بریدۀ کتاب

جمعیت شناسی: پژوهش‌ها درباره آسیب زدن به خود در مراحل اولیه است. در نتیجه، درباره شیوع علل و موثرترین درمان برای رفتارهای خودآزارانه اجماع چندانی صورت نگرفته است. در واقع، پژوهشگران و پزشکان حتی در باب آنچه رفتار آسیب زننده به خود نامیده شود توافق ندارند. اصطلاحاتی همچون خودآزاری، خودزنی، سوء استفاده از خود، اعمال شبه خودکشی، اصلاح یا جرح و تعدیل بدن و خودآزاری تعمدی برای توصیف رفتارهای مشابه استفاده می‌شوند. بسیاری از پژوهش‌ها محدود به انواع خاصی از خودآزاری است، مانند بریدن یا تکه تکه کردن پوست، در حالی که پژوهش‌های دیگر ممکن است کاملاً بر آسیب رسانیدن به خود تمرکز کنند. رفتار آسیب زننده به خود، به خودی خود بیماری روانی محسوب نمی‌شود. به این دلایل پرسش‌های زیادی در باب آسیب زدن به خود بی‌ پاسخ مانده است.