بریده‌های کتاب زهره دلجوی کجاباد

فقط شادی زمان حال را پرسعادت می‌کند و این امر برای موجوادتی مثل ما که هستی‌مان لحظه‌ای بسیار کوتاه میان دو ابدیت است، بزرگ‌ترین موهبت است.

قدرت که زیاد نیست، سرکشی نیز حقیر است.

این‌ها هیچ‌یک لیاقت این را ندارند که خم شوند و دستمالی را که از دستتان افتاده باشد، بردارند.

کلماتی را به کار می‌برم که با فکرها مناسب نیست و همین اسباب حقیرشدن آن فکرهای بلند می‌شود.

آن‌ها که در ابدیت زندگی می‌کنند با اندوه بیگانه‌اند.

بله. باید شیفته‌ی گام‌های آهسته‌اش شده باشم. از کندی او پرتو تسلیم می‌تابید: هیچ مکانی ارزش شتافتن و هیچ چیزی ارزش آزرده‌شدن ندارد.

تقریبا دو سال با هم بودیم و من کم‌کم حوصله‌ام داشت سر می‌رفت و تعجبی هم ندارد. هیچ زنی نمی‌تواند تا ابد به یک عشق بچگانه قانع باشد. پاول کاملا راضی بود. او از آسایش بی‌تعهدی لذت می‌برد. هر مردی در وجودش یک رگه‌ی خودخواهی دارد. بر زن است که از خود و از ماموریت خود به عنوان زن دفاع کند.