پدر سیلاس جنبه های روشن تر کلیسای کاتولیک و خوبی هایش را هم به من نشان می داد، و از من می خواست که درخت را از روی میوه هایش بشناسم. من در جواب هم حس می کردم و هم به زبان می آوردم که این خوبی ها میوه کلیسای کاتولیک نیستند، فقط شکوفه های فراوان آن هستند، وعده های خوش برای آدمیان. شکوفه ها وقتی به ثمر می رسند رنگ و بویی از خیر و برکت ندارند. میوه کامل چیزی نیست جز جهل و فرومایگی و تحجّر. از درد و رنج انسان ها زنجیری برای بندگی و بردگی آن ها ساخته شده است. فقیران را می پرورند و به آن ها جامه و سرپناه می دهند تا آن ها را به اجبار به « کلیسا» پیوند بزنند. یتیمان را پرورش می دهند و تعلیم می دهند تا شاید در آغوش «کلیسا» ببالند. مریضان را تیمارداری می کنند تا شاید مطابق فرمول و قاعده«کلیسا» بمیرند. مردان رنج می کشند و زنان ایثار می کنند، و همه در دنیایی از پا می افتند که خداوند برای سعادت مخلوقاتش آن را مطبوع خلق کرده است، و آن وقت خداوندگار ما صلیبی سنگین و فرساینده به دوش می کشد تا این مردان و زنان به «کلیسا» خدمت کنند، به تقدسش شهادت دهند، قدرتش را تأیید کنند و دامنه نفوذ استبدادی اش را بگسترانند.
