بریده‌های کتاب هر روز

دلم می‌خواهد که با من صادق باشی. حتی اگر دردناک باشد.

وقتی اتفاقی می‌افتد، او دقیقا همان کسی است که می‌خواهم ماجرا را برایش تعریف کنم. این ساده‌ترین نشانه عشق است.

مراقبم بیش‌ازحد خوشحال نباشم که مبادا آن‌را از من بگيرند.

مردمی که می‌دانند چیزی درست نیست و مصرانه آن‌را نادیده می‌گیرند که خودش حل شود، باعث حیرت من می‌شوند. خودشان را از شر دردسر رویارویی با یک مسئله خلاص می‌کنند؛ ولی چیزی که نصیب‌شان می‌شود، غوطه‌ور شدن در رنجش و عذاب است.

همه‌ی ما رازهایی داریم؛ به خصوص وقت‌هایی که از درون به ما نگاه می‌کنند.

اگر فقط یک چیز را خوب یاد گرفته باشم، همین است که همه‌ی ما فقط می‌خواهیم همه چیز خوب باشد. ما حتی آرزوی اوضاع فوق‌العاده و حیرت‌انگیز و چشمگیر را هم نداریم. همه صرفا با "خوب" راضی می‌شویم؛ چون بیشتر اوقات همان خوب هم کافی است.

هیچ‌کدام از چیزهایی که در مدرسه یاد می‌دهند، باعث کاسته شدن از درد های زندگی نمی‌شود.

هیولای دروغ‌گویی هست که خودش را به شکل حسی درونی درمی‌آورد و دائم از بی‌هدف و بی‌معنی بودن همه‌ی اتفاق‌های زندگی می‌گوید.

هر جوابی، سوال دیگری به‌همراه خودش دارد. تنها راه نجات این است که پی بعضی از آن‌ها را نگیری.

با ترس ناشی از بودن در کنار شخص نامناسب کنار می‌آیید؛ چون نمی‌توانید با ترس از تنهایی کنار بیایید. امید آلوده به تردید و تردید آغشته به امید.

در لحظه‌ی عاشق شدن حسی هست که انگار پیشینه‌ی صدهاساله دارد و چند نسل از همین حس، پشت هم قرار گرفته تا این لحظه‌ی خاص و این تقاطع فوق العاده شکل بگیرد. شاید احمقانه به نظر برسد؛ اما در قلب‌تان و در مغز استخوان‌های‌تان حس می‌کنید که از همان اول قرار بوده است همه چیز به همین نقطه از زمان ختم شود و همه‌ی پیکان های نامرئی به آن اشاره می‌کرده‌ اند و حتی خود جهان و عالم هم همین لحظه را از مدت‌ها پیش تدارک دیده است و شما تازه دارید متوجه آن می‌شوید و حالا دارید به نقطه‌ای می‌رسید که همیشه قرار بوده‌ است برسید.

مهربانی کردن دقیقا به بطن شخصیت تو وصل است؛ در حالی که مهربان بودن فقط به این مربوط است که می‌خواهی چطور دیده شوی‌.

"هیچ‌کدام از چیزهایی که در مدرسه یاد می‌دهند باعث کاسته شدن از دردهای زندگی نمی‌شود"

شیطان کسی را وادار به انجام کاری نمی‌کند. مردم کارهایشان را می‌کنند و آن‌را گردن شیطان می‌اندازند.

همین‌طور که خورشید در آسمان غرق می‌شود، ما دست در دست در ساحل قدم می‌زنیم. به گذشته فکر نمی‌کنم. به آینده فکر نمی‌کنم. پُر از قدردانی هستم. برای خورشید، آب، غرق شدن انگشتان پا در شن، و این حسی که گرفتن دست او در دستم دارد.

"من ایمان را در استقامت انسان‌هایی می‌بینم که جهان هستی پشت سر هم سختی جلوی پایشان می‌گذارد"

اگر فقط یک چیز را خوب یاد گرفته باشم همین است که همه ما فقط می‌خواهیم همه چیز خوب باشد. ما حتی آرزوی اوضاع فوق‌العاده و حیرت انگیز و چشمگیر را هم نداریم. همه صرفا با «خوب» راضی میشویم چون بیشتر اوقات همان خوب هم کلی است...!