بی‌ارزش ❌❌❌❌❌❌
اگر می‌خواین درباره مادری بدونین و خودتون مادر نیستین به اولین مادر نزدیکتون مراجعه کنید و ازش بخواین براتون از همه ابعاد مادری و احساساتی که یادشه یا در حال تجربه‌اس بگه. به نظرم فرقی هم نمی‌کنه اون مادر یه تازه‌مادر باشه یا یه مادربزرگ. درهرحال کلی حرف و تجربه واقعی بدون بازی با کلمات بی‌ربط و بیخودی گنده دارن تا براتون تعریف کنن.

مادر بودن سخته؟ خیلی خیلی خیلی خیلی و میلیاردها بار خیلی. از اون لحظه که نطفه درون بدن زن بسته میشه سخته تا آخرش و شاید حتی بعد فوت مادر. چه بسیار مادرها که بعد از مرگ هم نگران فرزند می‌مونن و این رو به گواه خواب‌ها و رویاهای صادقه یا وصیت‌نامه‌های برجامونده از اونها می‌شنویم و می‌یینیم.

اما آیا باید از این مقوله سخت چیزی دهشتناک بسازیم؟ هرگز.
لزومی نداره بارداری و بچه‌داری رو با زندان، کار اجباری، دیکتاتوری، کمونیسم، اسرار مگوی انجمن‌‌های سری و حتی فمینیسم (در معنای منفی اون) عجین کنیم تا بخوایم بگیم چه اتفاق خاص و متفاوتیه.
ای کاش همه آدم‌ها، اعم از زن و مرد، عوام و مسئول، مذهبی و غیرمذهبی، سنتی و متجدد مادرها رو به حال خودشون بذارن و به خاطر تقابل با همدیگه انقدر برای دخترها و زن‌ها (که بالقوه مادرهای آینده هستن) خط مشی و باید و نباید ترسیم نکنن.

به خود خدای خالق انسان قسم که هر زنی بای‌دیفالت و طبق فطرتش می‌دونه یا می‌فهمه مادری با همه ویژگی‌هاش چیه و باید براش چه‌کار کرد.

اگر هم تمایل دارید کتابی بخونید تا سردربیارید این کتاب پر از حس منفی، سرگشتگی و بیچارگی شخص نویسنده، خودخواهی‌هاش و مادی‌گرایی بیش از حدش و تبختر غیرقابل تحملش رو نخونید.
اگر این متن نه تنها دلتون رو نزد بلکه کنجکاوتون کرد بخونیدش، عواقبش و وقت و هزینه تلف‌شده‌اش پای خودتون.

        

          ریچل کاسک در این کتاب از اوضاع و احوال خودش و بسیاری از مادرهای دیگر نوشته، وقتی تازه مادر شده‌اند و همه چیز با پیش‌فرض‌ها متفاوت از آب درمی‌آید.
نوزاد قرار است ۱۸_۱۶ ساعت بخوابد ولی در همین حدود گریه می‌کند، مادر نه شیر دارد نه خواب و حتی یادش می‌رود که قبل از بچه چطور زندگی می‌کرده و چطور در یک روز این‌طور زندگیش زیر و رو شده. 
هرکدام از والدین که سرکار برود برنده است و اغلب این مادر است که با یک نوزاد شاکی توی خانه گیر می‌افتد.
هرچه کتاب‌ها را زیر و رو می‌کند چیزی دستگیرش نمی‌شود. بچه‌های توی کتاب‌ها فرق دارند، مادرهایشان هم. یک چیزی درباره‌ی آنها (این زوج تازه‌ی مادر و بچه) هست که انگار غلط است و طبق هیچکدام از آن دستورالعمل‌ها پیش نمی‌رود.
و حرف زدن ازش با پدر هم مثل آب در هاون کوبیدن است. هیچکدام حرف همدیگر را نمی‌فهمند.
فقط یک تازه مادر است که می‌فهمد. آن هم به شرطی که طبیعت زیادی بهش لطف نکرده باشد و بچه‌اش خیلی خوش قلق و همسرش خیلی همراه نباشد! و باز هم اگر حاضر باشد به شکستش اعتراف کند...

وقتی کتاب را می خواندم آرزو داشتم چند سال پیش ترجمه و منتشر شده بود، آن وقتی که خودم هم دقیقا در چنین حال درماندگی بودم‌.
کتاب جستار است و گاهی کمی سخت‌خوان می‌شود ولی می‌ارزد. می‌ارزد چون احساس همدلی از کتاب سرازیر می‌شود توی قلب هر مادری که روزی چنین تجربه‌های سخت و شیرینی را از سر گذرانده یا در حال سپری کردنش است. 
        

          «اگر قرار باشد همه این کتاب را بخوانند زادوولد در نژاد بشر عملاً متوقف می‌شود و خب خیلی حیف است.»
به هفته‌ی هشتم بارداری که رسیدم بزرگ‌ترین سوالم این بود که چرا کسی از سختی‌های غیرقابل تحمل بارداری نگفته است؛ مادران اطرافم معمولاً از سختی زایمان می‌گفتند، نه بارداری، و زنان بارداری هم که در روایت‌ها و جستارها دیده بودم بیشتر روز با شکوفه‌ی توی دلشان صحبت می‌کردند و قربان صدقه‌اش می‌رفتند. من اما تهوع شدید امانم را بریده بود: روزی سه بار برمی‌گرداندم و عادی‌ترین چیزها مثل شستن دست‌هایم با مایع دستشویی، مسواک زدن و یا خوردن یک لیوان آب برایم دست‌نیافتنی شده بود. بعدتر حالت تهوع جای خود را به خستگی و سنگینی داد. اوضاع تغییر کرد اما آسان نشد.
 
زایمان هم از آنچه فکر می‌کردم سخت‌تر بود: پسرم شش هفته زودتر از موعد به دنیا آمد و قرار گرفتنش در حالت خلفی باعث شد زایمان دردناک و پرآسیبی را تجربه کنم. بستری شدن یک هفته‌ای‌اش در NICU هم باقی‌مانده‌ی رمقم را گرفت. کوچک و ظریف بود، با سرنگ شیر می‌خورد، رفلاکس داشت و بعدتر کولیک هم گرفت و تمام این‌ها باعث شد دوران نوزادی به سختی بگذرد. به همین دلیل روایت ریچل کاسک را با تمام وجودم درک می‌کنم وقتی از هرج‌ومرج شب‌ها و سرگشتگی روزها می‌گوید.

مادری کردن ما، مادرهای آخرالزمان، با نسل‌های قبلی فرق دارد. ما از خانواده‌ی گسترده محرومیم، همسایه‌ها را نمی‌شناسیم و دوستان‌مان آن سر شهر زندگی می‌کنند. از گذشته تبعید شده‌ایم؛ قبلاً طعم زندگی دیگری را چشیده‌ایم، اما حالا تمام روز با نوزادمان تنهاییم. با کانتکت نپ، تامی تایم، سنسوری، BLW، مونته‌سوری، کارگاه مادر و کودک، توصیه‌های متناقض فرزندپروری و خیلی چیزهای دیگر احاطه شده‌ایم و انگار همه کار را اشتباه انجام می‌دهیم. ما دلمان پر می‌کشد برای یک شب خواب بی‌وقفه، چندساعت سکوت و خلوت و سر زدن به خودِ گذشته‌مان. اما اگر لب به شکایت باز کنیم متهم می‌شویم به ناشکری، خودخواهی و فمنیست بودن (در حالی که نیستیم). به همین خاطر است که روایت‌های واقعی از بارداری و بچه‌داری انقدر نایابند. ارزش کتاب ریچل کاسک هم همینجاست: رک و بی‌پرده از مادری کردن نوشته و بهایش را هم با ریویوهای منفی‌ای پرداخته که در ضمیمه آورده شده‌اند. 

من فکر نمی‌کنم همه‌ی مادرها با این کتاب همذات پنداری کنند: هستند کسانی که دست‌تنها نبوده‌اند و کمک داشته‌اند، نوزاد و نوپای آسانی داشته‌اند و یا مادری انقدر در نظرشان مقدس است که از خواندن برخی جملات کتاب عصبانی می‌شوند. اما اگر مثل من بچه‌دار شدن هویت قبلی‌تان را از بین برده، اگر بارداری و زایمان و نوزاد سختی داشته‌اید و بعد هم طعم اضطراب جدایی شدید را چشیده‌اید، کتاب را همدلانه خواهید یافت.
        

          یک نفر شجاعت این را پیدا کرده که بنویسد و اعتراف کند که مادری یک حس عاشقانه و مقدس نبوده و بیشتر از هر چیزی تجربه سخت و گیج کننده‌ای به حساب می‌آمده. 
نویسنده کتاب را سال ۲۰۰۱ نوشته است و به گمانم قیاس‌هایی که بر اساس خوانده‌هایش در کتاب‌ها دارد را امروز بر اساس آنچه در شبکه‌های اجتماعی می‌دید را می‌نگاشت، کتاب قطورتری داشت. 
مادری روز به روز سخت‌تر و پیچیده‌تر می‌شود. مخصوصا در روزهای اول تولد فرزند. نویسنده خوب توانسته ابعاد کلی این ماجرا را باز کند و زیاده گویی هم نکند.
این کتاب را به همه مادران و دختران توصیه می‌کنم که دانستن رنج‌ها، سپری کردن آن‌ها را راحت‌تر می‌کند.