بریده‌های کتاب sepide._.alian

دوران جدید روی دوران قدیم پرده‌ای پُرزرق‌وبرق می‌انداخت و هوس‌های کهنه زیر سرخابِ نوگرایی پوسیده می‌شد.

برای یک لحظه، دیدم کاری که دارم در حقش می‌کنم بی‌رحمانه است. و برای این که دیگر فکرش را نکنم، پا به فرار گذاشتم.

البته بعد از مدتی به خودش مسلط شد، همیشه به خودش مسلط می‌شد.ولی هربار، حس می‌کردم دارد بخشی از وجودش را از دست می‌دهد.

دردی که چشم‌هایش را گشاد می‌کرد و صورتش را از ریخت می‌انداخت، مرا بیش‌تر به وحشت می‌نداخت تا واندایی که هوار می‌کشید. بله، به وحشتم انداخت ولی به دردم نه؛ رنجی که می‌کشید واگیر نداشت و به قلبم سرایت نکرد. رنج او رنج من نشد.

بنا کرد به داستان‌سرایی از کار بغرنجش در مقاطع مختلف در قرن بیستم. افسر جوان جوری گوش سپرده بود که انگار وسط جهنم در حال شنیدن مهملات مردگان باشد.

ولی من، من، برعکس تو، فکر نمی‌کنم که اگر کلیدهای بهشت زمینی را گم کرده‌ایم تقصیر تو بوده، و حالا بهتر است بروم با آدمی حواس جمع‌تر روی هم بریزم.

به خیال من چون زمانی مجذوبم شده بودی، همیشه مجذوبم می‌ماندی. واقعاً باور داشتم احساسات واقعی هیچ‌وقت عوض نمی‌شوند، به‌خصوص در زندگی مشترک.

بدن - یا همان قفس - خیلی محترم به نظر می‌رسید، اما جانور وحشی از پشت میله‌ها به بیرون نگاه می‌کرد.

هر مانعی که احتمالا میان مسافران وجود داشت کاملا فروریخته بود. این بدبیاری مشترک همه را باهم متحد کرده بود.

زن دامن‌مشکی تمام حرکت‌هایی را که مقدمه گریه کردن است انجام می‌دهد، ولی انگار خالی از اشک است.

«فحش نده.» «تو که خودت همیشه داری فحش می‌دی!» «من یه مامان نیستم!»

تصمیم داشت درباره هیولا و وورس صحبت کند، اما بی‌خیال می‌شود، چون نگران است اگر مامان بفهمد، اجازه ندهد دیگر آنها را ببیند. وقتی پای روابط اجتماعی بچه‌هایشان با هیولاها و وورس‌ها وسط می‌آید، مامان‌ها برای خودشان یک عالمه اصول عجیب‌وغریب دارند.

همه‌ هیولاها از اول هیولا نبوده‌اند، بعضی‌هایشان هیولاهایی هستند که از اندوه هیولا شده‌اند.

روی تخت مامان‌بزرگ دراز می‌کشد و به عکس‌های سیاه‌وسفید روی سقف خیره می‌شود. پسر گرگینه انگار برای او دست تکان می‌دهد و می‌خندد. در عمق وجودش فکر می‌کند چطور کسی که این‌طوری می‌خندد می‌تواند در بزرگسالی به چیزی به غمگینی هیولا تبدیل شود.

آن‌ها وحشی و خون‌خوار هستند و اگر یکی‌شان کسی را نیش بزند، طرف نمی‌میرد، بلای بدتری به سرش می‌آید: تخیلش را از دست می‌دهد. تخیل از توی زخم بیرون می‌جهد و آدم غم زده و تهی باقی می‌ماند. بعد هر روز پژمرده‌تر و پژمرده‌تر می‌شود، تا جایی که بدنش به یک پوسته تبدیل می‌شود. تا جایی که دیگر حتی یک قصه هم یادش نمی‌آید.

وقتی مادربزرگ داری، انگار یک ارتش پشت‌سرت داری. این بزرگ‌ترین امتیاز یک نوه است: اینکه بدانی یک نفر همیشه طرف تو است، هر چه پیش بیاید. حتی وقتی اشتباه می‌کنی. در واقع، مخصوصاً وقتی اشتباه می‌کنی.

مامان‌بزرگ می‌گوید این دو تا عقلشان پاره‌سنگ برمی‌دارد، اما به نظر السا آن‌ها خیلی خوب‌اند. و همیشه رؤیا و آغوش دارند؛ رؤیا اسم یک جور کلوچه است و آغوش همان آغوش معمولی است.

نکته‌ خاصی که در مورد خانه مادربزرگ‌ها وجود دارد این است که هیچ وقت بویش را فراموش نمی‌کنید.

مامان‌بزرگ از اینکه مردم بگویند دروغ به هم بافته یا چیزی را خودش سرهم کرده بدش می‌آید، و به مامان یادآوری می‌کند که بهتر است به‌جای سرهم کردن و دروغ بافتن، از یک ترکیب جایگزین که کمتر تحقیرآمیز باشد، یعنی «به چالش کشیدن واقعیت»، استفاده کند.

اما السا كاملاً مطمئن است مامان‌بزرگ دارد نسخه دیگری از واقعیت را توصیف می‌کند؛ همان که مامان‌بزرگ اسمش را می‌گذارد «دروغ».