بریده‌های کتاب تولستوی و مبل بنفش: سال کتاب خوانی جادویی من

شعار وب‌سایتِ هر روز کتاب بخوان این بود:« اتفاقاتِ خوب با خواندن کتاب‌های خوب »

نشسته روی مبل، گربه ها کنارم، داشتم یک کتاب خیلی خوب می‌خواندم. کار من امسال این بود و کار خوبی هم بود. درآمدی در کار نبود، اما رضایتمندی‌اش هر روزه و عمیق بود

همه وقفه‌های زندگی نباید تا این حد طاقت‌فرسا باشند -هرگز دوباره به یک سال هر روز یک کتاب خواندنم برنخواهم گشت- اما هر وقفه و مهلتی که در سرعت دیوانه وار روزهای شلوغ ایجاد شود، می‌تواند توازن و تعادل را به یک زندگی آشفته بازگرداند. برای بعضی‌ها این امر به شکل یک بعداز‌ظهر با بافتنی بافتن، یا کلاس‌های هفتگی یوگا یا پیاده روی طولانی با یک دوست، یا یک حیوان خانگی خواهد بود. همه ما به فضایی نیاز داریم که در آن راحت و آ‌سوده باشیم، فضایی که در آن به یاد بیاوریم چه کسی هستیم و چه چیزی برایمان مهم است، وقفه‌ای در زمان که اجازه دهد شادی و لذت زندگی کردن به خودآگاهمان بازگردد.

دوستانِ من! امروز یک روز از عمر ما کم شده، از عمر همه ما، و شادی تنها چیزی است که سرعت گذر زمان را کم می‌کند.

هیچ علاج و مرهمی برای اندوه فقدان کسی که دوستش داریم وجود ندارد و وجود نخواهد داشت. اندوه، یک بیماری یا درد نیست. اندوه تنها واکنش ممکن نسبت به مرگ کسی است که دوستش داریم و تاییدی است بر اینکه ما چقدر برای خودِ زندگی ارزش قائلیم، برای همه شگفتی‌ها،‌ هیجان‌ها، زیبایی‌ها و خشنودی‌هایش. یگانه پاسخ به اندوه، زندگی کردن است. زندگی کردن همراه نظر داشتن به گذشته. به خاطر آوردن آن‌هایی که از دست داده‌ایم، و درعین حال، با امید و اشتیاق به جلو گام برداشتن و آن حس امیدواری و فرصت داشتن را از طریق محبت کردن، سخاوت‌مندی و همدردی انتقال دادن.

ما جایگزین‌شدنی نیستیم. ما بر اساس این‌که چطور دوست داشته می‌شویم منحصربه‌فردیم.

تولستوی نوشت: «تنها معنی زندگی، خدمت به بشریت است» او این خدمت را به عنوان وظیفه مذهبی می‌شناخت و من آن را به عنوان حقیقت زندگی می‌شناسم، تنها حقیقت زندگی، حقیقتِ نگهدارنده زندگی. آنچه ما برای همدیگر انجام می‌دهیم تنها چیزی است که باقی می‌ماند.

کلمات زنده هستند و کتاب ها یک گریز، گریز نه از زندگی، بلکه به سوی زندگی. -سیریل کاننلی

وقتی چیزی اذیتم می‌کند، به دنبال پناهگاه میگردم . نیازی به سفر کردن به جایی دور نیست ، سفری کوتاه به حیطه حافظه ادبی کفایت می‌کند. جز در ادبیات کجا می‌توان دل مشغولی ای بهتر ،همراهی سرگرم کننده تر و افسونی دلپذیر تر یافت.؟

مردم کتاب‌هایی را که دوست دارند به اشتراک می‌گذارند. آنها می‌خواهند حس خوبی که موقع خواندن کتاب‌ها احساس کرده‌اند یا ایده‌هایی را که در صفحات کتاب‌ها یافته اند، با دوستان و خانواده سهیم شوند. خواننده‌ی کتاب با به اشتراک گذاشتن کتابی محبوب سعی می‌کند همان شور، شادی، لذت و هیجانی را که خودش تجربه کرده است با دیگران سهیم شود. چرا؟ سهیم شدن عشق به کتاب‌ها و یک کتاب بخصوص با دیگران کار خوبی است. اما از طرفی، برای هر دو طرف تمرین دشواری است. درست است که اهدا کننده کتاب روحش را برای نگاهی رایگان آشکار نمی‌کند، اما وقتی کتابی را با این اعتراف که یکی از کتاب‌های مورد‌علاقه‌اش است هدیه می‌کند، انگار که روحش را عریان کرده است. ما همان چیزی هستیم که دوست داریم بخوانیم؛ وقتی اعتراف می‌کنیم کتابی را دوست داریم، انگار داریم اعتراف می‌کنیم که آن کتاب جنبه‌هایی از وجودمان را به خوبی نشان می‌دهد.

«اقیانوس اختلاف‌ها»ی بین آن دو در مقابل عشقی که به هم داشتند، هیچ بود.

این نعمتی است که ما انسان‌ها از آن برخورداریم، یک عمر چسبیدن به زیبایی‌هایی که در یک لحظه حس کرده‌ایم.