بریده‌های کتاب آرمیتا پرتوی

اغلب ما فکر می‌کنیم با چک کردن تلفن همراهمان در اوقات بیکاری کار خلاقانه‌ای انجام می‌دهیم و حال آنکه اوقات بیکاری زمانی است که باید با خود و افکار خود تنها باشید، باید بتوانید به نجوای آرام اضطراب واقعی خود گوش دهید. برای آنکه بتوانیم آنچه را اضطرابمان به ما می‌گوید بشنویم و با آن در ارتباط باشیم، نیاز به آرامش و سکوت داریم. باید آماده و مایل باشیم که به احساساتمان توجه کنیم.

و چه عجیب است این از ته دل که وقتی چیزی را ازش بخواهی به همان طرف می‌کشاندت، که وقتی چیزی را ازش تمنا می‌کنی به همان سمت می‌چرخاندت، که اگر از ته دل احساس کنی تنهایی، که اگر از ته دل بخواهی دوستی را، دوستی که فقط مال خودت باشد که مثل خودت نباشد... از شیشه‌ی جلو ماشین به آسمان نگاه می‌کنم، به آسمان سربی رنگ تهران....

چه نیرویی است که باعث می‌شود از آرامش، آنچه برای ما آشناست دل بکنیم و در پی مبارزه‌ای تازه برویم، در حالی که می‌دانیم شکوه این دنیا زودگذر است؟ به عقیده من نام این انگیزش در جستجوی معنای زندگی بودن است. سالهاست که برای یافتن پاسخ قطعی به این پرسش در کتاب‌ها در هنر و در علم، جستجو نموده‌ام و در راه‌های آسان و دشوار گام نهاده‌ام، به راهم ادامه داده ام و به پاسخ‌های گوناگونی دست یافته‌ام. حال ایمان دارن که هرگز در این دنیا به این پرسش پاسخ قطعی داده نخواهد شد.

《اگه تمام کارهایی که قول انجامشون رو به خودت داده بودی انجام می‌دادی، زندگیت چقدر فرق می‌کرد؟》

چون هیچ وقت فکر نمی‌کنی که بار آخر بار آخره فکر می‌کنی دفعه‌های بعد هم هست فکر می‌کنی که تا ابد وقت داری اما نداری.

دوست داشته شدن حداقل قضیه است، حواست باشه که بهت احترام بذاره اولویتش باشی ازت حمایت کنه و درکت کنه.

-الان داشتی به من امید می‌دادی؟ +یه ساله دارم این کارو می‌کنم، ولی مرسی که فهمیدی.

جمعیت شناسی: پژوهش‌ها درباره آسیب زدن به خود در مراحل اولیه است. در نتیجه، درباره شیوع علل و موثرترین درمان برای رفتارهای خودآزارانه اجماع چندانی صورت نگرفته است. در واقع، پژوهشگران و پزشکان حتی در باب آنچه رفتار آسیب زننده به خود نامیده شود توافق ندارند. اصطلاحاتی همچون خودآزاری، خودزنی، سوء استفاده از خود، اعمال شبه خودکشی، اصلاح یا جرح و تعدیل بدن و خودآزاری تعمدی برای توصیف رفتارهای مشابه استفاده می‌شوند. بسیاری از پژوهش‌ها محدود به انواع خاصی از خودآزاری است، مانند بریدن یا تکه تکه کردن پوست، در حالی که پژوهش‌های دیگر ممکن است کاملاً بر آسیب رسانیدن به خود تمرکز کنند. رفتار آسیب زننده به خود، به خودی خود بیماری روانی محسوب نمی‌شود. به این دلایل پرسش‌های زیادی در باب آسیب زدن به خود بی‌ پاسخ مانده است.

موش کور پرسید:《تو نیمه پر لیوان رو می‌بینی یا نیمه خالیش رو؟》 پسر بچه گفت:《فکر می‌کنم باید خوشحال باشم که لیوان دارم. 》

ازدست دادن، سوگ و خیانت به مانند مکان‌های تاریک و دلگیری هستند که بر خلاف خواستمان باید از آن‌ها دیدن کنیم، اما گذر از آن‌ها برای رشد و تکامل خودآگاه لازم است. این منزل‌های تاریک و غم زده به اندازه‌ی منزل‌های امن و آرام بخشی از سفر زندگی هستند.

شاید معیار اصلی فرزندپروری موفق، به‌رغم هر اشتباهی که مرتکب شده‌ایم، این است که آیا فرزندانمان واقعا می‌دانند که ما آن‌ها را همان طور که هستند دوست داریم، نه آن طور که دلمان می خواهد باشند؟

البته افسردگی از تو کوچک‌تر است. همواره از تو کوچک‌تر است؛ حتی اگر بی انتها به نظر برسد. این افسردگی است که در وجود تو فعالیت می‌کند؛ نه تو در وجود افسردگی.