بریده‌های کتاب ویلت

هیچ چیز بهتر از آن نیست که کارتان را زیاد مهم نگیرید چون ذهن و جسم آدم آرام باقی میماند.

امید و روشنایی حتی به بدترین تقدیرها هم حلاوت می بخشد. فکر نمی کنم این زندگی همه هستی باشد.نه اول است، نه آخر.می لرزم اما ایمان دارم. می گریم اما اطمینان دارم.

حتی در میان آن همه جنب و جوش و شادی ، تنهایی با مذاقم بیشتر میساخت.

«ولی تنهایی غم انگیز است.» «بله، غم انگیز است. اما زندگی چیزهای بدتر از این هم دارد. عمیق تر از غم، دلشگستگی است.» ویلت شارلوت برونته

پدر سیلاس جنبه های روشن تر کلیسای کاتولیک و خوبی هایش را هم به من نشان می داد، و از من می خواست که درخت را از روی میوه هایش بشناسم. من در جواب هم حس می کردم و هم به زبان می آوردم که این خوبی ها میوه کلیسای کاتولیک نیستند، فقط شکوفه های فراوان آن هستند، وعده های خوش برای آدمیان. شکوفه ها وقتی به ثمر می رسند رنگ و بویی از خیر و برکت ندارند. میوه کامل چیزی نیست جز جهل و فرومایگی و تحجّر. از درد و رنج انسان ها زنجیری برای بندگی و بردگی آن ها ساخته شده است. فقیران را می پرورند و به آن ها جامه و سرپناه می دهند تا آن ها را به اجبار به « کلیسا» پیوند بزنند. یتیمان را پرورش می دهند و تعلیم می دهند تا شاید در آغوش «کلیسا» ببالند. مریضان را تیمارداری می کنند تا شاید مطابق فرمول و قاعده«کلیسا» بمیرند. مردان رنج می کشند و زنان ایثار می کنند، و همه در دنیایی از پا می افتند که خداوند برای سعادت مخلوقاتش آن را مطبوع خلق کرده است، و آن وقت خداوندگار ما صلیبی سنگین و فرساینده به دوش می کشد تا این مردان و زنان به «کلیسا» خدمت کنند، به تقدسش شهادت دهند، قدرتش را تأیید کنند و دامنه نفوذ استبدادی اش را بگسترانند.

صدها بار رو به آسمان دعا و استغاثه می کنیم و جواب نمی گیریم. اما ناگهان، در لحظه ای که اصلاً انتظار نداریم،هدیه ای طلایی به دامان ما می افتد،میوه ای رسیده و آبدار، نوبر و خوشگوار. ویلت شارلوت برونته

رسیدم به قلب زندگی لندن. سرانجام این شهر بزرگ را می‌دیدم و حس می‌کردم!

من گل را روی شاخه دوست دارم. وقتی چیده میشد دیگر خوشم نمی‌آمد؛ چون بی‌ریشه به نظر می‌رسد و پژمردنی، و شباهتش به زندگی مرا غمگین می‌کند.

چون آدم ترسويى بودم به لاک خودم فرورفتم؛ مثل حلزونى كه توى پوسته‌اش مخفى مى شود. براى اين كه از زير چنين كارى در بروم گفتم نه بلدم نه تجربه‌اش را دارم. اگر مرا به حال خودم مى‌گذاشت، حتماً اين فرصت را از دست مى‌دادم. بى تجربه بودم، بلندپرواز هم نبودم، و ممكن بود بيست سال بنشينم به بچه‌ها الفبا ياد بدهم، لباس‌هاى ابريشمى را پشت و رو كنم و كت بچگانه بدوزم. البته علت گوشه نشينى‌ام اين نبود كه ازوضعم رضايت داشتم. نه. كارم نه به روحيه‌ام مى خورد نه مورد علاقه‌ام بود؛ اما به نظرم خوب بود كه دغدغه و تشويش چندانى نداشتم و در معرض آزمون وامتحان قرار نمى‌گرفتم.

از حال و هوای این لندن بزرگ که دور و برم حس میکنم خوشم می‌آید. آدم اگر بزدل نباشد آیا تمام عمرش را در روستاها می‌گذراند و استعدادهایش را به زنگار ناشناختگی می‌سپارد؟