بریده‌های کتاب بهار توکلی

بابا هم فهمید، شانه هایش آویزان شد و لبخند از روی لب هایش رفت. بدترین چیز دیدن لبخندی است که این طوری محو شود.

همه چیز کم کم اتفاق افتاد. اول اصلا نفهمیدم چیزی عوض شده، مثل وقتی که قد می کشی و نمی فهمی شلوار جین دوست داشتنی ات از کی برایت کوچک شده.

با وجود آن‌که پل نزدیک بود و ماتی و‌ پدربزرگ به آن طرف پیش می رفتند، به آن نمی رسیدند. ماتی گفت: "پدربزرگ، انگار پل از ما دور می شود." پدربزرگ گفت: "همین طور است." "چرا؟" "برای اینکه خیلی دل مان می خواهد به آن برسیم." "منظورتان چیست؟" پدربزرگ گفت: "انسان هرگز به چیزی که آن را خیلی زیاد می خواهد، نمی رسد." "ولی ما بالاخره می رسیم، نه؟" "بله، ولی زمانش معلوم نیست."

جایی از پیاده رو جلوی پارک ملت مردی بساط بلال فروشی راه انداخته بود. بابا گفت: "تو میدونی چرا وقتی بلالو بو می‌دن، ترق و تروق می کنه؟" اول گفتم: "نه." بعد گفتم: " خب دون ها باد می کنه و می ترکه دیگه." گفت: "نه. طفلی دردش می‌آد دیگه. داغ که می کنه، استخوناش باد می کنه و دردش می‌آد. اگه دردش نیاد که ترق و تروق نمی کنه." صفحه ۱۱۳: و سرش را چسباند به شیشه باران خورده‌ی تاکسی و گفت: " بلال اگر ترق و تروق نکنه، چی کار کنه رو آتیش؟"

آنه مری با اندوه گفت: "تو این فکرم که الن رو باز هم می بینم یا نه." دایی هنریک گفت: "حتما می بینیش کوچولو! هر چی باشه، تو زندگیش رو نجات داده‌ای. یه روز دوباره پیداش می کنی. یه روز جنگ تموم می شه. همه‌ی جنگ ها تموم می شن!"

جوهر وجودی من همین است: من مجموعه ای تصادفی از حال و احوالاتم؛ هرکدام‌شان به همان اندازه زنده و جاندار که توضیح ناپذیر؛ هر یک از این احوالات من به همان سرعتی که کارت بعدی آشکار می‌شود، جای خودشان را به احوالی دیگر می‌دهند.

اگر عاشق آمریکا نباشی، یعنی عاشق دنیا نیستی.