بریده‌ کتاب‌های تولستوی و مبل بنفش

...؛ برنامه ریختم و بی‌خیال بحث‌وجدل بر سر معایب و مزایای آن شدم. زمانی را که می‌توانستم برای بحث‌وجدل بر سر انتخابم بگذارم، برای انجام و ادامه آن صرف می‌کردم.

آن‌ماری با دیدنم لبخند زد و خندید. یک لحظه فراموش کرد دارد می‌میرد. من برای آن یک لحظه فراموشی حاضر بودم هر کاری بکنم.

شاید قادر به ایجاد توازن میان زمان و مکان نباشیم اما خاطرات مانند موج سیل آسا می آیند و می روند و بدون آنکه نیاز به رویداد تحریک کننده ای داشته باشند بی هدف و بی هشدار و با تمام قوا حس می شوند.

مردم اغلب از اهمیت زندگی در لحظه اکنون حرف میزنند و غبطه میخورند به اینکه کودکان بی اینکه به گذشته فکر کنند یا به فکر آینده باشند، از لحظات شاد اکنونشان لذت میبرند.

کلمات داستان‌ها را خلق می‌کنند. داستان‌هایی درباره‌ی زندگی‌های به یاد مانده، گذشته را به یادمان می‌آورند و در عین حال، کمک می‌کنند رو به جلو حرکت کنیم.

تجربه من و کتابم، تنها و زیر نور یک چراغ، مانند نشستن روبروی نورافکن صحنه در یک سالن تاریکِ تئاتر بود. کل نمایش فقط برای من به اجرا در می‌آمد.

او امیدوار است مثل انسان هایی که به موهبت هایی امید بسته اند که استحقاقش را ندارند ؛ به بخشش های بی دلیل و چیزهایی از این دست .

من در تمام زندگی‌ام از کتاب‌ها برای آگاهی، برای کمک به رهایی از پریشانی و برای گریز استفاده کرده‌ام.

کتاب‌دوستانی هم هستند که از ترس اینکه گنجینه کتابشان را برای همیشه از دست بدهند هرگز کتاب امانت نمی‌دهند. ( یک ضرب‌المثل قدیمی عربی اندرز می‌دهد که «کسی که کتاب امانت می‌دهد احمق است، اما کسی که کتاب را پس می‌دهد احمق‌تر است.» )

من از داشتن زندگی ای که ارزش زندگی کردن نداشت می ترسیدم

پایان‌بندی مناسب به آنچه زندگی به ما می‌بخشد بستگی ندارد، پایان مناسب به این بستگی دارد که فرد آنچه زندگی به او می‌بخشد را چگونه می‌پذیرد.

هیچ علاج و مرهمی برای اندوه فقدان کسی که دوستش داریم وجود ندارد و وجود نخواهدداشت. اندوه، یک بیماری یا درد نیست. اندوه تنها واکنش ممکن نسبت به مرگ کسی است که دوستش داریم و تاییدی است بر این‌که ما چقدر برای خود زندگی ارزش قائلیم، برای همه‌ی شگفتی‌ها، هیجان‌ها، زیبایی‌ها و خشنودی‌هایش.

چرا مردم این‌قدر از فکر کردن می‌ترسند؟ چرا هیچ وقتی برای اندیشیدن نمی‌گذارند؟ سکون اشکالی ندارد، پوچی، دور خود چرخیدن و حتی شاد نبودن اشکالی ندارد. فکر می‌کنم این چیز ها قدم های نخستین تولد یک فکر جدید است. برای همین است که دوست دارم کتاب بخوانم.

از کتاب‌ها یاد گرفتم که خاطراتم را حفظ کنم و به همه لحظه‌های زیبا و آدم‌ها زندگی‌ام برای زمانی که برای گذر از دوران سختی‌ها به آن خاطرات نیاز دارم محکم بچسبم. یاد گرفتم به خودم اجازه بخشیدن بدهم، هم بخشیدنِ خودم و هم آدم‌های اطرافم. همه در تلاشند تا با «بارِ سنگینشان» دوام بیاورند. حالا می‌دانم که عشق چنان قدرت عظیمی دارد که با آن می‌توان از مرگ نجات پیدا کرد و محبت بزرگ‌ترین رابطه بین من و دنیاست.