بریده‌ کتاب‌های اسطوره سیزیف

انقلاب ادعای انسان علیه سرنوشتش می باشد و ادعای تهی‌دست بودن دست‌آویزی بیش نیست.

ما پیش از آنکه به اندیشیدن عادت کنیم به زیستن عادت می‌کنیم.

انسان بیشتر به خاطر آنچه به زبان نمی‌آورد انسان است، نه آنچه می‌گوید.

یا باید با زمان زندگی کرد و با آن مرد، یا برای دستیابی به زندگی والا تر خود را از آن رهانید.

همواره زمانی فرا می‌رسد که باید میان تماشاگر بودن و عمل کردن، یکی را برگزید. این معیار انسان شدن است!

البته زیستن هرگز کار آسانی نبوده است.

آفرینندگی از تمامی مکتب‌های راوی شکیبایی و روشن‌بینی کارآتر است. آفرینندگی شاهد زیر و رو شدن آنچه سبب والامنشی انسان می‌شود است و به عصیانی لگام گریخته علیه شرایط و پافشاری برای سترون شدن می‌انجامد. آفرینندگی کوششی روزانه، چیرگی بر خویشتن، دستیابی به مرزهای دقیق حقیقت، دستیابی به اندازه و نیرو را می‌طلبد. آفرینندگی موجب گوشه‌گیری و ریاضت می‌شود و این همه برای دست یازی به هیچ جهت تکرار و پایمال کردن. گو اینکه ممکن است یک اثر بزرگ هنری فی‌نفسه اهمیت کمتری داشته باشد نسبت به ارزشی که نزد آدمی می‌یابد و سبب شود تا وی بتواند بر پندارهای خود چیره گشته و بدینسان اندکی به واقعیت عریان خویش نزدیکتر شود.