بریده‌های کتاب آیلین𖧧

آلنی اوجا می‌داند، می‌داند که تو بهترین شعرت را خواهی ساخت، بهترین پرده‌ی نقاشی‌ات را، بهترین پیکره‌ات، بهترین آهنگت، بهترین داستانت، بهترین بنایت را؛ و چون ساختی و خلاص شدی، خواهی دید که نساخته‌یی، و خواهی ساخت. تو بزرگترین قدمت را در راه نجات یک ملّتِ سراپا درد برخواهی داشت، و آنگاه خواهی دید که برنداشته‌یی و برخواهی داشت، و باز، و باز.

شاید آن‌هایی که برای تیر خوردن وفا گریه کردند زندگی‌شان هیچ وقت شبیه آدم‌هایی نشود که اندوهِ از اسب افتادن وفاداری را تجربه نکردند. شاید آن‌هایی که بر این لحظه گریه کرده‌اند با آن‌هایی که نکرده‌اند هیچ وقت مساوی نشوند. شاید آن‌هایی که گریه کرده‌اند تا آخر عمر سخت‌شان باشد صفت‌های عالی غریب بیفتند، صدمه ببینند.

ادامه می‌دهم:«از صحبت‌های دیشب برادرم زید، می‌ترسم از بی‌وفایی.» مادر به نقطه‌ای خیره می‌شود. انگار که با خود خاطره‌ای را مرور کند. -تو از صلح حدیبیه چه می‌دانی، قاسم؟ پیش‌تر از این، از صلح پیامبر با جمعی از مشرکان، در محلی به نام حدیبیه، شنیده بودم؛ اما تمام دانسته‌هایم همین است. با تعجب به صورت مادر نگاه می‌کنم. سکوتم را که می‌بیند، می‌گوید:«ما خبر از آینده نداریم. نمی‌دانیم چه پیش خواهد آمد؛ اما پسرم! در پس هر گره‌ای حکمتی است. صلح حدیبیه‌ی پیامبر طبق آیات الهی بعد از ده سال زمینه‌ساز فتح مکه شد. شک نکن قاسم، که در پس‌پرده‌ی صلح پدرت حکمتی نهفته است که آن را بعدها درک خواهی کرد.»

چرا که آدم‌ها را فقط یک بار از دست نمی‌دهی. با شنیدن آهنگی که تو را به یاد لبخند آن‌ها می‌اندازد دوباره آن‌ها را از دست می‌دهی. با گذشتن از کنار نشانه‌ای قدیمی. خندیدن به جوکی که اگر آن‌ها بودند به آن می‌خندیدند. بارها و بارها آن‌ها را از دست می‌دهی.

هر کتابی که می‌خوانید نه‌تنها چیز جدیدی را به شما می‌آموزد، بلکه راه‌های متفاوتی را برای تفکر درباره‌ی ایده‌های قدیمی باز می‌کند.

چون دقیقاً جایی هستم که باید باشم و کاری رو انجام می‌دم که قراره انجام بدم... آرامش یعنی این!