بریده‌های کتاب تولستوی و مبل بنفش

شاید قادر به ایجاد توازن میان زمان و مکان نباشیم اما خاطرات مانند موج سیل آسا می آیند و می روند و بدون آنکه نیاز به رویداد تحریک کننده ای داشته باشند بی هدف و بی هشدار و با تمام قوا حس می شوند.

جز در ادبیات کجا می توان دل مشغولی ای بهتر، همراهی سرگرم کننده تر و افسونی دلپذیرتر یافت؟!

مردم اغلب از اهمیت زندگی در لحظه اکنون حرف میزنند و غبطه میخورند به اینکه کودکان بی اینکه به گذشته فکر کنند یا به فکر آینده باشند، از لحظات شاد اکنونشان لذت میبرند.

کلمات داستان‌ها را خلق می‌کنند. داستان‌هایی درباره‌ی زندگی‌های به یاد مانده، گذشته را به یادمان می‌آورند و در عین حال، کمک می‌کنند رو به جلو حرکت کنیم.

من از داشتن زندگی ای که ارزش زندگی کردن نداشت می ترسیدم

آیا تا به حال قلبت به خاطر تمام شدن کتابی به درد آمده است؟ آیا شده تا مدت ها بعد از تمام کردن کتابی نویسنده اش همچنان در گوشت نجوا کند؟

حقیقت زندگی‌کردن، نه با قطعیت مرگ، بلکه با اعجاز زنده بودن به اثبات رسیده است.

من در تمام زندگی ام از کتاب ها برای اگاهی ،کمک به رهایی از پریشانی و گریز استفاده کرده ام.

تنها مرهم اندوه، خاطره است؛ تنها تسکین درد فقدان کسی، اذعان به زندگی‌ای است که پیش از این وجود داشته است. به یاد آوردن دیگران، آن‌ها را برنمی‌گرداند و خاطرات، به تنهایی برای جبران امکانات ازدست‌رفته‌ی زندگی کسی که خیلی جوان از دنیا رفته، کافی نیست.

ما همان چیزی هستیم که دوست داریم بخوانیم. وقتی اعتراف می‌کنیم کتابی را دوست داریم، انگار داریم اعتراف می‌کنیم که آن کتاب جنبه‌هایی از وجودمان را به خوبی نشان می‌دهد.

هیچ راهی برای متعادل کردن نابرابری‌ها وجود ندارد و هرگز نمی‌توانم توضیح قانع‌کننده‌ای برای توزیع ناعادلانه بیماری و مرگ و سختی ارائه دهم. اما این را می‌دانم همدردی و دلسوزی و مهربانی کردن پاسخ درستی به عواقب ناشی از درد و اندوه است.

وقتی کتابی را با ذهن و روح در اختیار دارید، غنی هستید اما وقتی آن را به کسی می دهید، سه برابر غنی می شوید. هنری میلر/کتاب ها در زندگیم