بریده‌ کتاب‌های ماهی بالای درخت

کاش دنیای مرا می شناخت.اما مثل این است که بخواهی جنگل را برای یک نهنگ توصیف کنی

استقامت و پایداری یعنی با نیل و رغبت ، شکست را به جان بخری و باز سعی کنی. به کارت ادامه بدهی و جا نزنی و تا آخر بهش بچسبی، هرچقدر که سخت باشد.

خنده دار بودن، آن هم درست وقتی که نمی خواهی اصلا خنده دار باشی، وحشتناک است. اما وقتی مجبور باشی همراه بقیه به خودت بخندی که دیگر تحقیر آمیز است.

حتی در مورد خود سوپ هم آن قدر چیزها داخلش هست که نمی‌شود روی برچسبش نوشت، مثلاً این که چه بو‌ و مزه‌ای دارد و وقتی می‌خوری توی دلت گرم می‌شود. در مورد من هم باید خیلی بیشتر از این‌ها باشد تا فقط بچه‌ای که نمی‌تواند بخواند.

چشم‌هایم را به آقای دانی‌یلز قفل می‌کنم و فراموش می‌کنم که کس دیگری هم توی کلاس هست. می‌گویم: «خب... تنها فقط یک جور بودن است. اینکه با خودت باشی، بدون اینکه کسی دور و برت باشد. و این می‌تواند هم خوب باشد و هم بد. انتخابش با خودت است. مامان و برادرم که سر کارند، من تنها هستم، اما برایم مهم نیست.» آب گلویم را سخت قورت می‌دهم. روی صندلی‌ام جابه‌جا می‌شوم: «اما تنهایی هیچ وقت انتخابی نیست. درباره‌ی اینکه کسی باهات باشد یا نباشد هم نیست. می‌توانی احساس تنهایی کنی وقتی تنها هستی، اما بدترین حالت تنهایی زمانی است که توی یک اتاق پر از آدم باشی و باز احساس تنهایی کنی. یا در هر صورت، این‌طوری احساس کنی.»

آقای دنیلز بلند می‌شود و با هم برمی‌گردیم. آسمان آبی را نگاه می‌کند و می‌گوید: « این‌قدر به خودت سخت نگیر، باشه؟ می‌دونی، به قول یه آدم خردمند "هرکسی به نوعی باهوشه، اما اگه یه ماهی رو مجبور کنی که از درخت بره بالا و بخوای براساس این قضاوتش کنی، اون‌وقت ماهی همه‌ی عمرش رو به این فکر می‌کنه که چقدر احمقه."»

او همیشه دنبال نقطه ضعف هایت می گردد ، همیشه سعی می کنند خسته و عصبانی ات کند تا مرتکب اشتباه شوی و بیشتر اذیتت کند. در مقابل او باید کاملا حواست جمع باشد .... برای همیشه نمی شود در حالت دفاعی باقی ماند در نهایت ، باید جلویش دربیایی . هر اتفاقی که بیفتد و تحت هر شرایطی نباید ناامید و تسلیم شوی چون گاهی توی بازی پیش آمده که سربازی وزیر بشود .

توی دفتر، ساکت می‌نشینم و از پنجره زل می‌زنم به بیرون. یعنی اگر مجبور نبودم از تمام لحظه‌های مدرسه بترسم، چه حسی داشتم؟ کش دفتر نقاشی‌های غیرممکن پیشم بود. تنها چیزی است که باعث می‌شود حس نکنم به هیچ دردی نمی‌خورم.

به کلمه ای فکر میکنم که آقای دنلیز در مورد آدم های معروف به کار برد؛محکم.گفت معنی اش این است که وقتی داری شکست میخوری،بازهم تلاش کنی،به راهت ادامه بدهی و به چیزی که می‌خواهی بچسبی،حتی اگر سخت باشد.بهمان گفت خیلی از آن آدم های معروف،هرچند بار که شکست می خوردند،باز هم از اشتباه کردن نمی ترسیدند.

بابابزرگم همیشه می‌گفت باید مواظب تخم‌مرغ‌ها و کلمات باشیم که هیچ کدام‌شان قابل برگشت و درست‌شدنی نیستند.

بیشتر معلم ها فقط میخواند شاگرد های شان یک جور باشند : همه ساکت و از همه نظر کامل

مامان راست می گفت؛معذرت میخواهم،واقعاً جمله ی قدرتمندی است.

در هر صورت اشتباه کردی، همه اشتباه می کنند.فقط تمام تلاشت را بکن که درستش کنی فقط همین.همین یک کلمه ساده " ببخشید " خیلی قدرت دارد.

خانم سیلور می‌گوید: «اَلی اگه می‌خوای بقیه بهت توجه کنن، این راهش نیست.» اشتباه متوجه شده. هروقت ماهی‌ها برای زنده ماندن کپسول اکسیژن بخواهند، من هم توجه دیگران را می‌خواهم.

بعضی وقت ها شجاعانه ترین کار، کمک خواستن است. _ سی . کانرز

به جای خواندن، زل می‌زنم به بخار قطره‌هایی که می‌چکند توی قوری و به بخار آتش فشان‌ها فکر می‌کنم... به دایناسورهایی که دور هم قهوه می‌خورند و در مورد قشنگی شهاب‌سنگی که از بالای سرشان می‌گذرد، حرف می‌زنند. خوش‌به‌حالشان که هیچ‌وقت مجبور نبودند بروند مدرسه. یک دستمال برمی‌دارم و روی آن، دایناسورها را برای دفتر نقاشی‌های غیر ممکن می‌کشم.

خانم سیلور می‌خواند: "گاهی شجاعانه ترین کار ممکن این است که‌ درخواست کمک کنیم.<چاک کانرس>