بریده‌های کتاب سنگدل

ولی بالاخره با امیده که چیزه های محال ممکنه میشه _ چشایر

شاید شما الهه ی موسیقی من هستین ، بانو پینکرتون

نگاه کردن بهتون لذت بخشه

اون با هیچ احساسی صحبت کرد ، بدون اینکه عشق ، رویا یا درد یک قلب شکسته درونش باشه اون روز یک روز جدید توی قصر دل ها بود و اون قرار بود برای همیشه ملکه ی اونجا باشه . "سرش را قطع کنید"

کاترین گفت:《این مرد رو به‌خاطر قتل جست،دلقک دربار سرزمین دل‌ها،به مرگ محکوم میکنم.》حرفش را بدون ذره ای احساس گفت. ردونشانی از عشقی آرزو یا درد در دل شکسته اش نداشت. آن روز در سرزمین دل‌ها روز جدیدی بود و کاترین ملکه بود. _گردنش رو بزن.

بعضی وقت ها قهرمان بازی و احمق بازی رو مثل هم می بینن .

جست با صدای آرامی سکوت آمیخته با حیرت را شکست و گفت : « یه راه حل دارم. کاترین، یه راه حل دارم. کی تونیم کنار هم باشیم و سرزمین شطرنج رو نجات بدیم. می تونی شیرینی پزی باز کنی. همه چی رو به راه میشه.» لب های کاترین از هم باز شد. نمی خواست به خودش امید بدهد. جست به سالن رقص و مهمان های نقاب دار اشاره کرد و گفت : « از همه ی این‌ها دست میکشی. ولی به نظرم تو قبلاً هم بدت نمی‌آمد این کار رو بکنی.»

-اینکه چیزی رو به خاطر اینکه ازش میترسیم باور نداشته باشیم،کار خطرناکیه.

خیلی راحت شکست خورده بود.

_خوبه این یک کلمه ی ساده ، آرامشی داشت به پهنای اقیانوس.))

جست گفت:((ببخشید. باید برگردیم به سرزمین شطرنج.یه کاری هست که باید انجام بدیم.)) السی گفت:((آهان!باشه.دو کلاغ،یه سرباز پیاده،یه ملکه.معما این‌طور شروع میشه؛ولی به هر حال،باید تموم بشه.))

تو در قلب منی، جست. نمی دانم لیاقتش را داری یا نه. حتی نمی توانم بفهمم تو یک قهرمانی یا یک شرور، اما هیچ یک اهمیتی ندارد. در هر صورت قلب من از آن توست

« خداکنه توی این دنیای تاریک، همیشه خوشی نصیبتون بشه. »

«ترست بجاست. این قلب دیگه خوب نمی شه. کاش مجبور نباشم این قلب مصنوعی رو بیشتر از این نگه دارم.»

ملکه سرزمین دلها را در ذهنم احساسی لجام گسیخته تجسم کردم؛ مثل خشمی کور و بی اراده. «لوییس کارول»

اینکه چیزی رو به خاطر اینکه ازش می ترسیم باور نداشته باشیم ، کار خطرناکیه.

روباه دست هایش را در هم قلاب کرد و از بر خواند : در بازی تقدیر، تو خود می‌دانی جان داد یکی و دیگری شد جانی شد چیره یکی و دیگری گشت زبون شد شاه یکی و گشت آن یکی مجنون

این خواسته‌ی کاترین بود. می خواست به او چیزی بدهد که به‌خاطرش به این سرزمین قدم گذاشته بود. به هر حال، قلبش مال جست بود؛ چه قلب یک شیرینی‌پز باشد، چه قاب یک ملکه. لااقل زندگی بی ارزشش با این فداکاری معنایی پیدا می‌کرد.

از آدم های دیگری که کاترین می‌شناخت دیوانه تر نبود دیوانه تر از خود کاترین هم نبود راستش همه کمی دیوانه بودنند