بریده‌های کتاب اسطوره سیزیف

منطقی بودن٬ همیشه آسان است٬ اما تا پایان کار منطقی بودن٬ تقریبا محال است.

درمان اهمیت ندارد، مهم با درد زندگی کردن است.»

«... در روانشناسی، همچنان که در منطق، با حقایق سروکار داریم و نه با حقیقت. گفتن «خود را بشناس» توسط سقراط، همان ارزشی را دارد که «با تقوا باش» گفتن کشیش‌های اقرارنیوش ما. هم نمودار نوعی دل‌تنگی و هم نمودار ناآگاهی هستند...»

نخستین اقدام عقل، تشخیص درست از نادرست است. با وجود این، همین که اندیشه متوجه خود می‌شود، پیش از هرچیز به تناقض بر می‌خورد.

آنچه مسلم است و اخلاقی نیز می نماید اینست که انسان همواره اسیر حقیقت های خویش است و به محض آنکه به آنها دست یافت دیگر رهایی از آنها ناممکن می شود.

انقلاب ادعای انسان علیه سرنوشتش می باشد و ادعای تهی‌دست بودن دست‌آویزی بیش نیست.

-آنچه انگیزه‌ی زندگی نامیده می‌شود،در عین حال می‌تواند انگیزه‌ای عالی برای مردن باشد.-

ای روح من ، زندگی جاودانه طلب مکن ، بلکه میدان امکان را تا به آخر طی کن.

آغاز اندیشیدن سرآغاز تحلیل رفتن است.

ما پیش از آنکه به اندیشیدن عادت کنیم به زیستن عادت می‌کنیم.

انسان بیشتر به خاطر آنچه به زبان نمی‌آورد انسان است، نه آنچه می‌گوید.

یا باید با زمان زندگی کرد و با آن مرد، یا برای دستیابی به زندگی والا تر خود را از آن رهانید.

اگر درختی بودم میان درختان دیگر ، اگر گربه ایی بودم میان جانوران دیگر ، باز هم مشکل حل نمیشد و زندگی مفهومی نداشت چرا که همچنان بخشی از این دنیا میشدم که با وجود آگاهی کامل نسبت به آن و خواست های آشنایم ، باز با آن مخالفت میکردم. همین منطق خنده آور است که مرا با کل آفرینش مخالف کرده است

خودکشی، به یک معنی، و همچنان که در ملودرام می‌بینیم، اعتراف است. اعتراف به اینکه فرد تحمل زندگی را ندارد یا اینکه آن‌را درک نمی‌کند.

همواره زمانی فرا می‌رسد که باید میان تماشاگر بودن و عمل کردن، یکی را برگزید. این معیار انسان شدن است!

در جا زدن خوب نیست ، دشوار است انسان خود را مجاب کند که تنها به یک شیوه بنگرد و خود را از تضاد که شاید ظریف ترین شکل روحی باشد محروم کند.

مردن اختیاری متضمن این تصور است که فرد، ولو به طور غریزی، به ماهیت مسخره این عادت، نبود هرگونه دلیل جدی برای زیستن، خصلت بی‌معنی این جنب و جوش روزانه و بیهودگی رنج پی برده است.

"همه قهرمانان داستایفسکی دربارۀ مفهوم زندگی از خود سؤال می کنند. برای همین است که آنها امروزی اند: نمیترسند که مضحک به شمار بیایند. وجه تمایز حساسیت امروزین و حساسیت کلاسیک این است که حساسیت کلاسیک از مسائل اخلاقی غنا مییابد و حساسیت امروزین از مسائل متافیزیکی. در رمان‌های داستایفسکی موضوع با چنان حدتی مطرح می شود که چاره ای جز توسل به راه حل‌های افراطی باقی نمی ماند. هستی یا دروغین است یا ابدی. اگر داستایفسکی به این بررسی بسنده می کرد، فیلسوف می شد. اما او پیامدهایی را که بازی‌های ذهن و روان میتوانند در زندگی بشر داشته باشند نشان میدهد و به همین دلیل هنرمند است.

در چنین دنیای آرمانگرایانه ی بدون سلسله مراتبی ارتش تنها از امیران تشکیل می شود و هر گونه برتری حذف می گردد. با این همه یک چرخش ناگهانی اندیشه سبب می شود تا ناهمسانی دوباره در دنیا پابرجا شود