بریده‌های کتاب رگ و ریشه

یکهو دلم خواست بروم خانه، به خانه پدری‌ام، به آغوش مادرم و سوپ سبزیجاتش، به تخت قدیمی‌ام؛ دلم خواست بروم آنجا و تا آخر عمر رویش دراز بکشم.

شور فراوانی برای کار داشت و به خورشید که به نظر او سریع در آسمان پیش می‌رفت چپ چپ نگاه می‌کرد. به پایان رسیدن یک کار از ته دل او را غمگین می‌کرد.

او چیزی بیش از رئیس خانواده بود. او قاضی، هیئت منصفه، جلاد و خود یَهوه بود. امکان نداشت کسی بدون دعوا از کنارش بگذرد.

آدم برای اینکه خوب بنویسد باید یک بیماری وخیم داشته باشد. این تنها راه کنار آمدن با مرگ بود.

به پدرم فکر می‌کردم، چون او حالا دیگر پیرمردی بیش نبود؛ فرصتش داشت ته می‌کشید.