بریده‌های کتاب علیرضا مجیدیان

آسمان بار امانت نتوانست کشید قرعه فال به نام من دیوانه زدند { إِنَّا عَرَضۡنَا ٱلۡأَمَانَةَ ... فَأَبَیۡنَ أَن یَحۡمِلۡنَهَا ...وَحَمَلَهَا ٱلۡإِنسَـٰنُ إِنَّهُۥ كَانَ ظَلُومࣰا جَهُولࣰا }

سکوت میکنیم با سکوت مان درد دل میکنیم نمیدانم چرا هر چه دوستی ام با او بیشتر شده، کمتر با هم صحبت جدی کرده ایم و چشم هامان بیشتر با هم حرف زده اند گردنم را می گیرد فشار میدهد و پهن میشویم رو دژ احساس غریبی به ام دست میدهد. ستاره ها توی آسمان سوسو میزنند. شهابی آسمان را خط می اندازد و ناپدید میشود. آرام میگویم علی تو سرستونی هر چی تو کردی. امشب همه چشمشون به توئه ها. آرام می گوید: «آره...» منتظر ادامه صحبتش هستم اما چیزی نمی گوید. سکوت میکنیم با سکوت مان درد دل میکنیم

دو جاده در جنگلی به هم رسیدند و من من به آن یکی قدم گذاشتم که مسافر کمتری داشت و همین سبب تغییر شد‌.

ولایت علی، نه علی دوست داشتن که فقط علی را دوست داشتن است.

همه اش یاد حرف شما بودم که گفتی جون دادن مثل کشیدن دندونه، اونم بدون بی حسی

انسان ها اساسا موجوداتی با ذهنیت محدودند که همه چیز را برای ساده شدن تعمیم میدهند مغزشان در وضعیت خودکار فعالیت میکند و در ذهنشان خیابان های پروپیچ و خم را صاف می بینند، به همین خاطر هم هست که همیشه گم می شوند. نورا گفت: درست مثل این حقیقت که آدم ها هیچ وقت نمیتوانند به محض نگاه کردن به ساعت ثانیه شمار بین دو عقربه رو ببینند.