بریده‌های کتاب رقیب‌های ازلی

اما زمان آروم آروم درمانت می‌کنه، همون‌طور که منو درمان می‌کنه. در آینده هم روزهای خوب خواهی داشت و هم روزهای سخت. فقدانت هیچ وقت کامل از بین نمی‌ره؛ همیشه همراهت هست (سایه ای که همیشه روحت رو همراهی می‌کنه) اما هر چقدر زندگیت بیشتر ادامه پیدا کنه و روشن‌تر بشه، اون درد هم محوتر می‌شه. دوباره یاد می‌گیری که چطور خارج از این درد زندگی کنی، گرچه شاید الان به نظرت غیر ممکن باشه. افراد دیگه‌ای که این درد رو تجربه کردن هم توی درمانت بهت کمک می‌کنن. چون باید بدونی که تنها نیستی. نه توی ترس‌هات، نه دردهات، نه امیدهات و نه آروزهات. تنها نیستی.

گاهی اوقات آنطور که ما اغلب می پنداریم، قدرت در شمشیر، فولاد و آتش نیست. گاهی اوقات قدرت در سکوت و آرامش یافت می‌شود. مثل وقتی که دست کسی را هنگام غصه خوردن در دست می‌گیرید. در نحوه گوش سپردن شما به دیگران. در نحوه حضور یافتن هرروزه‌تان در انظار حتی وقتی خسته، هراسان و واقعا مردد هستید. این قدرت است و من آن را در شما می‌بینم.

《نمی خوام وقتی ۷۴ ساله شدم از خواب بیدار بشم و ببینم اصلاً زندگی نکردم》

نرو.من و تو... باید با هم بمونیم. این جوری بهتریم.

زمان به ناگاه تیزتر از چاقویی است که می‌تواند پوستت را بخراشد...که می‌تواند هر دم به تو زخمی جبران ناپذیر وارد کند.

گاهی از اینکه دیگران رو دوست داشته باشم می‌ترسم. هرکسی برام اهمیت داشته در نهایت ترکم کرده،چه به خاطر مرگ و چه به خاطر اینکه منو نمی‌خواسته.

من و تو... باید کنار هم بمونیم. این‌جوری بهتریم.

نمی‌خوام یه روز توی هفتادوچهارسالگی از خواب بیدارشم و متوجه بشم که اصلاً زندگی نکردم.

از تنها بودن نمی‌ترسم؛اما خسته شدم از اینکه همیشه رها شدم.

زندگی‌ای رو که پدرم برام چیده بود، نمی خواستم؛ زندگی‌ای رو که توش هرگز نمی تونستم با تو باشم.

پایان را همیشه می شد در شروع جست.

روزهای پیش روی ما فقط تیره و تیره‌تر می‌شن... و وقتی که یه چیز خوب پیدا می‌کنی؟باید نگهش داری.نباید خودت رو نگران چیزایی بکنی که در نهایت هیچ اهمیتی ندارن.باید به خاطر اون نور،خطر کنی.

گاهی منم درست حس تورو دارم؛نمی‌تونم خطر کنم و بذارم مردم من واقعی رو ببینن؛اما گاهی صدای ضعیفی پس ذهنم هست که بهم میگه"با این طور دور از دسترس نگه داشتن خودت،چیزای زیادی رو از دست میدی".

از آخرین باری که نگاهت کردم او و واقعاً واقعاً دیدمت مدت زیادی میگذره، آیریس... و حالا می‌فهمم که چه چیزای زیادی رو نادیده گرفتم. متأسفم، عزیز دلم؛ اما الان دیگه میبینمت.

گاهی از اینکه دیگران رو دوست داشته باشم می ترسم. هر کسی که برام اهمیت داره در نهایت ترکم کرده، چه به خاطر مرگ و چه به خاطر اینکه منو نمی‌خواسته. می‌رن به جایی که نمی‌تونم پیداش کنم، جایی که دستم بهش نمی‌رسه. از تنها بودن نمی‌ترسم؛ اما خسته شدم از اینکه همیشه رها شدم. از دوباره چیدن زندگیم بعد از رفتن آدمایی که توش بودن خسته شدم، انگار جورچینی هستم که حالا یه تیکه‌اش گم شده و دیگه قرار نیست اون حس پاک کامل بودن رو تجربه کنه.

اگه می‌خوای ذره ای پیشرفت کنی،باید استمرار داشته باشی.

وقتت رو برای نگرانی در مورد چیزهایی تلف نکن که در نهایت حتی برات مهم هم نیست 😇😇