بریده‌های کتاب فرشته سجادی فر

اگر نویسنده در آغاز داستان فقط برای شخصیت قهرمانش سه امتیاز استثنایی قائل شود، نباید در وضعیت و موقعیتی که شخصیت گرفتار دردسر شده، از امتیاز چهارم نیز استفاده کند. چنین عملی تقلب کردن و نارو زدن است و شیرازه داستان را سست میکند و خواننده حق دارد که کتاب را به گوشه ای پرت کند و اعتمادش به آن چه نویسنده در آینده می نویسد، سلب شود.

انسان‌های عادی فرزندانی را به این دنیا عرضه می‌کنند و ما نویسندگان هم کتاب‌هایی را.

ظاهراً این عبارت را اولین بار روزنامه نگار بریتانیایی مالکوم موگریچ در سال ۱۹۶۷ نوشته است: «در گذشته اگر کسی مشهور یا بدنام بود. به خاطر کاری بود که به عنوان نویسنده یا بازیگر یا مجرم انجام داده بود؛ یعنی به خاطر استعداد یا تمایز یا حتی خباثت. امروزه معروف بودن علت شهرت است خیلی‌ها در محیط عمومی به سراغ فردی می روند و می گویند: (شما را در تلوزیون دیده ام.)

موج اضطراب و افسردگی نوجوانان را به هیچ روشی نمیتوان به رویداد یا روند اقتصادی خاصی وابسته دانست. ضمناً نمیشود به صورت علمی توضیح داد که چرا بحرانهای اقتصادی به دختران بیش از پسران و به کودکان نابالغ بیش از هرکس دیگری آسیب رسانده است.

اگر جسمت به دست دیگری سپرده میشد، بدون شک مقاومت میکردی پس چرا شرمسار نیستی از اینکه ذهنت را در برابر هرکسی که از تو انتقاد میکند چنان آسیب پذیر کرده ای که خود به خود گیج و ناراحت شود؟»

داشتن چیزی که نماد آزادی باشد، آدم را خوشحال‌تر از رسیدن به آزادیی می‌کند که آن چیز نماد آن است.

تکبر، تنبلی و از خودراضی بودن است اگر نویسنده‌ای فکر کند لازم نیست این مراحل را بگذارند.

ما به عنوان نویسنده مایلیم بدون خودفریبی و خوداغفالی زندگی‌ کنیم.می‌خواهیم اسرار جهان را کشف کنیم. می‌خواهیم از هرج و مرجی که ما را در بر گرفته است داستان بسازیم.

و بدین ترتیب مادران و مادر بزرگان ما بدون این که کسی بداند آن اخگر ،خلاق بذر گلی را که خود هیچ امید دیدنش را نداشتند به ما رساندند مثل نامه مهر شده ای بود که نتوانستند بخوانند. آلیس واکر

وَكَانُوا يُصِرُّونَ عَلَى الْحِنْثِ الْعَظِيمِ و همیشه بر اطاعت از غیرخدا اصرار داشتند.

کلام، همان‌طور که از من دور می‌شد، قدرت می یافت و من هر چه بیشتر به قدرت کلمه پی می‌بردم، ترسم از به کار گرفتنش بیشتر می‌شد. ناگهان خود را در وضعیتی یافته بودم که از کلمات هراس داشتم.پیش از آن، چطور می‌توانستم کلام را آن قدر بی محابا خرج کنم؟

شربت الحُب کأساً بعد کأسٍ،فمَا نفذ الشراب و لارویت.

من به هیچ‌جا متعلق نیستم و هرگاه بخواهم جایی آرام و قرار بگیرم، دستی از غیب می‌رانَدَم و صدایی در گوشم می‌گوید برو، برو، برو.

آدمی به خاکی تعلق دارد که مرده‌هایش در آن دفن شده‌اند.

وَقَالَتِ الْيَهُودُ يَدُ اللَّهِ مَغْلُولَةٌ ۚ غُلَّتْ أَيْدِيهِمْ وَلُعِنُوا بِمَا قَالُوا ۘ بَلْ يَدَاهُ مَبْسُوطَتَانِ يُنْفِقُ كَيْفَ يَشَاءُ ۚ وَلَيَزِيدَنَّ كَثِيرًا مِنْهُمْ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ طُغْيَانًا وَكُفْرًا ۚ وَأَلْقَيْنَا بَيْنَهُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ إِلَىٰ يَوْمِ الْقِيَامَةِ ۚ كُلَّمَا أَوْقَدُوا نَارًا لِلْحَرْبِ أَطْفَأَهَا اللَّهُ ۚ وَيَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَسَادًا ۚ وَاللَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ یهودی‌ها به‌مسخره می‌گفتند: «دست خدا تنگ است!»* دست خودشان تنگ باد! و به‌‌سزای این حرفشان لعنت خدا بر آن‌ها! نخیر، دست خدا خیلی هم باز است و هرطور صلاح بداند، روزی می‌دهد. آیه‌های قرآن که به‌سویت فرستاده شده، سرکشی و بی‌دینیِ خیلی‌هایشان را حتماً زیادتر می‌کند! ما هم تا روز قیامت، بینشان دشمنیِ پایدار و کینۀ ریشه‌دار انداختیم. برای نابودی اسلام، هر بار آتش‌افروزی کنند، خدا خاموشش می‌کند. همۀ تلاششان را برای خرابکاری در جامعه به‌کار می‌بندند. خدا خرابکارها را دوست ندارد.

إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ أَيُّهَا النَّاسُ وَيَأْتِ بِآخَرِينَ ۚ وَكَانَ اللَّهُ عَلَىٰ ذَٰلِكَ قَدِيرًا و همین خدا اگر ببیند نالایقید، مردم! شما را از بین می‌برد و به‌جایتان مردم دیگری به‌وجود می‌آورد. بله، خدا می‌تواند چنین کند.*

أَيْنَمَا تَكُونُوا يُدْرِكْكُمُ الْمَوْتُ وَلَوْ كُنْتُمْ فِي بُرُوجٍ مُشَيَّدَةٍ ۗ وَإِنْ تُصِبْهُمْ حَسَنَةٌ يَقُولُوا هَٰذِهِ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ ۖ وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ يَقُولُوا هَٰذِهِ مِنْ عِنْدِكَ ۚ قُلْ كُلٌّ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ ۖ فَمَالِ هَٰؤُلَاءِ الْقَوْمِ لَا يَكَادُونَ يَفْقَهُونَ حَدِيثًا هرکجا باشید، اگرچه در ساختمان‌های بلند و محکم، مرگ سراغتان می‌آید!» هر زمان خوشی ‌‌و ‌نعمتی‌نصیبشان می‌شود، می‌گویند: «این از طرف خداست» و اگر سختی ‌و ‌بلایی دامن‌گیرشان می‌شود، می‌گویند: «این از پاقدمِ نحس توست!» بگو: «همه‌اش از طرف خداست.» این جماعت چه‌شان شده که این‌قدر دیر یک مطلب را می‌فهمند؟!

ذَٰلِكَ الْفَضْلُ مِنَ اللَّهِ ۚ وَكَفَىٰ بِاللَّهِ عَلِيمًا این‌‌همه لطف از طرف خداست و همین بس که خدا احوال بندگانش را می‌داند.

با خود گفت می چرخد و می‌خوردش. این را بلند نگفت چون که می‌دانست اگر آدم چیز خوبی را بر زبان بیاورد آن چیز ممکن است روی ندهد.

أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنْسَوْنَ أَنْفُسَكُمْ وَأَنْتُمْ تَتْلُونَ الْكِتَابَ ۚ أَفَلَا تَعْقِلُونَ آیا مردم را به انجام‌دادن کارهای خوب دستور می‌دهید و خودتان را فراموش می‌کنید، با اینکه کتاب خدا را می‌خوانید؟! پس چرا عقلتان را به‌کار نمی‌اندازید؟!