بریده‌های کتاب پرنیان پارسا

عجیب است تا وقتی روی زمین ایستاده‌ایم چشم‌هایمان به آسمان است به ستاره‌ها خیره می‌شویم و با شکل ابرهای آسمان خیال پردازی می‌کنیم همین که از زمین دور می‌شویم و بالا می‌رویم نگاهمان به سمت زمین برمی‌گردد و به کوه‌ها و جاده‌ها و مسیر پیچ در پیچ رودها چنان زل می‌زنیم که انگار سیاره دیگری را می‌بینیم

زاری بر مادر زاری بر روزگار کودکی است آدمی در پی کودکی خویش است و آرزومند بازگشتن آن هرچه سن آدم بیشتر می‌شود مادرش را بیشتر دوست می‌دارد چرا که مادر همان دوران کودکی است

به خدا غنچه شادی بودم دست عشق آمد و از شاخم چید شعله آه شدم ،صد افسوس که لبم باز بر آن لب نرسید

اگه فقط کارهایی را که دوست داری انجام بدی، هیچ وقت پیشرفت نمی‌کنی .کارهایی که از همه سخت‌ترن اغلب ارزش بیشتری دارن.

طوری نگاهش می‌کرد که انگار او تنها دختر روی کره زمین است

بله این را دیگر نمی‌توانستند از من بگیرند. می‌توانستم شب و روز به او بیندیشم می‌توانستم دلم را خوش کنم به اینکه او لایق احساس و اندیشه من است هیچکس به اندازه من قدر او را نمی‌دانست. هیچکس نمی‌توانست مانند من... دوستش بدارد. اما پناه بر خدا! به چه حقی اینطور به کسی می‌اندیشیدم که به من نمی‌اندیشید؟ابلهانه نبود؟... خطا نبود؟

او نسخه بازیافت شده کسی که قبلاً دوست داشتم نیست. او قافیه شعر گذشته من است

وقتی آدمی رو فراموش می کنی یادت می ره که اون رو یادت رفته؟ نه، یک وقت هایی یادم می مونه که یادم رفته.بدترین نوع فراموشی همینه

چون ما غذای کرم‌ها خواهیم شد پسرها چون فقط قراره تعداد محدودی از بهار و تابستان و پاییز رو تجربه کنیم . با اینکه باور کردنش سخته اما یک روز هر کدوم از ما از نفس خواهیم افتاد تن مون سرد خواهد شد و خواهیم مرد.