بریده‌های کتاب Fatemeh_Helfi

ماندگار همیشه با خود می‌اندیشید نفرت‌انگیزترین چیز این است که آخرین تصویری که مقتول در ذهنِ مرده‌ی خود دارد، تصویرِ قاتل است که پیش می‌آید و تا بی‌نهایت تکرار می‌شود.

ترس، انسان را از کارهای بزرگ باز می‌دارد.

جشن ما زمانی است که مسلمانان در سرزمین خود آرامش داشته باشند.

در زندگی موقعیت‌های مختلفی پیش می‌آید که تو مطمئنی که همه چیز ردیف است و با خودت می‌گویی:(( دیگر هیچ مشکلی نیست!)) اما دقیقا در همان موقع، مشکلی مثل پلنگ از پشت بوته‌ها می‌پرد روبه‌رویت و تو را غافل‌گیر می‌کند.

بعضی وقت‌ها کابوس می‌تواند چنان بی‌رحمانه، چنان مهلک، چنان هراس‌آور و چنان مأیوس کننده باشد که نتوانی کاری بکنی جز اینکه هق‌هق گریه و ناله کنی تا کسی بیاید بیدارت کند.

باید با گناهانمان بجنگیم، با سهل‌انگاری و کاهلی، درست همان‌طور که سربازهایمان علیه دشمن آن‌قدر می‌جنگند تا پیروزی نهایی از آنشان شود.

کسی که دروغ می‌گوید و دروغ هایش را هم باور می‌کند، دیگر هرگز نمی‌تواند حقیقت را دریابد، نه در خودش و نه در اطرافیانش، در نتیجه هم حرمت خودش را از بین می‌برد و هم حرمت دیگران را.

پس رابطه سالم درونی یعنی حس کردن و آگاه شدن به آنچه به‌صورت فیزیکی در درونمان رخ می‌دهد.

به نظر من دو بالِ نیرومند برای پرواز انسان در تلاش‌های زندگی، یکی صبر است، یکی توکل.

آن‌ها می‌خواهند ما تنها باشیم، آقای مونترو. چون به ما می‌گویند انزوا تنها راه رسیدن به قداست است. فراموش می‌کنند که وسوسه در انزوا خیلی قوی‌تر می‌شود.

به همین علت مهم‌ترین قانون صحراها قانون "ثار" بود. بر پایه‌ی این قانونِ نانوشته، اگر فردی از افراد یک قبیله به عضوی از قبیله‌ی دیگر توهین می‌کرد و یا جراحتی می‌رساند یا او را می‌کُشت، پیامد یک انتقام حتمی بود. حتی گاه جزای توهین یا یک زخم، مرگ بود. اما وقتی مساله‌ی قتل به میان می‌آمد، آن را چیزی جز خون پاک نمی‌کرد. قبیله‌ی مقتول، قبیله‌ی قاتل را گناهکار و مجرم می‌دانست و بدون هیچ‌گونه چشم پوشی، قاتل یا یک تن دیگر از قبیله‌ی او را قصاص می‌کرد. این قصاص نیز ممکن بود بی‌پاسخ نماند و اغلب قتل‌های دیگر و حتی گاه جنگ‌هایی را به دنبال داشته باشد‌

به هر حال در هر به‌دست آوردنی، نوعی از دست‌دادن وجود دارد. و حقیقت این است که برای به‌دست آوردن یک رابطه یا یک موقعیت دیگر باید رابطه قبلی و موقعیت قبلی خود را از دست بدهیم.

آه ای حُر، ای هم قبیله، کاش بدانی که چه اندازه بر تو رشک می برم.من و تو دو نقطه عکس همیم. تو عمری نبودی اما در کربلا پیوستی ولی من عمری بودم، اما در کربلا گسستم. در تو چه بود که با شنیدن از علی منقلب می شدی و در من چیست که بعد از همراهی و دیدن علی، آن جا که باید، دست و دلم نلرزید.

افرادی که خود را (( نجات دهنده‌ی)) دیگران می دانند در واقع یک (( نقش بیمارگونه)) را ایفا می کنند.

زندگی اجتماعی نیازمند آن است که من به حریم همسایه احترام بگذارم و او به حریم من.

دوستی یعنی هم جبهگی.

(( کلمه )) هم داروست و هم زهر! هم به فهم ما کمک می کند و هم مانع فهم ما می گردد! با دقت و احتیاط باید آن را به کار برد!

زاغی می گوید:(( گاهی سرنوشت مثل توفان شنی است که مدام تغییر سمت می دهد.))

مادربزرگم همیشه می گفت:(( به درد رویاهات که نخوری، گاهی تو بیست سالگی، گاهی تو چهل سالگی، میری تو کمای زندگی. اون وقته که مجبوری دست بذاری زیر چونه ت و در انتظار بوق ممتد نفس هات، با تیک تاک ساعت همخونی کنی.))

مردن فقط دفن شدن در خاک نیست، همین که چیزی برای از دست دادن نداشته باشی، یعنی مُرده ای.