ترجیح می‌داد تحقیر و تخفیف دشمنان و شوخی و تمسخر دوستان را تحمل کند و رنجِ گفتن قصه‌ای را بر خود هموار نکند که ممکن بود از آن به خودستایی تعبیر شود.

و به‌راستی، اخلاق را والاتر از این درسی نیست که انسان کاستی‌های خویش را در فردی مشاهده کند که ذاتاً نیک است، زیرا وجود چنین مواردی انسان را عظیم‌تر به شگفتی می‌افکند و بر ضمیر او بس بیشتر اثر می‌کند از آنکه این‌گونه کاستی‌ها در موجوداتی سراپا دنائت و رذالت به نمایش گذارده آید.

به راستی، این یکی از بلیّاتی است که بر اثر بدنام‌کردن دور از انصاف مردم رخ می‌دهد، بدین معنی که کسی که شخصیت ناجوری دارد و به این امر واقف است البته نمی‌تواند بر کسانی که او را نادیده می‌گیرند یا به او اهانت روا می‌دارند خرده بگیرد، بلکه به‌عکس باید از کسانی که به دوستی و همکلامی با او تظاهر می‌کنند، منزجر و روگردان باشد، مگر آنکه بر اثر صمیمیت و نزدیکی به آن فرد متقاعد شده باشند که شخصیت او به گونه‌ای نامنصفانه و ناروا مورد افترا و بهتان قرار گرفته است.

بریده‌ای نامربوط به داستان: و اما راستش را بخواهيد، جهان بیش از حد به منتقد جماعت میدان داده، و آن‌ها را به مراتب بیش از استحقاق‌شان تیزبین و ژرف‌اندیش پنداشته است، و این میدان دادن، منتقدان را گستاخ‌تر کرده است، به‌طوری که آنان قدرتی استبدادی به چنگ آورده‌اند، و چندان در این کار توفیق یافته‌اند که اکنون به صورت ارباب درآمده و با پررویی تمام به وضع قوانین ادبی برای نویسندگان پرداخته‌اند، حال آنکه در ابتدا قوانين را نیاکان همین نویسندگان وضع می‌کرده‌اند.

عالی‌ترین و گران‌بهاترین مصالح را گرد می‌آوری، حال آنکه کلنگی و بیلی برای کندن کافی است، و کاخ‌های پانصد پا در صد پا می‌سازی، بی‌آنکه خانه دو در شش را فرا یاد آوری.