بریده‌های کتاب اسطوره سیزیف

"همه قهرمانان داستایفسکی دربارۀ مفهوم زندگی از خود سؤال می کنند. برای همین است که آنها امروزی اند: نمیترسند که مضحک به شمار بیایند. وجه تمایز حساسیت امروزین و حساسیت کلاسیک این است که حساسیت کلاسیک از مسائل اخلاقی غنا مییابد و حساسیت امروزین از مسائل متافیزیکی. در رمان‌های داستایفسکی موضوع با چنان حدتی مطرح می شود که چاره ای جز توسل به راه حل‌های افراطی باقی نمی ماند. هستی یا دروغین است یا ابدی. اگر داستایفسکی به این بررسی بسنده می کرد، فیلسوف می شد. اما او پیامدهایی را که بازی‌های ذهن و روان میتوانند در زندگی بشر داشته باشند نشان میدهد و به همین دلیل هنرمند است.

در چنین دنیای آرمانگرایانه ی بدون سلسله مراتبی ارتش تنها از امیران تشکیل می شود و هر گونه برتری حذف می گردد. با این همه یک چرخش ناگهانی اندیشه سبب می شود تا ناهمسانی دوباره در دنیا پابرجا شود

آنچه انگیزه‌ی زندگی نامیده می‌شود، در عین حال می‌تواند انگیزه‌ای عالی برای مردن باشد.

البته زیستن هرگز کار آسانی نبوده است.

آفرینندگی از تمامی مکتب‌های راوی شکیبایی و روشن‌بینی کارآتر است. آفرینندگی شاهد زیر و رو شدن آنچه سبب والامنشی انسان می‌شود است و به عصیانی لگام گریخته علیه شرایط و پافشاری برای سترون شدن می‌انجامد. آفرینندگی کوششی روزانه، چیرگی بر خویشتن، دستیابی به مرزهای دقیق حقیقت، دستیابی به اندازه و نیرو را می‌طلبد. آفرینندگی موجب گوشه‌گیری و ریاضت می‌شود و این همه برای دست یازی به هیچ جهت تکرار و پایمال کردن. گو اینکه ممکن است یک اثر بزرگ هنری فی‌نفسه اهمیت کمتری داشته باشد نسبت به ارزشی که نزد آدمی می‌یابد و سبب شود تا وی بتواند بر پندارهای خود چیره گشته و بدینسان اندکی به واقعیت عریان خویش نزدیکتر شود.

در واقع تجربه مرگ وجود ندارد. تنها چیزی را به معنای واقعی کلمه تجربه می‌کنیم که آن را زیسته و مبدل به امری آگاهانه کرده باشیم.

به انسان گفته می‌شد همه چیز هماهنگ با باورهایش نیست و دست کم این را بپذیرد ، زیرا همواره با آن سروکار دارد.

انسان برای دستیابی به ناممکن ها است که بسوی پروردگار کشیده می‌شود و خود می تواند پاسخگوی ممکن ها باشد

منطق ابزار اندیشه است، نه خود اندیشه. اندیشیدن انسان پیش از هر چیز اندوه دوری از اصل است

زیستن هرگز کار آسانی نبوده.

«... در روانشناسی، همچنان که در منطق، با حقایق سروکار داریم و نه با حقیقت. گفتن «خود را بشناس» توسط سقراط، همان ارزشی را دارد که «با تقوا باش» گفتن کشیش‌های اقرارنیوش ما. هم نمودار نوعی دل‌تنگی و هم نمودار ناآگاهی هستند...»

نخستین اقدام عقل، تشخیص درست از نادرست است. با وجود این، همین که اندیشه متوجه خود می‌شود، پیش از هرچیز به تناقض بر می‌خورد.

آنچه مسلم است و اخلاقی نیز می نماید اینست که انسان همواره اسیر حقیقت های خویش است و به محض آنکه به آنها دست یافت دیگر رهایی از آنها ناممکن می شود.

انقلاب ادعای انسان علیه سرنوشتش می باشد و ادعای تهی‌دست بودن دست‌آویزی بیش نیست.

-آنچه انگیزه‌ی زندگی نامیده می‌شود،در عین حال می‌تواند انگیزه‌ای عالی برای مردن باشد.-

ای روح من ، زندگی جاودانه طلب مکن ، بلکه میدان امکان را تا به آخر طی کن.