بریده‌های کتاب فاطمه نقوی

تو خودت می‌دانی و دیگران هم همه می‌دانند که من تو را دوست ندارم و از همان اول هم دوست نداشته‌ام. کی می‌گوید من تو را دوست دارم؟ چطور می‌شود من آدم احمقی را مثل تو که هنوز هم در این‌باره شک داری و هنوز هم نفهمیده‌ای که تو را از عمر و روح و زندگی و چشم خودم بیشتر می‌خواهم دوست داشته باشم؟

با بیمارستان تماس می‌گیرم تا در کلاس پیش از زایمان ثبت‌نام کنم. می‌گویند خیلی دیر تماس گرفتید، کلاس پر شده. باید قبلاً ثبت‌نام می‌کردید. جواب می‌دهم قبلاً حامله نبودم.

زایمان زنان را صرفاً از مردان جدا نمی‌کند: زایمان زنان را از خودشان هم جدا می‌کند، [...] مادر زمانی که با فرزند است خودش نیست؛ زمانی که بدون اوست خودش نیست و بدین ترتیب ترک فرزندان به اندازه‌ی ماندن در کنارشان بغرنج و دشوار می‌شود.

بایاردو سان رومان او را با نگاه تا آخر میدان دنبال کرده بود و گفته بود: «اسمش بهش می‌آید.» بعد سرش را به پشتی صندلی تکیه داده بود و چشمانش را بسته بود و گفته بود: «وقتی بیدار شدم یادم بینداز با او ازدواج کنم.»

رلینگ: تا یادم نرفته، آقای ورله‌ی پسر! - این کلمه‌ی خارجی ایدئالو بنداز دور. ما خودمون به جاش یه کلمه‌ی بومی خیلی خوب داریم: دوروغ.

گرگرس: (...) حالا دیگه می‌دونم رسالتم تو زندگی چیه. دیروز کشفش کردم. هیالمار: این درست، اما بالاغیرتاً منو قاطیش نکن‌. من، باور کن، به غیر ازینکه یه کم طبیعتاً احساس افسردگی می‌کنم، رضایتم از زندگی مث همه‌س.

اصلا چگونه می‌شود هر روز با مرگ روبه‌رو باشی و قرآن نخوانی؟ به مرگ چه می‌توانی بگویی به جز "کشتگان راه خدا را مرده مپندار"

بهار بود... جوونا کشته می‌شدن، اونا تو بهار کشته می‌شدن... تو مارس، آوریل... یادم می‌آد اون بهاری که توش باغ‌ها غرق در شکوفه بودن و ما انتظار پیروزی رو می‌کشیدیم، دفن کردن دوستامون سخت‌ترین کار ممکن بود.