بریده‌های کتاب پذیرفتن - مجموعه شعر -

دست‌های هم را گرفته بودیم تو در شب قدم می‌زدی من در تاریکی.

چشم های بسته،بازترند و پلک،پرده‌ای‌ست که منظره را عمیق‌تر می‌کند

شکارچی نمی‌داند که سال‌ها در درون‌شان بال بال خواهم زد و کودکانش کم کم به قفس بدل می‌شوند

نامه را از کِشو درمی‌ آورد خواندَنش بیشتر او را گرم خواهد کرد یا سوزاندنَش؟

باید قبول کنیم که هرگز هیچ سربازی زنده از جنگ بر‌نگشته است

شخصیت هایی در من اند که باهم حرف نمی زنند که همدیگر را غمگین می کنند که هرگز دور یک میز غذا نخورده اند شخصیت هایی در من اند که با دست هایم شعر می نویسند با دست هایم اسکناس های مرده را ورق می زنند دست هایم را مشت می کنند دست هایم را بر لبه‌ی مبل می گذارند و همزمان که این یکی می نشیند دیگری بلند می شود، می رود شخصیت هایی در من اند که با برف ها آب می شوند با رودها می روند و سال ها بعد در من می بارند شخصیت هایی در من اند که در گوشه ای نشسته اند و مثل مرگ با هیچکس حرف نمی زنند شخصیت هایی در من اند که دارند دیر می شوند دارند پایین می روند دارند غروب می کنند و آن یکی هم نشسته است روبروی این غروب، چای می خورد شخصیت هایی در من اند که همدیگر را زخمی می کنند همدیگر را می کشند همیدیگر را در خرابه های روحم خاک می کنند من اما با تمام شخصیت هایم دوستت دارم

روزهامان را در رنگهای مختلف تا کردی و در چمدانت گذاشتی کاش چون آسمان چشم های بیشتری برای گریه داشتم حتا اگر هزارپا بودم با هر هزار پا کنارت میماندم اما تو با همین دو پا تنها به رفتن فکر میکنی یادت هست تمام پیاده رو بعد از ظهر را زیر خورشید قدم زدیم؟ حالا پیاده رو بعد از ظهر قدم زدن دارند در خورشید می‌سوزند و صبح دیگر صبح نیست این جهنم من است که از پشت کوه ها طلوع میکند

در جنگ های زیادی جنگیده است اما حریفِ تنهایی‌اش نمی‌شود

بر فرورفتگی های این سنگ دست بِکِش و قرن ها عبور رودخانه را حس کن سنگ ها سخت عاشق می‌شوند اما فراموش نمی کنند

آخرین پرنده را هم رها کرده ام اما هنوز غمگینم چیزی در این قفسِ خالی هست که آزاد نمی‌شود

این میزِ به‌هم ریخته جنازه‌ی یک مهمانی‌ست

می‌خواهم جنازه‌ام بر آب بیفتد و ساعت ها به ابرها خیره شوم مُرده‌ام موج بردارد قایقی باشم که مسافرش را پیاده کرده است و حالا بی خیالِ هر چیز بر این ملافه‌ی آبی چُرت می‌زند مرگ می‌خواست این طور زیبا باشد که ما خاکش کردیم

کسی که نیست کسی که هست را از پا در می آورد

انسان دوبار به نادانی می‌رسد یک‌بار پیش از دانایی و یک‌بار پس از آن؛ و تنها تفاوتِ این دو در پذیرفتن است.