کتاب عجیبی بود.
از همه بیشتر بین همه ی صفاتی که به خاطرم می آد این عجیب برای  کتاب از همه بهتره. رسما قهرمان داستان خود برج بود. بزرگ ترین درسی که خواندن این کتاب برای کسی مثل من با عشق به نویسنده شدن در زندگی ش داشت اینه که واقعا نویسنده گی و داستان نویسی هیچ قاعده و قانون خاصی نداره و هرطوری بنویسی می تونه خوب و درست باشه.
منهای این حرف ها هم رمان بسیار خوبی بود، خیلی جذاب و خوش خوان با قصه ای منحصر بفرد و داستان گویی استادانه ی آقای بالارد که من یکی رو حسابی دنبال خودش کشید. فکر کنم یک روز یا یک روز و نیم خوندمش.
        

          کتابش خیلی جنون زده و وحشی بود. یه انتقاد بی تعارف به بشر سرتا پا عقده ایِ احاطه شده توسط تکنولوژی. بشری که تو زندگی مادی و تکنولوژیزه شده شاید پیشرفته باشه شاید رفتار مبادی آدابی داشته باشه اما  تو عمق وجودش رشد نکرده، آدم نشده و سرتاپا پر از عقده‌های باقی مانده از سالهای مختلف زندگیشه و توی یه مکانی به اسم برج ، یه ساختمون فوقِ خفن با همه جور امکانات، مجبوره با تعداد زیادی آدم زندگی کنه
آدمای مرفه که ظاهرا نباید مشکلی تو زندگی اجتماعی و رعایت حقوق شهروندی داشته باشن اما با شروع کوچکترین آشوب ها توی برج، توی پارتی های بی سر و ته تناقضات رو میشه و خوی وحشی این آدما بروز پیدا می کنه و برج تبدیل به یه باغ وحش چهل طبقه میشه که زندگی توش از زندگی تو خود جهنم بدتره.

نه که بگم لذت بردم چون کل کتاب رو اعصاب بود ولی خوب نوشته شده بود و ارزش خوندن داشت . به نظرم روند انحطاطی که برج پیش گرفته بود بیش از حد اغراق شده بود و شاید این اغراقه لازم بود و یه جاهایی آدمو به فکر فرو می برد. 
خوندنش خیلی طول کشید ولی می ارزید که تا آخر بخونی. بخصوص که پایان بندیش میشه گفت بی عیب بود.
        

          در برخورد با نوشته‌ها می‌توانم آدم‌ها را به دو دسته تقسیم کنم. دسته‌ی اول که خودم از آن‌ها هستم، دنبال قصه و داستان هستند. از حرف زدن و منبر رفتن خوششان نمی‌آید. دسته ی دوم دنبال حرف‌ها و نکته‌هایی هستند که چه‌بسا در زندگی  لمسش کرده‌اند ولی نتوانسته‌اند عینیتی از جنس کلمه به آن‌ها ببخشند و حالا کیف می‌کنند وقتی نویسنده‌ای آن‌ها را در قالب همان کلمات ساده‌ای که بلدند برایشان بیان می‌کند و آن وقت آن‌ها می‌گویند همین است. راست می‌گوید.
برج داستان و قصه دارد ولی نه آن‌قدر که آدم‌های دسته‌ی اول را راضی کند. نویسنده ایده‌ای درباره‌ی زندگی و جامعه‌ی متمدن دارد که بی هیچ محابایی آن ایده را لخت و بارز پیش چشم مخاطب قرار داده و بارها بر آن تاکید کرده است.
چون ایده جداب است من از دسته‌ی اول هم توانستم منبر رفتن‌های نویسنده را تحمل کنم ولی اشتیاقی برای خواندن و تمام کردنش نداشتم. هر بار شبیه دانشجویی که مجبور است سر کلاس اول صبح دانشگاهش حاضر شود، کتاب را دست گرفتم و خواندم تا تمام شود.تمام شد و دیگر هرگز به آن برنخواهم گشت.