بریده‌ای از کتاب اگنس گری اثر آن برونته

بله این را دیگر نمی‌توانستند از من بگیرند. می‌توانستم شب و روز به او بیندیشم می‌توانستم دلم را خوش کنم به اینکه او لایق احساس و اندیشه من است هیچکس به اندازه من قدر او را نمی‌دانست. هیچکس نمی‌توانست مانند من... دوستش بدارد. اما پناه بر خدا! به چه حقی اینطور به کسی می‌اندیشیدم که به من نمی‌اندیشید؟ابلهانه نبود؟... خطا نبود؟