بریده‌های کتاب افسانه سیزیف (مقاله درباره پوچی)

«... در روانشناسی، همچنان که در منطق، با حقایق سروکار داریم و نه با حقیقت. گفتن «خود را بشناس» توسط سقراط، همان ارزشی را دارد که «با تقوا باش» گفتن کشیش‌های اقرارنیوش ما. هم نمودار نوعی دل‌تنگی و هم نمودار ناآگاهی هستند...»

انقلاب ادعای انسان علیه سرنوشتش می باشد و ادعای تهی‌دست بودن دست‌آویزی بیش نیست.

-آنچه انگیزه‌ی زندگی نامیده می‌شود،در عین حال می‌تواند انگیزه‌ای عالی برای مردن باشد.-

ای روح من ، زندگی جاودانه طلب مکن ، بلکه میدان امکان را تا به آخر طی کن.

انسان بیشتر به خاطر آنچه به زبان نمی‌آورد انسان است، نه آنچه می‌گوید.

یا باید با زمان زندگی کرد و با آن مرد، یا برای دستیابی به زندگی والا تر خود را از آن رهانید.

"همه قهرمانان داستایفسکی دربارۀ مفهوم زندگی از خود سؤال می کنند. برای همین است که آنها امروزی اند: نمیترسند که مضحک به شمار بیایند. وجه تمایز حساسیت امروزین و حساسیت کلاسیک این است که حساسیت کلاسیک از مسائل اخلاقی غنا مییابد و حساسیت امروزین از مسائل متافیزیکی. در رمان‌های داستایفسکی موضوع با چنان حدتی مطرح می شود که چاره ای جز توسل به راه حل‌های افراطی باقی نمی ماند. هستی یا دروغین است یا ابدی. اگر داستایفسکی به این بررسی بسنده می کرد، فیلسوف می شد. اما او پیامدهایی را که بازی‌های ذهن و روان میتوانند در زندگی بشر داشته باشند نشان میدهد و به همین دلیل هنرمند است.

البته زیستن هرگز کار آسانی نبوده است.

آنچه مسلم است و اخلاقی نیز می نماید اینست که انسان همواره اسیر حقیقت های خویش است و به محض آنکه به آنها دست یافت دیگر رهایی از آنها ناممکن می شود.

اگر درختی بودم میان درختان دیگر ، اگر گربه ایی بودم میان جانوران دیگر ، باز هم مشکل حل نمیشد و زندگی مفهومی نداشت چرا که همچنان بخشی از این دنیا میشدم که با وجود آگاهی کامل نسبت به آن و خواست های آشنایم ، باز با آن مخالفت میکردم. همین منطق خنده آور است که مرا با کل آفرینش مخالف کرده است

همواره زمانی فرا می‌رسد که باید میان تماشاگر بودن و عمل کردن، یکی را برگزید. این معیار انسان شدن است!

در جا زدن خوب نیست ، دشوار است انسان خود را مجاب کند که تنها به یک شیوه بنگرد و خود را از تضاد که شاید ظریف ترین شکل روحی باشد محروم کند.

در چنین دنیای آرمانگرایانه ی بدون سلسله مراتبی ارتش تنها از امیران تشکیل می شود و هر گونه برتری حذف می گردد. با این همه یک چرخش ناگهانی اندیشه سبب می شود تا ناهمسانی دوباره در دنیا پابرجا شود

به انسان گفته می‌شد همه چیز هماهنگ با باورهایش نیست و دست کم این را بپذیرد ، زیرا همواره با آن سروکار دارد.

انسان برای دستیابی به ناممکن ها است که بسوی پروردگار کشیده می‌شود و خود می تواند پاسخگوی ممکن ها باشد

منطق ابزار اندیشه است، نه خود اندیشه. اندیشیدن انسان پیش از هر چیز اندوه دوری از اصل است

ما پیش از آنکه به اندیشیدن عادت کنیم به زیستن عادت می‌کنیم.