بریده‌های کتاب ماهی روی درخت

آقای دنیلز بلند می‌شود و با هم برمی‌گردیم. آسمان آبی را نگاه می‌کند و می‌گوید: « این‌قدر به خودت سخت نگیر، باشه؟ می‌دونی، به قول یه آدم خردمند "هرکسی به نوعی باهوشه، اما اگه یه ماهی رو مجبور کنی که از درخت بره بالا و بخوای براساس این قضاوتش کنی، اون‌وقت ماهی همه‌ی عمرش رو به این فکر می‌کنه که چقدر احمقه."»

توی دفتر، ساکت می‌نشینم و از پنجره زل می‌زنم به بیرون. یعنی اگر مجبور نبودم از تمام لحظه‌های مدرسه بترسم، چه حسی داشتم؟ کش دفتر نقاشی‌های غیرممکن پیشم بود. تنها چیزی است که باعث می‌شود حس نکنم به هیچ دردی نمی‌خورم.

به کلمه ای فکر میکنم که آقای دنلیز در مورد آدم های معروف به کار برد؛محکم.گفت معنی اش این است که وقتی داری شکست میخوری،بازهم تلاش کنی،به راهت ادامه بدهی و به چیزی که می‌خواهی بچسبی،حتی اگر سخت باشد.بهمان گفت خیلی از آن آدم های معروف،هرچند بار که شکست می خوردند،باز هم از اشتباه کردن نمی ترسیدند.

مامان راست می گفت؛معذرت میخواهم،واقعاً جمله ی قدرتمندی است.

خانم سیلور می‌گوید: «اَلی اگه می‌خوای بقیه بهت توجه کنن، این راهش نیست.» اشتباه متوجه شده. هروقت ماهی‌ها برای زنده ماندن کپسول اکسیژن بخواهند، من هم توجه دیگران را می‌خواهم.

به جای خواندن، زل می‌زنم به بخار قطره‌هایی که می‌چکند توی قوری و به بخار آتش فشان‌ها فکر می‌کنم... به دایناسورهایی که دور هم قهوه می‌خورند و در مورد قشنگی شهاب‌سنگی که از بالای سرشان می‌گذرد، حرف می‌زنند. خوش‌به‌حالشان که هیچ‌وقت مجبور نبودند بروند مدرسه. یک دستمال برمی‌دارم و روی آن، دایناسورها را برای دفتر نقاشی‌های غیر ممکن می‌کشم.

...یادت باشه اَلی ،اگه آدما دست کم گرفتنت،بعضی وقتا میتونی به نفع خودت ازش استفاده کنی.» بعد صاف توی چشم هایم نگاه میکند و می گوید:«به شرط اینکه تو خودتو دست کم نگیری.میفهمی؟»

خانم سیلور می‌خواند: "گاهی شجاعانه ترین کار ممکن این است که‌ درخواست کمک کنیم.<چاک کانرس>

آلبرت می‌گوید: «تو می‌گی...» و بعد از یک‌کمی فکر، ادامه می‌دهد: «می‌گی که وقتی بزرگ شدی، هیچی نمی‌شی. اما اگه منطقی فکر کنیم... هیچی نمی‌تونه عیب و نقصی داشته باشه؛ پس حتما تو هم آدم بی‌نقصی می‌شی!»

می‌گوید:«می دونی؟از نظر منطقی ،اگه کسی نیاز داشته باشه بقیه رو کوچیک کنه،معنیش اینه که خودش از همه کوچیک تره.»

استقامت و پایداری یعنی با نیل و رغبت ، شکست را به جان بخری و باز سعی کنی. به کارت ادامه بدهی و جا نزنی و تا آخر بهش بچسبی، هرچقدر که سخت باشد.

خنده دار بودن، آن هم درست وقتی که نمی خواهی اصلا خنده دار باشی، وحشتناک است. اما وقتی مجبور باشی همراه بقیه به خودت بخندی که دیگر تحقیر آمیز است.

" بعضی وقت ها شجاعانه ترین کار،کمک خواستن است. "

حتی در مورد خود سوپ هم آن قدر چیزها داخلش هست که نمی‌شود روی برچسبش نوشت، مثلاً این که چه بو‌ و مزه‌ای دارد و وقتی می‌خوری توی دلت گرم می‌شود. در مورد من هم باید خیلی بیشتر از این‌ها باشد تا فقط بچه‌ای که نمی‌تواند بخواند.

:« می دانی، از نظر منطقی اگر کسی حال بقیه را بگیرد، یعنی خودش را پایین تر از آن ها می داند.»