وضعیت بردگی دیرین برمی‌گرداند و خود طبقه‌ی بالا می‌شود. از این سه گروه، تنها طبقه‌ی پایین است که حتی به صورت گذرا هم در رسیدن به هدف به موفقیتی دست نمی‌یابد.

هدف طبقه‌ی بالا این است که سر جای خود بماند. هدف طبقه‌ی متوسط این است که جای خود را با طبقه‌ی بالا عوض کند. هدف طبقه‌ی پایین، زمانی که هدفی داشته باشد - چون خصلت پایدار طبقه‌‌ی پایین این است که خرکاری چنان از پا درش می‌آورد که، جز به تناوب، از آنچه بیرون از زندگی روزمره است آگاهی ندارد - این است که تمام تمایزات را در هم شکسته و جامعه‌ای بیافریند که در آن همه‌ی انسان‌ها برابر باشند.

در این سیطره‌ی ثابت زمان، در این اعتماد راسخ به دقیقه‌ها و ثانیه‌ها، در این وابستگی به عقربه‌های چرخنده و جدی گرفتن ساعت، چیزی اشتباه بود‌.

آنچه از ایشان (رنجبران(حزب کارگر)) می‌خواستند، حب وطن بدوی بود که بتوان در صورت لزوم با توسل به آن وادارشان ساخت ساعت کار بیشتر یا سهميه‌ی کمتری بپذیرند. حتی وقتی ناراضی می‌شدند، نارضایتی آن‌ها ره به جایی نمی‌برد.

دانستن و ندانستن، آگاه بودن از حقیقت مطلق و در عین حال گفتن دروغ‌های ساخته شده، داشتن دو عقیده‌ی متضاد در یک زمان و آگاهی از این امر که باهم در تضادند و باور داشتن به هردوی آن‌ها، به کار گرفتن منطق بر ضد منطق، نقض کردن اخلاق و در عین حال ایمان داشتن به آن، باور داشتن به اینکه دموکراسی محال است و حزب پاسدار دموکراسی است، فراموش کردن، فراموش هرچه لازم است، پس آن‌گاه دوباره بازگرداندن آن به حافظه در لحظه‌ای که مورد نیاز است و سپس دوباره فراموش کردن آن به فوریت، و بالاتر از همه، منطبق ساختن همان روند به خود روند - چشمه‌ی اصلی بازی همین بود: آگاهانه القاءِ ناآگاهی کردن و آن‌گاه، بار دیگر، ناآگاه شدن از عمل هیپنوتیزم به کار بسته. حتی فهمیدن واژه‌ی دوگانه‌باوری متضمن به کار گرفتن دوگانه‌باوری بود.