بریده‌های کتاب ستایش حکیمی

شازده کوچولو پرسید: چرا وقتی آدما میفهمن بودنشون باعث دلگرمیته خود شد و نه ازت دریغ میکنن؟ روباه گفت: خب بالاخره یه جایی باید معلوم بشه آدم نیستن دیگه.....

ما تمام تعطیلات تابستان را باهم گذراندیم. درشب های گرم تابستان که رطوبت آنقدر زیاد بود که پوست بدنم نوچ میشد، گن روی نیمکتی که جلوی کتاب فروشی بود دراز میکشید وقصه هایی از سرنوشت خودش را برایم تعریف میکرد.

شانه های گن که خم شده بود، کم کم پایین تر رفت صورتش مثل بادکنکی بی باد شده بود .سرش پایین بود و زانو هایش را جمع کرده بود.تمام بدنش می لرزید .سرش به سینه اش چسبیده بود. هیچ صدایی نمی آمد ،اما می دانستم که گریه میکند.

آخرین چیزایی که گفت چی بود ؟ فقط بغلم کرد .خیلی محکم بغلم کرد. گن سرش را تکان داد. بعد انگار که واژه ها به سختی از دهانش بیرون می آیند ،خیلی آرام پرسید:«گرم بود؟بازوهاش.‌‌..؟» بله خیلی گرم

هر وقت زندگی فراز و فرود هایش را به گن نشان میداد، او با خودش فکر میکرد زندگی شبیه مادری است که یک لحظه دستان امنیت بخش و گرمش را در دست داری،اما ناگهان بدون هیچ تو ضیحی ،آندست را از تو جدا میکند

من از هر کشتی شکسته ای که وسط اقیانوس به تخته پاره ای متصل باشه هم تنها تر بودم

بزرگترها، هیچ وقت به تنهایی چیزی را درست متوجه نمی‌شوند و بچه ها هم از اینکه مدام هر چیز را به آنها توضیح دهند،خسته میشوند

اگر مدت زیادی یکجا بمانی،یادت میرود دنیاتا چه اندازه وسیع است

هرگز همراهی ندیدم که به اندازۀ تنهایی بتواند با انسان همراه شود

مینا ریمان سرخ سر نوشت نیاز ندارم که بهت بگم اگه تو بمیری منم میمیرم

ریسمان سرخ سرنوشت می لرزد وسمت چپ خم میشود حتما این و کربن مثل نمکی درگیر نبرد با لیمو گبرها شده آمد با فکر مبارزه شین با آن جانوران هیولا مانند ترس مانند خنجر به جانم میافتد

پرواز باتو باید گر پر شکسته در باد آغاز هر کجا شد پایان هر کجا باد گر تابش از تو باشد خورشید بی فروغ است در چشم من چنین است گر پوچ یا دروغ است