بریده‌های کتاب ࡅߺ߳ߊހߊ

"اولش که ماجرای خیانت بابام رو فهمیدم، سعی کردم از همین معادلات کمک بگیرم. چقدر می‌تونست خیانت کنه و دروغ بگه و باز هم پدر خوبی باشه؟ چقدر می‌تونست درگیر اون زن شده باشه و هنوز مامانم رو دوست داشته باشه؟ هنوز از زندگیش راضی باشه؟ سعی کردم بفهمم چقدر احساس خوشبختی می‌کرده، وقتی از ما دور بود چقدر دلش تنگ می‌شده و مواقعی که حالم خیلی خراب بود، با خودم فکر می‌کردم چقدر از ما متنفر بوده که همچین کاری کرده. و هیچ وقت به جواب نرسیدم. بعضی وقتا هنوز هم دنبال جوابم و بعضی وقتای دیگه از چیزی که ممکنه بفهمم، وحشت دارم. ولی آدما مسئله ریاضی نیستن." شانه بالا می‌اندازم. "من می‌تونم دلتنگ بابام بشم و همزمان ازش متنفر باشم. می‌تونم نگران این کتاب باشم و دغدغه خانواده‌ام رو داشته باشم و حالم از خونه‌ای که توش زندگی می‌کنم به هم بخوره و درعین‌حال دریاچه میشیگان نگاه کنم و از وسعتش انگشت به دهن بمونم. کل تابستون پارسال به این فکر می‌کردم که دیگه هیچ‌وقت احساس خوشحالی نمی‌کنم و حالا که یه سال گذشته، هنوز ناراحت و نگران و عصبانی‌ام، ولی یه وقتایی خوشحال هم هستم. اینجوری نیست که اتفاقات بد انقدر زندگیت رو سوراخ‌سوراخ کنن که عمق گودالش باعث شه هیچ خوبی‌ای به اندازه کافی بزرگ نباشه که دوباره خوشحالت کنه. هر چقدر هم اتفاقات مزخرف بیفته، همیشه گل‌های وحشی وجود دارن."

یک بار به من گفت، می‌دونم احساس حقارت کردن بعضی‌ها رو ناراحت می‌کنه، ولی من یه جورایی دوستش دارم. وقتی یه نفر از شش میلیارد نفری هستی که زنده‌ان، کمتر احساس فشار می‌کنی. و وقتی داری دوران سختی رو پشت سر می‌ذاری _در آن زمان مامان تخت شیمی‌درمانی بود_ حس خوبی داره که بدونی فقط تو نیستی.

من با این حرف که می‌گویند "هرکس مرتکب جنایت شود، روانی است" اصلاً موافق نیستم. برعکس، فکر می‌کنم خیلی هم عاقل است.

"مگه چی میشه؟ اگه به کسی بگیم چه حال بدی داریم، وضعو بهتر می‌کنه؟ اونا که نمی‌تونن چیزی رو درست کنن، می‌تونن؟" گفت: "احتمالاً نمی‌تونن همه چیزو درست کنن، الینور. نه، اما صحبت کردن می‌تونه مفید باشه. می‌دونی، بقیه آدما هم مشکل دارن. می‌فهمن ناراحتی چطور احساسی‌یه...."

هرچه بیشتر به دنبال خوبی‌ها بگردی، خوبی‌های بیشتری پیدا می‌کنی.

"خیال دارم رویکرد "انقدر تظاهر کن تا همونی بشه که می‌خوای" رو در پیش بگیرم." این کاری بود که تمام عمرم کرده بودم. "اگه نتونم روبه‌راه باشم تظاهر می‌کنم که هستم." "روبه‌راه بودن و روبه‌راه به نظر رسیدن یکی نیستن." "به اندازه کافی به هم نزدیکن." کمی به جلو خم شد و گفت: "در واقع ممکنه همدیگرو خنثی کنن."

"دلتو بزن به دریا. اینو جدی می‌گم، به نظرم بدترین انتخابت اینه که حتی تلاشت رو هم نکنی."

زندگی مثل پله برقی است. علی رغم همه چیز تو را با خودش بالا می‌برد.

احساس می‌کردم که می‌توانم کتابی مفصل درباره طبیعت بشر بنویسم و نام آن را بگذارم: آدم‌ها به هم کمک نمی‌کنند.

در مجموع آنها آن‌قدر که گی جوان و حساس فکر می‌کرد، راجع به او فکر نمی‌کردند و حرف نمی‌زدند. آنها هم باید به زندگی خودشان می‌رسیدند و برای عشق‌ها و نفرت‌ها و جاه‌طلبی‌های خودشان برنامه می‌ریختند و بار خودشان را به دوش می‌کشیدند.

از وقتی مادرم را از دست دادم، احساس می‌کنم کمی در زندگی گم شده‌ام. چطور می‌توانی بفهمی چه چیزی درست است و چه چیزی غلط، وقتی مادرت دیگر نیست که به تو بگوید؟

وقتی اوضاع از کنترلت خارج شد، حواست به چیز هایی که جلوی چشمت هستند و دوستشان داری باشد.

اغلب دشوار ترین فردی که می‌توانی ببخشی‌اش، خودت هستی.

شاید معجزه‌ای رخ داده: یک روز دیگر زندگی!

"دوست دارم همراه او به خنده و شادمانی بپردازم. و او با خنده می‌گوید: "تو دیوانه‌ای!" و من می‌گویم: 'البته که هستم. یادت باشد که من در ویلت بودم! و دیوانگی مرا آزاد کرد. حالا شوهر عزیزم بایستی هر سال مرخصی بگیری و مرا برای صعود به کوهستان‌های خطرناک ببری، چون لازم است طعم مخاطرات زنده بودن را بچشم." مردم خواهند گفت: "او تازه از ویلت مرخص شده و حالا دارد شوهرش را هم دیوانه می‌کند." شوهرم فکر می‌کند آنها حق دارند، و از خداوند تشکر می‌کند چون ازدواجمان دوباره آغاز شده است و چون هر دو دیوانه هستیم، مثل آن‌هایی که اولین بار عشق را کشف کردند."

برای او اهمیتی نداشت که تنها شنونده‌اش جوانی مبتلا به شیزوفرنی باشد؛ به نظر می‌رسید او موسیقی را درک می‌کند و همین اهمیت داشت‌.

بالاخره اجازه داده بود احساسات منفی پدیدار شوند؛ احساساتی که سال‌ها در روحش سرکوب شده بودند. او در حقیقت آنها را -احساس- کرده بود و دیگر نیازی به آنها نداشت؛ آنها می‌توانستند رها شوند.

وقتی قرص‌ها را خوردم، دلم می‌خواست کسی را که مورد نفرتم بود بکشم. نمی‌دانستم که در درونم ورونیکاهای دیگری هم وجود دارند؛ ورونیکا‌هایی که می‌توانستم دوستشان داشته باشم.

شاعران ماه تمام را دوست داشتند و هزاران بیت شعر درباره‌اش سروده بودند، ولی ورونیکا ماه نو را از همه بیشتر دوست داشت، چون هنوز جا داشت تا رشد کند، وسیع شود، و تمام حجم خودش را با نور پر کند تا زمان فرورفتنی که از آن ناگزیر بود فرا برسد.

"من فقط یک‌بار دیدم که او از خودش دفاع کرد و آن هم وقتی بود که شوهرش معشوقه‌ای گرفت. بعد سر و صدای برپا کرد، چند کیلویی وزن کم کرد، چند شیشه را شکست و به مدت چند هفته با فریاد زدن همه همسایه‌ها را بیدار نگه داشت. خیلی احمقانه به نظر می‌رسد ولی به نظر من این شادمانه‌ترین زمان عمرش بود. داشت برای چیزی می‌جنگید، احساس زنده بودن داشت و قادر بود با حوادث پیش رویش دست و پنجه نرم کند."